Risks of love 《B.W.S.》

It's time ♡

P.o.v. Jonne.

"James... het is fucking 5 voor 3 en ze zijn er nog steeds niet." Zucht ik. Hij haalt grinnikend zijn schouders op. Dan gaat de deur open en verschijnen de jongens in de deuropening. "Zijn we nog op tijd?" Hijgen ze. "Ja jullie zijn op tijd." Grinnikt de arts vanachter hun. "Zijn we nu compleet?" Vraagt hij vervolgens. "Ja." Zegt Joe als hij de deur sluit. Ik leg mijn blonde haren over mijn schouder en kijk naar James die me lachend aankijkt. "Weet je zeker dat je niet zelf hier wil zitten?" Hij knikt met een glimlach. Hij komt naast me staan en de arts chekt weer van alles op zijn klembord. "Zijn jullie er klaar voor?" Zegt de arts met een brede glimlach. "Ja." Lacht Tristan. "Oké dan. Het kan een tijdje duren voor hij compleet bij kennis is. Als er iets fout gaat druk je op deze rode knop. Dan komt een van mijn collega's of ik zelf kijken wat er aan de hand is. Oké?" We knikken en de arts zet een glimlach op. "Daar gaan we dan." Lacht hij. Ik ben ontzettend zenuwachtig maar toch opgelucht. Hij komt weer bij en ik vertel hem eerst niets over Aiden. Ik vertel het hem pas als Aiden weer iis geweest om nogmaals te vertellen wat ik moet doen en wanneer ik dat gedaan moet hebben.

De arts legt zijn klembord op de kast en gaat naast het bed staan. Hij haalt 1 infuus van Bradley af en kijkt eerst snel naar de hartslag. Op de monitor is niks verandert. Hij haalt nog een infuus weg en lacht ons vervolgens vriendelijk toe. "Nu is het afwachten tot de laatste stoffen uitgewerkt zijn. Ik moet verder met andere patiënten, ik kom tussendoor wel even langs." "Is goed dokter. Bedankt." Lacht Joe. De arts verlaat de kamer en een doodse stilte valt. En ik vind het niet erg... Ik vind het fijn. Ik heb er geen behoefte aan om gesprekken te voeren. Straks. Met Bradley. Ikkijk naar hem. Hij heeft nu nog 1 infuus en de plakkertjes voor zijn hartslag op de monitor. Hij zieter een stuk beter uit zonder die apparaten maar het is noodzakelijk. Zou hij zich nog herrinneren wat er is gebeurd? Hoe hij in coma is geraakt?

Als mijn telefoon trilt zucht ik geërgerd. Het is Aiden...

Aiden: Morgenavond, rond half 9, same place.

Best jongen, wat jij wil. Als je nu je smoel maar houd... Denk ik geïrriteerd. Ik leeg mijn telefoon terug op de kast naast mij en nog steeds word er geen woord uitgesproken. Ik weet niet wat het is... Toch is tijdens deze stilte een soort band tussen iedereen te voelen. Iedereen voelt zich hetzelfde, de gevoelens worden gedeeld. Dat is best bijzonder.

Na een uur is er nog niks gebeurd. Er zijn een aantal korte gesprekken gevoerd en nog steeds wachten we geduldig. Ik kijk naar de jongens en zie dat ze het wachten eigenlijk wel al een beetje zat zijn. Ik ook. "Wie wil er wat te drinken?" Vraagt Tristan ongeduldig. Hij wil duidelijk deze kleine kamer even uit. "Ja graag." Glimlach ik. "We gaan even wat halen." Zegt Joe. Ook hij heeft geen moment stil gestaan. Ze verlaten de kamer. "Hey, jongens. Als jullie ook graag even weg willen, is dat oké hoor." "Weet je het zeker?" Vraagt Connor. "Tuurlijk. Ik zie jullie zo wel weer." "Is goed. Je smst ons als hij wakker word hé?" "Tuurlijk." Ze geven me een knuffel en lopen lachend de kamer uit. Ik zucht en kijk naar Brad. Nog steeds hartstikke levenloos. Ik laat opnieuw mijn hand naar de zijne glijden. Een traan glijd over mijn wang als ik mijn vingers stevig door de zijne vlecht. Ik schrik als ik zacht een kneepje in de mijne voel. "Bradley?" Snik ik bijna onhoorbaar. Wat denk ik dan ook. Het zal wel verbeelding zijn geweest.

Na 10 minuten neem ik mijn gedachten terug als het opnieuw gebeurd. Daarna opent hij langzaam zijn ogen. Hij lijkt nog ver weg. Heel ver weg. Zijn ogen zijn dof. De warme gloed over zijn ogen is verdwenen en vervangen door een slaperige doffe laag. Hij komt van ver, dat valt uit alles op te maken. Hij staart wat de leegte in, niet wetende waar hij zich bevind. Maar het is een hele verbetering als je kijkt naar hoe hij er de afgelopen 2 weken bij lag. Ik besluit nog te wachten met het sms'en naar de jongens. Ik sms ze zodra ik vind dat dat nodig is.

Ik denk aan het moment dat mijn ouders hem voor het eerst zagen. Ze vertrouwden hem voor geen meter maar lieten me toch gaan. Niet dat ik anders niet was gegaan, maar ik vond het best vreemd. Ik ben benieuwd hoe ze nu over hem denken. Nu ze weten waarom we weggingen. Waarom ik met Bradley mee ging. Waarschijnlijk is er niks verandert. Wat jongens betreft vertrouwen ze alleen Niels en Kian. Omdat ik geen relatie met hun zou beginnen. Kinderachtig als je het mij vraagt.

Ik kijk hoelaat het is. 20 minuten geleden zijn de jongens vertrokken. Anderhalf uur geleden zijn de infuus buisjes los gehaald. De deur gaat open en de arts verschijnt. "Hoe gaat het hier?" Vraagt hij meteen brede glimlach. "Nou, zijn ogen zijn open, hij heeft 2 keer een kneepje in mijn hand gegeven maar verder hetzelfde." Zucht ik. De arts schijnt met een fel lampje een voor een in zijn ogen en herhaalt dat een aantal keer. "Het zal niet lang meer duren voor hij redelijk bij kennis is. Zal ik je vrienden uit de wachtkamer halen?" "Zitten ze daar dan?" "Ja, ze kwamen daar net binnen." Lacht hij. "Is goed." Grinnik ik. Connor had snel mijn drinken even langs gebracht. Ze waren een rondje wezen lopen. Als de deur niet veel later weer open gaat zie ik James, Tristan, Joe en Connor in de opening staan. Allemaal met een grijns op hun gezicht. Joe sluit de deur en ze komen opnieuw verspreid door de kamer staan.

Ik kijk naar Bradley en zie dat er een klein beetje van de herkenbare warme gloed is teruggekeerd. Hij hoest en kijkt om zich heen. De arts had gelijk. Met tranen in mijn ogen en een glimlach rond mijn mondhoeken kijk ik hem aan. "Jonne?" Zegt hij met een weg stervende stem. Ik knik glimlachend. Hij is terug....
______
Sorryyy het duurde lang ik weet het... maar tot 2 keer toe was ik de helft van het hoofdstuk kwijt toen ik het wilde uploaden. Sorryyy xx