Risks of love 《B.W.S.》

On the run

P.o.v. Jonne.

Afgelopen week heb ik veel gehuild, ben ik het huis niet uit geweest en is Niels een paar keer langs geweest. We delen nog steeds dezelfde vragen, en hebben dezelfde schuldgevoelens. De begrafenis was een mooi laatste eerbetoon aan Kate. Ik heb de dag na het omkomen van Kate gebeld met Bradley. Sindsdien heeft hij vaak gebeld maar ik weiger op te nemen. Hij heeft veel berichten gestuurd die mijn hart lieten smelten, maar ik stuurde niks terug. Ik had hem in de problemen gebracht en ik voel me daar schuldig om. Ik staar naar de muur. Met mijn ogen volg ik de lijntjes van het bloemenpatroon op mijn behang.

Brad is echt een schat van een jongen, eerlijk waar, maar ik kan niet dealen met het schuldgevoel dat me bekruipt iedere keer als ik zijn naam zie verschijnen wanneer hij belt, iedere keer wanneer ik zijn warme bezorgde lieve stem hoor op de voicemailberichten die hij achterlaat en elke keer als ik mijn ogen laat glijden over de lieve woorden die hij me stuurt.

Het is me allemaal te veel. Ik heb Bradley in de problemen gebracht, Kian in gevaar gebracht, Kate om laten komen en Niels met een groot gemis bekogeld. Ik ben een slecht mens en ik verdien geen goed leven. Ik verdien geen goede vrienden, geen liefde, geen gezelligheid, geen blijheid en geen Bradley. Bradley verdient betere mensen in zijn leven dan ik...

Mijn mobiel trilt en ik verwacht opnieuw een sms van Bradley. Maar het is een onbekend nummer en meteen lopen de rillingen overal over mijn lichaam. Is dit wie ik denk dat het is? Is dit de man achter al die shit? Mijn vraag word al gauw beantwoord.

Heey Jonne, bitch. Ik hoop dat je gelukkig bent met je vriendje. Je bent het vast nog niet vergeten? Ik wil mijn oplossing, of ik wil jou de hel in. Dus zeg het maar. Ik kom jullie halen hoor, als je niet binnen een uur een goede oplossing hebt. Ik hoop dat je nu niet ziek bent? BITCH

Ik voel mijn ademhaling versnellen en mijn hart zo hard pompen dat ik bang ben dat deze elk moment mijn borstkas uit kan springen. Met jullie bedoeld hij mij en Bradley. Ik aarzel. Moet ik Brad bellen? Of gewoon een berichtje sturen? Ik druk op mijn contactenlijst, druk op Bradley en vervolgens op bellen. Hij moet dit nu weten. Ik kan niet dom wachten tot hij een sms leest.

Brad neemt op en meteen als hij zegt: "Heey Jonne, wat was er nou? Waarom nam je niet op toen ik belde?" Smelt ik. Zo bezorgd en lief, dat verdien ik niet. "Dat is nu niet belangrijk. Die freak wil binnen een uur een goede oplossing hebben anders komt hij ons halen. Wat moet ik doen?" "Jonne, oké. Pak een koffer in, we zullen ehh.. tijdelijk op vakantie moeten." "Je bedoelt vluchten?" "Ja, ik zie je over een half uur." Hij hangt op en ik spring uit bed.

Ik sla op de muur waar aan de andere kant Kian zijn slaapkamer is en begin dan een koffer in te pakken. "Waar ben jij mee bezig?" Vraagt Kian argwanend. "Ik en Bradley moeten vluchten en jij gaat op onze ouders letten. Licht de politie in en zorg dat die agenten in de buurt blijven. Ik weet niet wanneer ze zullen komen, maar ze willen binnen een uur een oplossing of hij zou mij en Brad op komen halen. Als wij er niet zijn zal hij een van jullie meenemen. Laat het zover niet komen en wees ze een stapje voor. Ik heb vertrouwen in je." Zucht ik.

"Bradley en jij vluchten? Voor die Aiden?" "Wie de f**k is Aiden?" "De leider van die groep. Ze praatte veel over hem. Hij zal wel een of andere god zijn voor die mensen." Hij haalt zijn schouders op. "Ja, Bradley is hier over nu ik denk nog 20 minuten." "Oké, ik bel de politie alvast." "Bedankt Kian. We houden contact, oké?" Hij knikt. Ik geef hem een knuffel en ren naar beneden om mijn ouders te melden dat ik heb afgesproken met een vriend en dat ik daar een tijdje blijf. Kian legt de rest later wel uit.

5 Minuten later als ik op de klok kijk gaat de bel. Hij is een kwartier te vroeg. Mijn ouders vonden het prima, ze waren allang blij dat ik het huis weer eens uit ging en contact had met mijn vrienden, al noem ik Bradley nou niet echt een vriend...

Ik hoor voetstappen de trap op komen als ik nog snel mijn oortjes en mijn oplader in de tas gooi en deze niet dicht krijg. De deur gaat open en Bradley loopt de kamer binnen. "Heey..." Dan schiet hij in de lach. "Als je klaar bent mij uit te lachen, mag je best even helpen hoor." "Oh ja, tuurlijk." Zegt hij dan snel. Ik blijf op de koffer zitten en hij ritst hem zomaar dicht. Opschepper...

"Je ouders, vinden die het goed? Dat je ehh.... Met mij weg gaat voor een tijdje?" "Ja, ze zijn al blij dat ik eindelijk weer eens van mijn kamer kom." "Gelukkig, want ehh.... Ik wil geen ruzie..." "Nee, dat weet ik, niemand wil ruzie met mijn ouders. Alleen ik ben de hele week mijn kamer niet uit geweest. Alleen voor de..." Een traan glijd over mijn wang. "Ahw... Jonne kom hier." Hij gaat naast me op bed zitten en slaat een arm om me heen. Veel tranen zijn er niet, ik heb mijn traanbuizen deze week helemaal leeg gehuild. "Kate is op een betere plek nu, geloof me." Fluistert hij. Ik knik.

"Bradley, Kian... Hij belt zo de politie en legt ze alles uit. Hij heeft gezworen niet eerder dan dat wij de stad uit zijn tegen mijn ouders te zeggen dat er een reden zit achter mijn vertrek, anders zouden ze me niet laten gaan." Hij knikt. "Je hoeft me nergens uitleg voor te geven, kom op... Laten we die koffer naar beneden brengen, dan laad ik ze in en dan zeg jij snel even gedag tegen je familie." Ik heb mijn favoriete pyjama ingepakt, een onesie koe. Zo lekker warm en zo grappig als je in de spiegel kijkt....

Ik pak mijn koffer op en loop voorop de trap af. Ik zet hem in de gang waar mijn ouders al op me wachten. "Pap, mam, dit... is Bradley." hij stelt zich netjes voor en brengt dan de koffer naar de auto. "Het is niet wat jullie denken. Hij is gewoon een vriend en we gaan gewoon samen wat dingen uitpraten de komende tijd." "Oké, maar voor het geval dat, hij kan er mee door." Lacht mijn moeder. "MAM!" Roep ik. "En trouwens, hij ziet toch niks in mij, hij zit in een grote boyband..." "Nou, veel plezier meid, ik zie je later wel weer." Hoop ik, vul ik haar in gedachten aan. In plaats van dat te zeggen glimlach ik knikkend. Ik geef ze een knuffel. "Later pap en mam, doei Kian." "Doei koetje." Grinnikt hij.

Ik loop naar de auto van Bradley en zie hoe Bradley lachend naar mijn ouders zwaait als hij het gaspedaal keihard indrukt. Vol gas rijden we de stad uit en een paar straten door ver weg van huis. "Heb je het de jongens verteld?" Vraag ik onrustig om de stilte te verbreken. Hij knikt, draait een afslag op en lijkt precies te weten waar we heen moeten. "Wat gaan we nu doen? In de auto slapen?" Hij haalt zijn schouders op. "Dit kwam onverwacht, ik heb geen tijd gehad verder vooruit te denken." Zucht hij. De stilte keert terug. Ik zucht en staar eindeloos uit het raam.