Neden...neden hep böyle olmak zorunda. Hayattaki tüm adilsiz şansızlıkları kullanmışım gibi öyle çaresiz.
İşaret parmağıyla çenemi tutup kafamı kaldırırken gözlerindeki o acımasızlık içimi yakıp kavuruyordu. Sanki alabileceğim en büyük darbeyi kend...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
♠︎♤♠︎♤♠︎♤♠︎♤♠︎♤♠︎♤
~Çiçeklerin çöplerden daha güzel olduğuna sinekleri ikna edemezsin~
~la edri~
♠︎♤♠︎♤♠︎♤♠︎♤♠︎♤♠︎♤
Bağırsam avazım çıktığı kadar, haykırıp, kırsam döksem ya da hıçkırsam kendi kendime hafifler mi?
Ya da bi nebze unutulur mu yaşananlar?
Nefesim sıkılaşıyor, içime kıymık batıyordu sanki. Yaşadıklarımın birer kabus olmasını diliyorum ama sanki birileri kabus olmadığını kafama vura vura gösteriyor. Koskoca odada kapıya dayanmış biçim de boş gözlerle etrafı izliyordum.
Yalnızlığı hapsolmuş ruhum boş odada kendini daha da güvende hissediyordu. Kimsenin ezmediği, zaafıyla vurmadığı, kendi halinde yaşayıp gittiği hayat istiyordum.
Çok mu?
Çok mu şey istiyordum?
Kafamı yukarıya kaldırıp derin derin nefes alıp vermeye çalışırken aklıma geldi bir an
"Çabasını görmediğin hiçbir şeye umut bağlama."
Çaba.
Yoktu, Çaba yoktu.
Akılsız kalbim daha çabasını görmediği şeye nasıl umut bağlayabildi anlamıyorum. Ben ne ara bu kadar düşebildim. Nasıl?
Ben ki tek başına acılarıyla savaşan kızdım. Nasıl bu kadar dikkatsiz olabildim, gözümün hunharca kör olmasına nasıl izin verebildim. Ruhuma atılan tekmelerin beni derbeder etmesine izin verdim.
Nasıl kendime geleceğim şimdi.
Babam vardı benim değil mi.
Yanına gitmeliyim, kalbimi küle çeviren adamdan kurtulup yanına gitmeliyim. Bana yardım edebilecek tek kişinin babam olması içim de tükenmeyen umudumu yeşertiyor.
Güçlü durmam gerekiyor, ayağa kalkıp giyinme odasından kendimi rahat hissedebileceğim kıyafetler seçip giyindim. Bunu yapmak bile ruhumu, bedeni o kadar çok yoruyordu ki sanki tonlarca ağırlık kaldırmış gibiyim.
Uyuşturucu misali.
Acının her an benimle olması Uyuşturucu etkisi yaratıyordu kalbimde.
Sanırım tek bağımlılığım acılarım.
Ayakta durmakta zorlanıyorken hareket etmek içime işliyordu. Bir an önce defolup gitmek, kendime gelmem gerekiyor. Başa çıkamayacağım çok şeyim birikti artık.
