Christmas Kids| Fyolai

17

Gözleri o kadar iğneleyici bakıyor ki elindeki silahın bana doğrultulduğunu görmemiştim bile.

"Artık sadece ikimiziz değil mi?"

Sessizliğin ardından yumenonun uzaktan tatlı gelen gülümsemesi, ama benim için oldukça miğde bulandıran o gülümseme...

"Kimse yok değil mi fyodor abi?"

"Bunu nasıl yaptın yumeno?"

Zorla yapıyor gibi bir hali yoktu aksine... Bunu kendi isteğiyle yapıyordu. Hala inanmak istemiyorum bu kadar saf ve tatlı bir kız nasıl canavar çıkabildi?

"Neden yaptın yumeno?"

"İkimizin olmasını istediğim için" demişti fısıldayarak.

İkimiz..?

"Herkes öldü değil mi?"

Yerdeki akutagawanın kandan görünmeyen yüzünü izlerken bu cümleleri kuruyordu.

Birkaç adım atıp ellerimi kavradı ve kendi göğsüne bastırdı.

"Sadece ikimizin kurtulabileceği bir plan yaptım abi! Böylelikle ikimiz birlikte istediğimiz kadar papatya toplayabiliriz...!"

Papatya toplarız demek...

Kanlı papatya mı olurmuş?

Farkında olmadan kendimi tutamamış, dediği cümleden sonra elimi kaldırıp yüzüne sert bir tokat atmıştım.

"N-neden..." Titreyen sesiyle ağlayarak başını kaldırdı ve gözlerini benimkilere dikti.

"beni artık sevmiyor musun?"

"Senden nefret ediyorum." Duygularımı kontrol etmek bu an için biraz zordu açıkçası.

"Ama ben bunu ikimiz için yaptım." Çaresiz görünmeye çalışan sesi kulağıma her geldikçe sinirlenmeye devam ediyordum.

"Nikolai abiyi hala bulamadım..."

Dalga geçiyor.. benimle kesinlikle dalga geçiyor olmalıydı.
Yavaş yavaş bana daha çok yaklaşmaya başlamıştı ve bir anda uzerime atlayıp sarıldı.

"İlk günkü gibi... Sadece ikimiziz."

Dişlerimi daha ne kadar sıkacağım hakkında bir fikrim yok.

"Dokunma yumeno."

"Neden...? Nikolai yüzünden değil mi? Onun yüzünden! Onuda bulacağım. Hepsinden nefret ediyorum seni benden çaldılar!"

"Kes sesini yumeno, kes sesini artık" sesimin tonunu ayarlamayı unutmuştum veya sadece bunları düşünmeyecek kadar sinirliydim.

Karşımda ağlayan çocuk tam anlamıyla kimdi? Neden çevremdeki herkesi öldürüyordu? Veya neden buradakiler buna izin veriyordu?

"Ben sadece ikimiz olalım istemiştim." Ağlamaktan düzgün konuşamazken bu benim umrumda değildi. Önümdeki akutagawayı kendi elleriyle vurmuştu, atsushinin ölümüne neden olmuştu onu nasıl affedebilirim?

"O zaman... o zaman senide öldürürüm." Fısıltısını duyduğumda gözlerimi kısarak yerdeki ağlayan bedene baktım.

"İyi değilsin yumeno."

"Biliyorum, peki neden biliyor musun? Senin yüzünden."

O an bir şeyin farkına varmıştım.

Eski yumeno tamamen rol yapıyordu ve bu gerçek kişiliği miydi? Onun etrafa gülümsemeden bir kere bile konuştuğunu görmemiştim.

O çok zarif ve neşeli bir kızdı.

Ona ne hissedeceğimi bile bilmezken yavaşça yerden kalktı ve cebine uzanıp hançeri çıkarmasıyla üzerime atlamıştı.

Sanırım beni gerçekten öldürmek istiyor.

Hançeri yüzüme doğru savurduğunda ellerimle yüzümü korumaya çalışmıştım.
Ancak hiçbir yerime bir şey olmadı

Yeniden herşey tekrarlanıyor..

Neden birilerinin öldüğünü görmek zorundayım? Sürekli sürekli sürekli ve sürekli.

~

Adamlar bahçeye çıkmış taramalı silahları üzerimize tuttuklarında hemen ateş etmişlerdi.

Yumenonun kolu koltuğunda kanlar yüzüme sıçradı.

Kaçmam lazım.

Afallayarak koşabildiğim kadar uzağa kaçmaya başlamıştım.

Yumeno ise sayısız merminin altında kalmıştı.