Still rivals? [SEKE.]

"Sen bakirsin Izuku, senin biriyle yatman imkansız."

Aşk bir kuyuydu.
İnsan düştü mü kurtulması zor olurdu.
Düşmek üzereyken kurtulmak ise daha zordu.

Terk etmek istemişti.

O kapıdan çıkmak, hatta koşmak istiyordu.

Dudakları birleştiğinde kalbi yerinden çıkacaktı sanki. Gözleri sonuna kadar açılmıştı ama bu sadece bir saniye sürmüştü. Sonrasında gözlerini kapatmış, zaten yeterince batmış olduğunu fark ederek kendini kuyunun derinliklerine bıraktı.

Düşünecek ne vardı?

Zaten yeterince dibe batmışken?

''Hmm..''

Çenesindeki eller yavaşça geri çekilmeye yeltendiğinde, soğuk ellerini Sarışının boynuna bastırdı ve onu daha fazla kendine çekti.

Sarışın buna hiç şaşırmadan, ellerini Izuku'nun beline sardı. Izuku'nun elleri soğuktu, boynuna sarılmış o elleri.

Kendini kaybetmişti. Umurunda bile değildi. Neyin gerçek neyin hayal olduğunu anlayamadığı o anda sadece Izuku'yu bırakmak istemiyordu.

Izuku da Katsuki'yi bırakamayacak kadar dibe batmıştı. Kulakları uğulduyordu, hiçbir şey duyamıyordu. Kapalı gözleri onu bir hayale sürüklüyordu. Fakat o aldırmadan devam ediyordu.

İkisi de dudaklarını birbirinden ayırmadan hırçınca kavga ediyorlardı. Evet, kavga etme şekilleri artık böyleydi. Katsuki yanlışlıkla Izuku'nun dilini ısırınca hafif bir feryatla karşılaştı.

''Ah!''

''P-pardon.''

Neden demişti ki şimdi bunu Katsuki? ''Pardon'' da ne demekti hem? Ne ara bu kadar beyefendi olmuştu bu sert, hırçın adam?

Izuku onun dediğini duyunca yanaklarına kan indi, dudakları ayrılmıştı sonunda. Onlar birbirlerine bakamayacak kadar utangaçken zil çaldı ve sonunda bu ''kavganın'' sonuna geldiklerini ikisi de içlerinde tuhaf bir özlem duyarken anladılar.

Boş ders bitmişti.

Neredeyse 40 dakikadır bu oda içindelerdi demek.

Zil çalınca kilitlenmiş sınıf kapısının önüne öğrenciler üşüşmüştü.

Denki ve Kirishima'ydı bunlar. Ayrıca, Iida, Todoroki de kapı önünde olmalıydı.

O an Katsuki kapıya yaklaştı kulağını dayadı. Tabii Katsuki de geri kalmadan onun yanında bitti.

"Bakugou! MidoriyaH! Orada mısınız?"

Birbirlerine baktılar. İki küçük çocuk gibi.

''Abi..bunlar kavga edip bayılmış olmasın?''

''Saçmalama Denki. Aralarını düzeltmişlerdir belki?''

''Yedik ayvayı.'' diye fısıldadı Katsuki, ondan ala beklenmeyen bir korkuyla. Süt dökmüş bir kedi gibi ürkekti bakışları. Bu tepkiyle Izuku kendini gülmekten alıkoyamadı.

''H-hay...''

Katsuki'nin utanmasıyla bir anda kahkahayı basmak istiyordu ama kıkırdamakla yetindi. Sesinin duyulması ikisine de büyük bir sıkıntı çıkaracaktı.

Sarışın saçlarını karıştırarak karşısındaki zümrüt gözlere sinirle baktı.

"S-sus..."

Zümrüt gözlü nefesini düzenlemeye çalışarak ona karşılık verdi ama hala gülüyordu.

"Pfft..."