Przysięga: Złota Klatka

20

Wpadłam do swojej komnaty jak poparzona, wiedząc, że mam tylko godzinę na przygotowanie się. To przecież zdecydowanie za mało! Do tego nie miałam pojęcia, kiedy ten dzień tak szybko zleciał. 

– Olivia, jesteś tu? Czy mogę liczyć na twoją pomoc? Co ja mam na siebie ubra... – zatkało mnie. Na beżowym manekinie wisiała olśniewająco śliczna, biała, koronkowa suknia. Wyglądała jak z rysunków w bajkach dla dzieci, jak marzenie, jak piękny sen, z którego nie chcę się obudzić.

– Jest piękna, prawda? – spytała retorycznie Olivia, patrząc na to cudo z zachwytem. A ja poczułam się, jakbym dostała obuchem w łeb. Zrobiło mi się słabo. Dotarło do mnie.

– To nie jest na dzisiaj, prawda? – szepnęłam niemrawo i podparłam się o kant łóżka. Poczułam jak mój żołądek zaciska się, kurczy do wielkości orzecha włoskiego.

– Jak to nie? Przecież to dzisiaj jest wielki dzień! Specjalnie siostra Jego Wysokości przybyła, aby móc świętować ślub brata – odpowiedziała ochoczo, mówiła z zachwytem, ekscytacją, a ja o mało nie wylądowałam na podłodze.

To miało być zwykłe przyjęcie, zwykła gala. Miałam się obyć z tym wszystkim, miałam mieć czas. Gdzie jest mój czas? Co za kłamca i manipulant, i krętacz, i...

– Czy wszystko w porządku? Zbladłaś. Może zawołam medyka? – Dziewczyna podeszła do mnie i troskliwie pomogła mi usiąść. W odpowiedzi na jej pytanie pokiwałam głową. Miałam nadzieję, że pozbędę się jej najszybciej jak tylko się da.

Gdy tylko Olivia opóściła pokój, gwałtownie wstałam, przyprawiając się o bolesne zawroty głowy.  Modliłam się, aby tylko nie runąć na ziemię i bez dłuższego namysłu, który nie był mi wtedy potrzebny, rzuciłam się w stronę drzwi. Chwyciłam za klamkę. 

Z impetem oberwałam drzwiami, które dosłownie zwaliły mnie z nóg. Odbiłam się od nich niczym piłeczka pingpongowa od rakietki. Mój nos pulsował, mój pośladek nabawił się wielkiego siniaka na pół biodra i chyba zdarłam sobie właśnie łokcia w starciu z podłogą.

– Co do cholery... – wrzasnęłam, próbując pozbierać swoje poobijane ciało i myśli z parkietu. W odpowiedzi usłyszałam niski basowy śmiech, Maxon najwyraźniej naprawdę cudownie się bawił, nabijając się z sieroty leżącej na ziemi.

– Wstawaj – mówiąc to podał mi silną dłoń i pomógł wstać na cztery litery. Otrzepałam się i spojrzałam na niego. Jego twarz zdobił piękny szeroki uśmiech, a błękitne oczy błyszczały z rozbawienia. 

To było takie śmieszne. Kuźwa, masz się, z czego śmiać.

– Co cię tak bawi?

– Nic mnie nie bawi – odparł i wzruszył ramionami. Jego rysy momentalnie się zmieniły, okryła je rzetelnie dopracowana maska pełna chłodu i obojętności. Normalnie mistrz. – Czemu nie szykujesz się? Zostało mało czasu.

– Okłamałeś mnie.

– Nie kłamałem, po prostu oszczędziłem ci szczegółów i... nerwów.

– Nie zrobię tego – powiedziałam i spojrzałam smutno w jego oczy. Zebrałam całą powagę, aby wypowiedzieć te słowa, ale on praktycznie nie zmienił swojego wyrazu twarzy. Spodziewał się tego. – To za szybko, ja nie jestem gotowa.

– Nigdy nie będziesz gotowa – wyszeptał i zbliżył się do mnie, zachował się dziwnie, tak inaczej. Byłam przekonana, że właśnie ubrał kolejną maskę i próbuje ze mną innej sztuczki. Jego wzrok powędrował na górę i spotkał się z moim, następnie zszedł w dół w kierunku moich ust. Poczułam się nieswojo. – Nie mamy tyle czasu.