ချစ်တီးသည် မနက်လင်းကြက်တွန်သံကြောင့် နိုးထလာခဲ့သည်။
"ဝါး အိပ်လို့ကောင်းလိုက်တာ"
ချစ်တီးသည်အိပ်ရာမှထကာ အိမ်အောက်သို့ဆင်းသွားလေသည်။ အိမ်အောက်ထမင်းစားပွဲတွင် သူ၏စာချုပ်အရအမည်ခံခင်ပွန်းသည်လေးက မနက်စာစားနေလေသည်။
"ကိုကို"
ရဲစွမ်းမင်းထိုက်ထံမှအဖြေပြန်မလာ။
"ကိုကိုလို့"
"ဘာတုန်းကွာ"
"ကျွန်တော်ကိုကို့အလုပ်မှာကူချင်လို့"
"လူမလိုဘူး"
"ကိုကိုကလည်း"
"မလိုဘူးလို့ပြောနေတယ်မလား"
"ဟွန့်သူစိတ်ကြီးပဲ"
ချစ်တီးသည် ရဲစွမ်းမင်းထိုက်အား ခြေဆောင့်ကာ ရေချိုးကန်ဘက်သို့ထွက်သွားလေသည်။ ရဲစွမ်းမင်းထိုက်ကတော့ သူ့ကိုခြေဆောင့်ထွက်သွားသည့်ချစ်တီးအား အံ့သြတကြီးလိုက်ကြည့်နေသည်။
"ဒီကောင်ဒီလိုလည်းမာယာများတတ်တာပဲ"
ရဲစွမ်းမင်းထိုက်သည် သူရွာကိုရောက်သည့်တစ်ပတ်ရှိသည့်တိုင် ချစ်တီးအားရှိသည်လို့ကိုပင်မသတ်မှတ်ခဲဲ့ပေ။ သူလုပ်စရာရှိတာလုပ်သည်။ သွားတယ် စားတယ် အိပ်တယ် ဒီလောက်ပဲ။ သူ့စိတ်ထဲတွင်ဒီကိုချစ်တီး၏အမျိုးသားအဖြစ်ရောက်လာသည့်အစား လုပ်အားပေးဆရာဝန်အဖြစ်လာသည်ဟုပင်မှတ်ထားသည်။ ချစ်နဲ့နဲ့ရင်းနှီးအောင်လည်းမကြိုးစားမိ။ အချိန်တန်ကွာရှင်းမှာပဲလေ ရင်းနှီးစရာလည်းမလိုဘူးဟုသူ့စိတ်ထဲတွင်မှတ်ထားသည်။
ရဲစွမ်းမင်းထိုက်သည် မနက်စာကိုအမြန်စားပြီး ဆေးပေးခန်းသို့ထွက်လာခဲ့သည်။ ချစ်တီးသည်ရေမိုးချိုးကာအိမ်ထဲပြန်ဝင်လာတော့ မည်သူမျှမတွေ့တော့။
"ကိုကိုကသွားလိုက်ပြီထင်တယ်"
ချစ်တီးလည်းအိမ်ပေါ်သို့တက်ကာ အဝတ်အစားအမြန်ဝတ်လိုက်ပြီး အမေ့အိမ်သို့မနက်စာစားရန်ဦးတည်လိုက်သည်။
!["ဝိုင်းအုံချစ်" [ COMPLETE ]](https://img.wattpad.com/cover/353636303-64-k578730.jpg)