"សម្ដីផ្អែមណាស់!អូនទៅងូតទឹកផ្លាស់ខោអាវសិនហើយ"ថេយ៍និយាយចប់ក៏ឡើងទៅបន្ទប់បាត់ទុកឲហ៊ុនសុកញញឹមសម្លឹងមើលទៅប្រពន្ធដោយសេចក្ដីសុខព្រមទាំងពោលនៅក្នុងចិត្ត"តើវានឹងល្អយ៉ាងណាបើអូនបែបនេះរហូតទៅ"គិតហើយគិតទៀតថាវាគ្មានថ្ងៃដែលថេយ៍ត្រឡប់ទៅអតីតកាលឡើយតែបំណែកដ៏តូចមួយក្នុងបេះដូងវាចេះតែភ័យខ្លាចហើយលួចបន់ក្នុងចិត្តថាសូមកុំឲស្រីម្នាក់ត្រឡប់វិញអីអ្វីៗពេលនេះវាល្អស្រាប់ហើយទោះជាគ្មាននាង។
~skip~
+វិមានចន
"អ្នកណាជាអ្នកបោកសម្លៀកបំពាក់ខ្ញុំ"សម្លេងស្រែកមកពីលើកាំជណ្ដើរស្របម្ចាស់ជើងទាំងគូរកាន់អាវរៀនសំណព្វចិត្តចុះមកដោយកំហឹងដែលវាប្រលាក់ពណ៌អីក៏មិនដឹងដាមពេញផ្ទៃអាវ។
"ខ-ខ្ញុំ..ជាអ្នកបោក"សម្លេងឆ្លើយទាំងភ័យបានបន្លឺឡើងទាំងត្រដាក់ត្រដិតធ្វើឲអ្នកស្ដាប់កាន់តែកើនកំហឹង។
"ពេលបោកមានបើកភ្នែកមើលទេ?ហេតុអីឲអាវខ្ញុំឡើងពណ៌បែបនេះ?"ជុងហ្គុកគំហកខ្លាំងៗទាំងខឹងព្រោះតែទាស់ចិត្តនឹងអ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះដែលធ្វើមិនត្រូវរឿង។
"...."បានត្រឹមស្ដាប់ព្រមទាំងសម្លឹងចុងជើងខ្លួនឯងព្រោះភ័យខ្លាចដែលត្រូវម្ចាស់ផ្ទះស្រែកសម្លុតស្ទើរតែបែបក្រដាសត្រចៀក។
"ហេតុអីមិនឆ្លើយ?នាងថ្លង់ទេហេ៎ស?"ជុងហ្គុកកាន់តែទប់អារម្មណ៍មុនជាប់ពេលអ្នកចំពោះមុខធ្វើរឹកពារដូចមនុស្សគរ។
"មានរឿងអី?ជុងហ្គុកស្រែកខ្លាំងៗម្លេះនាងទើបតែចូលធ្វើការថ្ងៃដំបូងហេតុអីយកទោសពៃនាងម្លេះ"អ្នកស្រីភិយ៉ារ៉ាឮសម្លេងស្រែកឡូឡារបស់កូនប្រុសក៏ជួយនិយាយជំនួសព្រោះតែកូនប្រុសមានរឹកពារមិនសមរម្យដាក់មនុស្សស្រីម្យ៉ាងអ្នកដែលជុងហ្គុកស្ដីឲក៏ជាអ្នកមកថ្មីទៀតដូច្នេះហើយអាចថានាងមិនសូវយល់អ្វីឡើយ។
"អ្នកម៉ាក់មើលចុះ!ខូចអាវកូនទទេបើធ្វើការតែម៉ាកៗនេះដេញចេញឲអស់ទៅ"
"ហាន់យ៉ា!ទៅធ្វើការនាងចុះ"អ្នកស្រីយ៉ារ៉ាដេញនាងតូចដែលឈរមិនហ៊ានកម្រើកខ្លួនឲទៅធ្វើកិច្ចការផ្សេងព្រោះមើលទៅនាងភ័យនឹងកូនប្រុសគាត់សម្លុតមិនតិចទេតែសម្រាប់អ្នកនៅទីនេះវាមិនចម្លែកទេព្រោះតាំងពីតូចដល់ធំចរឹកជុងហ្គុកគឺយ៉ាប់ជាងនេះទៅទៀតគេមិនចុះសម្របខ្លួនទេ។
