ក្នុងថ្ងៃសម្រាកដ៏រីករាយថេហ្យុងនឹងគ្រួសារតូចបានកំដរគ្នាជជែកលេងតាំងពីក្បាលល្ងាចម្សិលមិញម្លេះព្រោះជាថ្ងៃសម្រាកម្លោះហើយម្នាក់ៗហាក់មិនចង់ចូលគេទាល់តែសោះទើបធ្វើឲព្រឹកនេះក្រោកយឺតយ៉ាវ។
បន្ទាប់ពីរៀបចំខ្លួនរួចអ្នកទាំងបីក៏ញាំអាហារជុំគ្នាយ៉ាងរីករាយ។
+តុអាហារ
"ថេយ៍ហា៎!!"
"បងមានអីអ្ហេស៎?"
"បងចង់ដឹងពីសិស្សដែលអូនបង្រៀននឹងណា៎តើគេជាមនុស្សយ៉ាងម៉េចដែរ?អូនពិបាកបង្រៀនឬអត់?"ញាំបាយបានប៉ុន្មានស្លាបព្រាហ៊ុនសុកចាប់ផ្ដើមជជីកសួររឿងខ្លះៗទាក់ទងនឹងជុងហ្គុកគេដឹងថាក្មេងម្នាក់នេះកំពុងតាំងខ្លួនមកប្រជែងនឹងគេមិនខានទាំងទឹកមុខទាំងក្រសែភ្នែកគេសម្លឹងមកកាន់ថេយ៍សឹងតែលេបចូលក្នុងពោះទៅហើយរឿងអីដែលខ្លួនមើលមិនដឹងពីបំណងអាល់ហ្វាដូចគ្នានោះ។
"ជុងហ្គុកអ្ហេស៎!គេជាក្មេងទម្រើសបន្តិចព្រោះកើតក្នុងត្រកូលអ្នកមានតែក៏មិនពិបាកនិយាយណាស់ណាដែរបើប្រៀបនឹងសិស្សដែលអូនបង្រៀនពីមុនគ្រាន់តែថា-សម្ដីគេមិនដឹងអីតែប៉ុណ្ណឹងឯងព្រោះម្ដាយឪពុកទម្រើសថ្នាក់ថ្នម"
"គេមិនដែលនិយាយអីជាមួយអូនទេអ្ហេស៎?ដូចជាពេលម៉ោងសម្រាក"
"និយាយខ្លះៗដែរតែមិនសូវជាជិតស្និតទេ!"
"អរ!អូនចប់កុងត្រាពេលណា?បងមិនចង់ឲអូនបង្រៀននៅតាមផ្ទះបែបនេះសោះ"
"កុំអញ្ចឹងអី!នៅទីនោះគ្រប់គ្នាល្អនឹងអូនណាស់ចំណែកឯជុងហ្គុកអីឡូវនេះគេលែងរឹងរូសដូចមុនហើយបងកុំបារម្ភអីអូននឹងរកលុយឲបានច្រើនហើយសន្យាថានឹងឈប់ទទួលការងារបែបនេះទៀតហើយ"
មកពីបែបនោះហើយទើបបងខ្លាចហ៊ុនសុកគិតក្នុងចិត្ត
"បាទ!បងព្រមតាមអូនតែម្ដងនឹងទេណា៎!"
"អូខេ!អូនតាមបង"
______
បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការញាំអាហាររួចថេហ្យុងក៏ជួយរៀបចំអ៊ំចាំងតិចតួចព្រមទាំងជជែកគ្នាពីនេះពីនោះទុកពេលឲពីរនាក់ឪកូនមានពេលប្រលែងលេងនឹងគ្នាយ៉ាងហឹកហៀកក្នុងបន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ។
