Pregnant Diary | Hyunlix ﴾ Omegaverse ﴿ ✓

"8. Hafta"

✧

Bölüme başlamadan, lütfen yorum yapar mısınız
♡

✧

8 hafta

Yatakta sürdürmek zorunda olduğum ufak hapsim, devam ediyordu. Tabi, bu haftanın bazı getirileri vardı.

Mide bulantım neredeyse tamamen geçmişti. Yemek kokusu midemi bulandırmıyordu, ama ağzıma bir iki lokma attığımda doymuş gibi hissediyor, şişiyordum. Yemekten sonra birkaç saat boyunca midem şiş gibi hissediyordum.

İdrar problemi daha büyüyordu. Kasıklarımda ve karnımda geçmeyen bir ağrı vardı. Ve yeni bir problem daha vardı, iç çamaşırım.

İlk günümü Hyunjin işteyken geçirdiğimden çok sorun olmuyordu. Tuvaletimi yapmak için girdiğimde iç çamaşırımı yıkıyor, kimseye belli etmiyordum. Asıl sorun, zorlandığımdan dolayı bana yardımcı olmak ve yanımda kalmak istediği için, Hyunjin'in işten izin almasıyla başladı.

✧

8 hafta, 1 gün

Alnımda sıcak ve ıslak bir dudağın yavaşça gezindiğini hissederek uyandım. Saat öğlene geliyordu. Hyunjin'in dudakları alnıma ufak öpücükler bırakıyordu.

Zamanı durdurun, lütfen...

"Günaydın." Dedi yumuşak bir sesle. "Çok uyudun, hani uykun düzene giriyordu?"

"Gece sürekli kalktığımdan..."

"Haklısın..." Yüzünde bir gülümseme vardı. "Peki... Benim güzel eşim bugün ne yapmak istiyor?"

Senin güzel eşin mi...

"Güzel miyim gerçekten?"

"Soruyor musun?" Biraz uzaklaştı, yüzüme baktı. "Gördüğüm en güzel yüze sahipsin Felix. Sadece yüzün de değil, her şeyinle..."

"Keşke bana aşık olsaydın."

Dudaklarımdan dökülen sözle, ikimizin bir anlığına duraksaması bir olmuştu. Bir süre, öylece birbirimize bakakaldık. Ama içimi rahatlatan bir durum vardı, Hyunjin, biricik eşim gözlerini kaçırmıyordu.

Sonunda bir nefes aldı, söze girdi. "Sana bunun aksini düşündüren ne oldu ki?"

"Nasıl yani?"

"Pekala..." Biraz daha geri çekildi. "Cidden senden hoşlanmadığımı mı düşündün Felix?"

"Hoşlanıyor muydun ki?"

Hayal kırıklığıyla gözlerini yumdu, gülümsedi. Tekrardan gözlerini açtığında, öncesinden daha sıcak bir ifade vardı. "Sana bunu hiç hissettiremedim, değil mi?"

Eh, öyleydi tabi.

"Zaten yeterince zorlanıyordun, seni daha fazla zorlamak istemedim." Dedi fısıldayarak.

Evet, bu bende daha büyük bir merak oluşturmuştu. Çünkü şimdi iyice kafam karışmıştı. "Anlamıyorum." Dedim, gözlerine anlamsız bir ifadeyle bakarken.

"Benimle baban istediği için evlendin. Okulunu bitirir bitirmez, seni süsleyip püsleyip eline bir çiçek tutuşturdular. Karşıma, mihraba çıktın ve ilk kez gördüğün adamın eşi olmayı kabul ettin. İlk kez baş başa kaldığımızda, bana ne söylediğini hatırlıyor musun?"

Yavaşça başımı öne eğdim, o gün söylediklerimi hatırlamaya çalıştım. Hatırladığımda, fısıldayarak tekrarladım. "Sana layık bir eş olmak için elimden geleni yapacağım..."