Pregnant Diary | Hyunlix ﴾ Omegaverse ﴿ ✓

"22. Hafta"

✧

22 hafta

Babanla birbirimize sarılıp uyuyamıyorduk artık. İyice büyüyen karnım yüzünden yatakta sağa sola dönerek, nefes almaya çalışarak savaş veriyordum resmen.

Vücudumun gittikçe çökmesi yanında, her şeye karşı tahammülsüzlüğüm devam ediyordu. Yine de, kendimi kontrol etmeye çalışıyordum. Asla babanı kırmak ya da üzmek gibi bir düşüncem yoktu. Ama bazen istemeden, öyle oluyordu işte.

Yine de onun sabrı, bizi bugüne kadar getirmişti işte.

✧

22 hafta 1 gün

Baban hava almak istediğim için beni dışarı çıkartmıştı. Aslında o da bunalmıştı. Çünkü yaklaşık yarım saat önce star wars izlerken ağlamıştım. Duygusallığım ve duygu değişimlerimle baş edemiyordu.

İkimizin de hava almaya ihtiyacı vardı yani.

Kocaman karnımla dik yürüyemiyordum artık, omuzlarım geriye doğru düşüyordu. Göbeğimi çıkartmadan, bir adım bile atamıyordum. Yine de temiz havayı içime çekmek, babanın elini tutarak yuvarlanırcasına yürümeye çalışmak iyiydi.

"Top gibi oldum." Dedim soluklanmam için bir banka oturduğumuzda.

"Doğumdan sonra vereceksiiiin~" dedi endişelenmemi istemeyen kocam. "Hem bak, bacakların falan hiç kalınlaşmadı. Belin de incecik."

"Ayaklarım hep şiş şiş."

"Çok tatlı oldu böyle."

"Böylesi daha mı iyi?" Bir anda ona döndüm. "Bu ara bana daha çok iltifat ediyorsun. Yoksa tombiş mi seviyorsun? Doğurduktan sonra sevmeyecek misin beni?"

"Ben, seni seviyorum Felix. Tombiş olsan tombiş severim, zayıf olsan zayıf severim. Sen nasılsan öyle seviyorum."

"Ama birini daha çok seviyorsun."

"Kalbini seviyorum senin."

"Ciğerlerimi sevmiyor musun?"

Hyunjin başını sağa sola sallayarak gülümsedi. Kendi haline acıyordu. "Seviyorum tabiki, hiç sevmez olur muyum?"

"Böbreklerimi?"

"Tabi seviyorum. Hatta dalağını, bağırsaklarını, pankreasını bile seviyorum."

"Çok mu?"

"Hıı, çok. Yerim bile."

✧

22 hafta, 2 gün

Sabah mutfağın tezgahına dayanmış, doktorun önerdiği nefes egzersizlerini yapıyordum. Baban da duştan yeni çıkmıştı, mis gibi kokuyordu. Arkamdan yaklaştı. Vücudunu bana yasladı, karnımı kasıklarıma yakın bir bölgeden tuttu. Göbeğimin, senin ağırlığını almak istercesine karnımı yukarı doğru kaldırdı.

Yavaşça büyüdüğünden, nasıl ağırlaştığını anlamamıştım bile. Ancak baban karnımın yükünü biraz aldığında bile inanılmaz bir rahatlama hissetmiştim.

"Biraz böyle kalalım..." Dedim rahatladığımı belli eden bir ses tonuyla.

"İyi geliyor mu?"

"Çok iyi geldi... Belim rahatlamış gibi hissediyorum."

Baban itiraz etmedi, hiç söylenmedi. Ben egzersizlerimi bitirene kadar, dakikalarca öyle durdu.

Egzersizlerim bittiğinde arkamı tezgaha dayayarak ona doğru döndüm, kollarımı boynuna doladım. Karnımdan dolayı vücutlarımız birbirine değmiyordu artık, sadece göbeğimle babanı dürtüyordum.