Dark Desires (Vicious Series 1)

Chapter Seventeen

My head hurts like hell when I woke up. Kumikirot iyon. At nang subukan kong idilat ang mata ko ay halos hindi ko na makita ang paligid ko dahil sobrang labo niyon. Mabigat din ang mga talukap ng mata ko at feeling ko ay nadaganan ng debris ang katawan ko.

Ang sakit.

"Shh... just stay there for a while. Don't force it," isang boses na pamilyar ang nagsalita sa may gilid ko. But I can't see her, because as I've said, hindi ko maidilat nang maayos ang mga mata ko.

I winced when my head ache like a hammer just thump on my head.

"Fuck it. Make this go away!" sigaw ko nang mas lalo pa iyong kumirot.

Napahawak ako sa ulo ko dahil sa sobrang sakit.

"Yes... yes, just be calm, makakasama ang stress sa inyong mag-ina..." mahinhin na sabi ng babae.

But I just can't hear her because my head hurts like hell! Ayaw niyon tumigil sa pagkirot!

"Please, calm down... Samara..."

"No! Make this go away! Ang sakit!" sigaw ko at saka nagpumiglas sa kama ko.

I can feel them tying me restrains on my hands and on my feet. Mas lalo akong nagpumiglas nang maramdaman iyon.

"No! Please... let me go! Make this go away!"

"Please calm down... calm down..."

Hindi ko na naririnig ang sinasabi ng babae dahil nag-ffade ang boses niya at 'di ko na siya marinig na nagsasalita.

Maya-maya lang ay naramdaman ko na unti-unti na akong kumalma. Hanggang sa nakatulog na ulit ako.

"Samara..."

"Abort it. We don't need that."

"No. This is my baby."

"Don't be so dramatic, Samara. We can still live together without that baby."

"No! I want to be with my baby! Hindi ko papatayin ang anak ko!"

"You made a wrong choice, Samara. But okay, I'll give you a chance, if you want to live with that baby. Huwag kayong magpapakita sa akin. Ayaw ko kayong makita. Ni anino. Swear to me that you wouldn't let me see you."

Then I see him get a gun. And when he almost pull the trigger. I screamed.

"No!"

When I opened my eyes, nakaupo na ako at naghahabol ng hininga.

Inilibot ko ang paningin ko sa lugar. The walls are not familiar to me. Pinaghalong beige iyon at white. Walang ibang mga gamit kundi cabinet at tv lang na nakasabit sa harap ko. Lumingon ako sa kaliwa at nakita ko na may bedside table iyon, sa taas ay may nakapatong na tray ng pagkain pati basong tubig at gamot.

There's no restraints on my hands and feet anymore. Nakasuot din ako ng hospital gown. Pinakiramdaman ko kung may underwears ba ako, pero wala akong naramdaman.

I didn't bother to be concerned about how I dress. Mas mabigat ang nararamdaman ko ngayon.

I feel like I'm carrying a heavy thing in my heart. It's so heavy that I can't barely breathe. It's consuming all of me.

Nasasaktan ako. Nasasaktan ako para sa anak ko.

Napahawak ako sa tiyan ko. I rubbed my stomach to feel if she or he still there. Mahal ko na ang anak ko kahit hindi ko pa siya nakikita.

Napaluha ako nang maalala ko na naman ang nangyari. Simula sa mga emosyon na nakita ko sa mga mata ni Austin, hanggang sa pagragasa ng ulan sa balat ko.