Dark Desires (Vicious Series 1)

Chapter Eighteen

"For fuck's sake, Samara! Buntis ka! Hindi naman kita pinagbabawalan. I'm just saying that you should also think about the baby. Ang sabi sa akin ni Daniella ay maselan ang pagbubuntis mo. Paano ang anak mo kung magtatrabaho ka?" mahabang litanya ni Damian sa akin.

We're here at my office. Talking about things we should've talked long ago. Tinawag na rin namin ang lawyer na mag-aasikaso sa mga kakailanganin ko, legally. Ako ang nagpatawag dahil hindi dapat ako hahayaan ni Damian. Pero dahil makulit ako ay tinawagan ko pa rin.

"I told you, we can manage. Hindi naman kami mapapano ng anak ko." I sternly said.

Tahimik lang na nag-oobserba ang lawyer namin sa tabi.

He's here to officially signed me for the assets that my father gave to me before he died. Damian, on the other hand, is facing back and forth, tila hindi alam kung saan pupunta.

"I'm worried, Samara. Nag-aalala ako para sa pamangkin ko. Bakit ba kasi ang tigas ng ulo mo? Pwede ka namang magtrabaho pagtapos mo manganak." his tone was stressed. Like I am a puzzle and that he was so confuse to solve.

I rolled my eyes, naiirita na. "I already told you, Damian. At saka bakit mo ba ako inisstress? Sinabi na sa 'yo ng Doctor na bawal ako ma-stress,"

Irita kong saad at saka umirap muli.

Napahawak ako sa tiyan ko nang matapos akong magsalita. Seeking for warmth. Lately, madalas akong napapahawak sa tiyan ko kapag feel ko ay stress ako o 'di kaya'y nalulungkot.

Napatahimik naman siya sa sinabi ko hanggang sa napabuntong hininga na lang siya. Alam niya namang wala siyang magagawa kapag nagsabi na ako. My word is final and no one can change that.

"Just know that this is stressful, Samara. Pwede namang ipangalan muna sa ’yo lahat pero ako pa rin ang magpapatakbo hanggang sa manganak ka." saad niya sa mababang tono. Keeping his patience in.

"I could consider that..." wala sa sariling saad ko.

I saw him in my peripheral vision that he nodded. Napagaan naman ang pakiramdam ko kahit papaano.

We already talked about raising charges against Austin. But I declined to charge him. Nagalit doon si Damian at halos hindi ako kausapin ng isang linggo, pero sa huli ay inintindi niya na lang ako.

He must be thinking that it must be the pregnancy hormones. But it's not. Kahit na hindi ako buntis ay hindi pa rin magbabago ang isip ko.

It's my third week here in the mansion. Wala si mommy. Noong tinanong ko naman si Damian ay nagkibit balikat lang siya at saka sinabing hindi niya alam kung saan nagpunta.

This mansion and everything under my Dad's name are all mine.

Pagkatapos nang mahabang pagtatalo namin ni Damian ay nakapirma na rin ako sa what they called "Deed of Extrajudicial Settlement of Estate". I don't really know much about this law thing so I just go and sign it.

"You should rest. Binili ko na ang mga gamot na nireseta sa 'yo ng Doctor," saad ni Damian habang inaalalayan ako papuntang kwarto ko.

Kung alalayan niya ako ay parang ilang buwan na akong buntis at masiyado ng malaki ang tiyan ko para makalakad. E ni hindi pa naman visible ang baby bump ko, masiyado lang talaga siyang OA.

"Thank you..." sambit ko ng makapasok na ako ng kwarto.

He nodded and I closed the door in front of me.

The smell of the burnt marshmallow and powder fills my nostrils. The scent of my room as far as I can recall.

Agad akong humiga sa kama nang may pag-iingat. My brown duvet and my brown silk pillow case are still intact. Ni walang nagbago sa kwarto ko. The television in front of my bed, my walk-in closet, my study table and everything are still there.