Dark Desires (Vicious Series 1)

Chapter Twenty-three

“Mama!” salubong sa akin ng anak ko pagkarating ko ng eskwelahan. It’s my Ethan running towards me while his hands are bracing for an embrace. Agad akong lumapit sa kaniya habang naka bukas ang mga kamay ko para sa isang yakap.

“Oh my son, how are you?” tanong ko sa kaniya nang mayakap ko na siya.

“Mama…” rinig ko pa ang isang maliit pero malalim na boses sa tabi ko. Lumingon ako sa pinanggalingan niyon at nakita ko ang isa ko pang anak.

It’s Elliot.

Napangiti ako at sinama ko na rin siya sa yakap. “Oh my gosh, my boys… how’s your first day?”

“It’s great, Mama!”

“It wasn’t great for me, Mama…” nakabusangot na sagot ni Elliot. Napatawa ako sa reaksyon niya at saka pinisil ang pisngi niya.

“Why?”

“That one girl in our classroom keeps on bothering me! She keeps on giving me chocolates I don’t like! I don’t even know her!” saad niya at saka pumadyak pa sa sahig.

God, my boys are big now.

“Just tell her you’re not fond of those things.” saad ko.

“Come, my big boy,”

Who would have known? Time flies so fast and my boys are big now. Parang kailan lang noong naglilihi pa ako sa kanila. Times when I used to rub my belly just to feel them on my stomach. The moment when I heard the first time their heartbeats.

God, I love my boys.

Ethan Hanz Javier and Elliot Jacob Javier, that’s the name of my twins.

Ethan got those precious brown eyes that get me everytime. He has light brown curly hair which he got from his father. He totally resembles his father from his eyes down to his toes. It’s like a mini version of Austin Gabriel Rossi. Contradicting my Elliot’s features. Most of his features are from me. His grey eyes, brown hair, his nose and his lips are from me.

Literal na mini me namin silang dalawa, and it’s a literally a sight to see.

I didn’t use their father's surname because he didn’t deserve it. He doesn't deserve my twins.

Napagdesisyunan na naming umuwi dahil mag-gagabi na rin. Palubog na ang araw noong nasundo ko sila gawa ng traffic sa kalsada. Nahihiya rin naman akong pakisuyuan sina Damian o ‘di kaya si Ezekiel dahil alam kong busy din naman sila sa kani-kanilang buhay.

Nang makarating na kami sa mansyon ay agad na pinabihis ko na sila sa mga maid. Pinaligo ko na rin para matutulog na lang sila pagkatapos kumain.

Nagbihis na rin ako at naligo dahil nalalagkitan na ako sa suot ko.

Seven years have passed, at marami ring nangyari sa panahon na iyon.

Since I’ve gotten that letter from Austin. Wala na akong narinig pa sa kaniya. Kahit sa T.V ay hindi na siya naibabalita. Seems like, naglaho siya ng parang bula. Kasabay din noon ang paglalaho rin ni Ezekiel. Halos pitong taon din siyang nawala. No communication, no anything. Basta na lang silang naglaho. It seems like they didn’t exist at all.

Pero nagpakita rin naman si Ezekiel. Noong nakaraang buwan niya lang ako kinontak. Nakita ko pang nakabenda ang kanang kamao niya. Noong tanungin ko siya kung anong nangyari ay ngiti lang ang sinagot niya sa akin.

“Mom, I want fish,” saad ni Ethan habang nakaturo ang tinidor niya sa isdang nasa gitna ng lamesa.

I smiled. “Okay.”