Dark Desires (Vicious Series 1)

Chapter Twenty-four

"What the fuck are you doing here?"

"Is it wrong to visit the mother of my children?" sagot niya at saka naglakad patungo sa lamesa ko. I guess to put the tray of food.

"How dare you call me the mother of your children?! The moment you shot me on my legs, we were already done! Now get out! I don't want to see your face here ever again!"

"H-huh? What are you saying? I didn't shoot you on the legs, baby…" tila maiiyak niyang sabi.

I scoffed at him.

Anong sinasabi niyang hindi siya ang bumaril sa binti ko?! He was there handling a gun and shooting me! How could I believe him?

"The fuck you saying you didn't shot me on my legs. Tangina mo, Austin! Naalala ko pa kung paano mo sabihin na ayaw mo sa amin ng mga anak mo. I still can remember your words! It scarred me, Austin! And now you're here saying na narito ka kasi ako ang ina ng mga anak mo?! Tangina mo! Simula noong sakalin mo ako at sabihin mong ayaw mo kami ng mga anak mo. Wala ka ng maaasahan!"

"Go out! I don't want you here!" sigaw ko.

Nagsusumamo niya lang akong tinitigan at saka nagtangkang lumapit sa akin pero agad kong itinaas ang kamay ko para pigilan siya.

"Go out before I call my lawyer, Austin. Go out!"

Bigo naman siyang tumigil sa harapan ko.

“Okay, I’ll give you time. I’ll be back, please wait for me.” saad niya bago tuluyang umalis ng opisina.

Pagkalabas niya ay sumabay na rin ang sekretarya ko na hindi ko napansin na nakatayo na roon kanina pa. Napabuga na lang ako ng hangin at saka sumalampak sa upuan ko.

Hanggang sa sumunod na mga araw at linggo, ganoon pa rin siya. Kung hindi siya pumupunta sa opisina ko ay nasa labas naman siya at hinihintay akong umuwi. Katulad na lang ngayon.

Kalalabas ko lang galing ng opisina nang may bumisina sa likod ko. My eyebrows furrowed as I looked at the car who horned at me. It was a black Audi. Iyong nakita ko na Audi sa parke at sa botika ko noon.

Sabi ko na nga ba, siya ‘yong walang hiya na ‘yon.

Bumukas ang pintuan ng sasakyan at bumungad siya sa harap ko na may bitbit na flowers and chocolates. He’s wearing a worn out black jeans and a black shirt with a silver chain necklace on his neck. Ang sapatos niya ay hindi ko na inusisa pa.

I arched my eyebrow as he made his way towards me, smiling.

“Ano ‘yan?”

“Ahm… flowers?”

I rolled my eyes.

“Para kanino?”

He chuckled. “Para kanino pa ba? Edi para sa ‘yo.”

I rolled my eyes again at saka siya tinalikuran. I don’t have time for this. I don’t have time for his nonsense.

Nagsimula na akong maglakad papalayo at hindi na siya pinansin. Hindi pa ako nakakalayo ng marinig ko na ang boses niya.

“Wait, baby!”

Narinig ko siya sa likuran ko pero hindi ko siya pinansin.

“Baby, please… kausapin mo naman ako oh…” nagmamakaawa niyang saad pero nagpatuloy lang ako sa paglalakad at hindi siya pinansin.

How dare him say that to me? Wala na kaming dapat pag-usapan! Matagal ko ng tinanggap na wala na siya sa buhay namin. Matagal ko na rin siyang pinatay sa puso ko. There’s no room for him there anymore. Kaya ano pang pag-uusapan namin?