ÖLÜ SENARYO

NAMUS MESELESİ

Aşk...
Aşkı..
Aşkım.
Benim ona olan sevgim.
Onun bana olan güveni.
Herşey...
Herşey bir anda bitti.
Oysa ki daha bir kaç saat önce öpüyordum,kokluyordum onu şimdi ise anılarımızla birlikte beni baş başa bırakarak gidiyor.

Kelimeler kifayetsiz...
Bu kadar erken değildi ki,bu çok hızlı oldu. Ben yapamam onsuz nefes alamam.
Gözüm sağ taraftaki arabaya çarptığında kapı açıldı.

Anne..

"Oğlum,kartal. Yavrum benim"koşarak boynuma atladı.

"O güzel kız kurtardı beni o evden.
Kavuşturdu o bizi oğlum. O kız sayesinde ben sana geldim. Birdaha da asla bırakmam."dedi ve daha da sıkı sarıldı boynuma.
Kollarımı beline saracak güç kalmamıştı ki bende.

Acı ve buruk bir gülümseme geldi suratıma.

"O güzel kız seni kurtardı anne"
Ama diyemedim ki anneme sevdiğim gitti beklediğim geldi diye.
Ama yine giderken de beni mutlu edecek bir şey yaptı. Bana annemi getirdi gizlice.

Sürpriz yapacaktı bana güzelim...

Ama olmadı işte.
Benim annemi gördüğümdeki mutluluğumu görecekti sonra da o gülümseyerek bizi izleyecekti. Sonra ben ona minnet duyacaktım halbuki...

"Sen beni burada bekle ben gelicem tamam mı? Geri getirmem gereken birisi var"diyerek koşmaya başladım. İki dakika daha ilerledikten sonra doğayı gördüm.
Ona yetişebilmek için bacaklarım acıyana kadar koştum.
"Doğa!"ona seslendiğimde olduğu yerde duraksadı ve bana döndü. Aramızda bir adım mesafa bırakacak şekilde durdum.

"Ya kalbin hiç mi acımadı!"doğayı ilk defa bu kadar sinirli,stresli ve üzgün görüyordum.

"Acıdı ulan acıdı! Ben sana bunları yaparken canım gidiyordu! Bir yerde annem bir yerde aşık old-"

"Sus! Sakın aşık olduğum kadın deme! İnsan sevdiğine bunları yapmaz...sen zaten beni hiç sevmemişsin ki,sevsen bir yolunu bulur bunları bana yapmazdın. Sen her zaman bir yol bulurdun buna mı gücün yetmedi he! Ya da uğraşmak mı istemedin. Doğa zaten saf,ruhu bile duymaz,hiçbir zaman da yaptıklarımı öğrenmez demişsindir. Noldu şimdi,sözde aşık olduğun kadın herşeyi öğrendi."içinde o kadar şey birikmiş ki o an anlayabildim onu.

"Ö-özür dilerim"sadece dudaklarımdan bu iki kelime çıkmıştı.

"Ya hi-hiç mi demedin bu kızda insan kalbi var diye. Hiç mi acımadın bana...ben yemin ederim haketmedim kartal"

Paramparça olmuş kalp. Onun gözlerindeki nefreti görünce kalbim sıkıştı birkaç saniyeliğine.
İkimizde ağlıyorduk yağmur altında,sessizce veda ediyorduk oysa birbirimize farkında olmadan.
Bu kez ağzımız değil,gözlerimiz konuşuyordu.

"Allah belanı versin senin. İnşallah tez zamanda bana yaşattıklarının daha da beterini yaşarsın"son sözünü söylerek karşıdan gelen ilk taksiye bindi ve gözden kayboldu.
Umarım.
Umarım ona yaşattıklarımdan daha beterini yaşarım.

"Ben seninle kurduğum hayalleri başka kadınla yaşayacak kadar güçlü değilim"mırıldanışımla kalakaldım oracıkta.

1 YIL SONRA

DOĞA'DAN

"Doğa koş! Geç kalıyoruz amına koyayım." Poyrazı merdivenlerin başında bana seslenirken buldum.