ÖLÜ SENARYO

ZELZELE OLDUK

Bu bölümü kartaldan okuyacaksınız..
Bu bölümde de kartalın düşüncelerini yakından tanıyalım.

KARTAL'DAN

Ben sevdiğini kaybetmeyi çok iyi bilirim,anlarımda ama bu his çok farklı.
Babam gitti.
Annem gitmek üzere.
Doğa o da gidiyor. Onlar gibi o da beni bırakıcak.
Daha erken. Çok erken,bence aşıklar ölmemeli. Ben ilk defa bu kadar korkuyorum.

Yerdeydi.
Kanlar içinde yerde yatıyordu. Benim meleğimi öz babası kirletti.
Ahmete baktığımda deli gibi kahkaha atmaya başlamıştı.
Yerinde duramıyordu. Yerde yatan kızına bakarak sanki çok komik bir olay olmuş gibi gülüyordu.
Birde baba olucak.
Ben onun yerine utanıyordum artık.

Yazık.
Yutkunamamıştım.
Daha fazla bu saçmalığın devam etmemesi için belimdeki silahı çıkarıp beklemeden ahmeti vurdum.
İki kurşunla yere serdim onu.
Annemi tutması umrumda bile değil şuan.
Umarım geberirsin ahmet. Umarım.
Ahmeti vurduğum an aslanın eli beline gideceği sırada ayaz ondan önce davranarak silahını çıkarıp aslanın alnına dayadı.

"Kartal burası bende sen doğayı hastaneye götür."dedi.
Hızlıca kafamla onaylayıp doğanın yanına gittim.
Perçemlerini yüzünden çektiğimde ağzından kan geliyordu.
Dudaklarından çıkıp çenesine ordan da boynuna doğru şerit gibi akıyordu.
Daha fazla oyalanmadan kucağıma aldım.
Doğanın annesi bende gelicem demişti. Normalde karşı çıkardım ama şuan yapamam.

Arabaya ilerlediğimizde kadın arka kapıyı açıp girmemi bekledi daha sonra kapıyı kapatıp ön taraftan dolaşarak şoför koltuğuna oturdu.
"Hızlı sür!"
Doğa kucağımdaydı. Elimi yanağına koyduğumda okşadım.
Gözleri açıktı. Yaşıyordu.
"Se-sevgilim"diye mırıldandı.
Yanağındaki gözyaşları boynundaki kanlarla karışmıştı.
"Hşş konuşma,konuşma sevgilim yorma kendini tamam mı?"dediğimde boşta olan elime yavaşça uzandı.

Elini elimin içine kaydırdı.
"Korkuyorum. Ben ölmek istemiyorum"dedi.

Hızlıca kafamı salladım.
"Hayır. Ölmeyeceksin izin vermem"diye soluklandım hızlıca. Başımı iki yana salladım.
"Doğam,uyuma tamam mı ölmeyeceksin"diye tekrar ettim

Kötüydü. İkimizde biliyorduk ama kendimizi kandırıyorduk. Bulanık gözleri yavaşça karnına kaydı. Bir süre gözleri orda takılı kaldı.
"Doğa hayır bakma oraya"diyerek kafasını kaldırıp bana bakmasını sağladım.
"Ben yine ölücem"dedi.

"Hayır,öyle düşünme yalvarırım. Az kaldı. Dayan sevgilim"diye mırıldandım.

Eli bu kez yüzüme çıktı.
"Ben seni çok sevdim. Bazenleri sevgimi belli edemedim biliyorum ama sende beni anla olur mu? Ben gidersem"yutkunarak devam etmeye çalıştı.
"Sus! Yalvarırım sus. Gidiyormuş gibi konuşma nolur. Ben ya-"bu kez benim sözümü o kesti.

Güç vermek adına ellerini daha sıkı tuttum.
"Özür dilerim"dedi sadece. Neden özür diliyordu durduk yere.
"Ne-neden?"dediğimde kapanmasına ramak kala gözlerini benimkilerle buluşturdu. Zorla yutkundu ve sonrada gözlerini yumdu.

"Doğa! Aç gözünü lütfen yalvarırım aç. Hadi sende hızlı sür!"dediğimde geldik dedi.
Arabayı durdurduğunda doğayı kucağıma alıp hastaneye girdim. Bizi görünce sedyeyle yanımıza geldiler. Doğayı sedyeye yatırdığımda hızlıca götürmeye başladılar.
Başındaki hemşirelerden birisi
"ne oldu?"diye sordu.