Her şey bir cinayette başlar. Doğanın çocukluk travmaları,babasından gördüğü psikolojik şiddet ve cinsel şiddet. Diğer tarafta ise doğanın babasının sağ kolu aynı zamanda da doğanın başkomiserinin oğlu kartal kırca. Yalanlar,cinayetler,yakılan hayal...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Elbise doğanın barda giyeceği elbisedir.
Bazı anlar vardır tekrar tekrar yaşmak isteyeceğin ve bazı anlar daha vardır ömrün boyunca unutamayacağın. Ben bugün ikisinide yaşıyorum galiba.
Herşey daha da kötüye gitmeye başladı. Sahi bu hayatta doğru düzgün hayatı olan sayılı insan vardır. Ama bu sayılı insanların arasında ne sen ne de ben varım. Hayat da böyle adaletli sözde.
Söylesenize bana ailenizden birini kaybetmek nasıl bir duygu?
İlk annem.. Şimdi abim gidiyor...
Ben,poyraz,kartal,aslan,arda,berat,samet amca,poyrazın ve abimin birkaç ortak arkadaşı bekliyorduk ameliyathanenin önünde. O anı unutmak,kafamdan silmek istiyordum ama başarılı olamadım. Kanlar içinde yerde yatıyordu. Abimi öyle gördüğümde içimden sadece "o öldü" diyebildim.
Boşuna demiyorum doğum günümü sevmem diye. Doğum günleri haram bana.
Üç saat oldu. Üç sattir ameliyathanenin önünde bekliyoruz. Tek fark ettiğim samet amcanın bir hışımla hastaneden çıktığı ve bir daha geri gelmediğiydi.
Poyraz,o kendi halinde duvara yaslanarak gözünü ameliyathaneden ayırmıyordu.
Kartal,ayağını stresli bir şekilde sallayarak herkezin gözünün içine bakarak neler döndöğünü anlamaya çalışıyordu.
Aslan,ondan bahsetmeyeceğim bile. Sanki zorla tutuluyormuş gibi utanmadan telefon bakıyordu.
Arda ve berat birbirlerine yaslanarak sessizce yeri izliyorlardı.
Yanıma birisinin yaklaştığını görünce kafamı kaldırdım. Poyrazın arkadaşı ayakta dikelerek bana poşet uzatıyordu. "Bu ne?" "Bir iki parça kıyafet var."elinden çekerek yavaşça ayaklandım ve tuvalete gittim. Aynadan kendime baktığımda saçlarım dağılmış elbisem berbat hale gelmiş ve makyajım akmıştı.
Boş bir tuvalete girerek üzerimi değiştirdim. Siyah bir eşoftman,üzerime beyaz kısa kollu tişort ve siyah renkte ince bir ceket vardı. Tekrardan aynanın karşısına geçerek kendime baktım. Makyajımı çıkartarak saçımı elimle düzelterek kulağımın arkasına sıkıştırdım.
Hastane koridoruna girdiğimde hemşire koşarak ameliyathaneden çıktı. Adımlarımı hızlandırarak poyrazın yanına gittim. "Noluyor?"poyaraz telaşlı haliyle bana baktı. "Bilmiyorum,hızlıca çıkıp gitti...geliyor"hemşire geri gelirken kolundan tutarak durdurdum. "Abime birşey mi oldu?"kolunu benden çekerek ilerledi. "Hanımefendi bırakın işimizi yapalım. Zaman çalıyorsunuz"dedi ve başka bir odadan iki tane doktor daha çıktı. Koşarak ameliyathaneye girdiler.
Yere çökerek duvara yaslandım. Kafamı kaldırdığımda kartal'la göz göze geldik. Başımı hızlıca eğerek derin nefes aldım.Cebimdeki telefonun aniden titremesiyle ürperdim.
