İLTİCA

kız kardeşim

Evin tek çocuğu olmama rağmen küçüklüğümde hiç şımartılmamıştım. Özellikle bir kızın en büyük ihtiyacı olan baba sevgisini görmeden büyümemin de etkisi ile sevgiyi hep dışarıda arama çabasında idim. Sevdiklerime çok değer verir, çok güvenir, onlar için herşeyi göze alırdım. şimdi ise sığındığım liman sevgiydi. O da ailesinden sevgi görmeden büyümüş ancak benden biraz farklı olarak değişik yollara sapmıştı. Örneğin alkol ve sigara kullanıyor, hırsızlık yapıyordu. Ama ben onun içindeki masum küçük çocuğu gördüm ve ona kız kardeşim olarak bakmaya başladım. Sevgi benim için çok değerliydi ve onun üzülmesi benim de üzülmem demekti

Birbirimizin dertlerine ortak olup sürekli besteler söylerdik. O benim ruhuma gerçekten çok iyi geliyordu en önemlisi bana hayatı sevdirecek kişiyi armağan etmişti. O kişi de tabiki Efeydi. Ona bunun için ne kadar teşekkür etsem azdır. Eski okulumdaki arkadaşlarım okuldan ayrıldığım günden beri tek bir mesaj bile atmadılar. Hepsinin gerçek yüzünü öğrenmiş oldum. Gerçekten sadece iyi gün dostlarıydılar .Gerçek dost iyi günde de kötü günde her daim yanında olur.

Sevgi bir gün okula gelmese günüm berbat geçerdi. Onun yüzünün asık olduğunu görsem hemen gider teselli ederdim. 3 ayda bir çok anımız olmuştu. kısacası sevgi benim hayata tutunma sebeplerimden biri olmuştu onu kaybetmeyi gerçekten istemezdim

Bir gün okula geldiğinde sevgiyi göremedim ve tuvalete bakmaya gittim. En baştaki kabinden ağlama sesi geliyordu ve evet bu ses sevginin sesiydi. Hemen kapıyı tıkladım ve "sevgi iyi misin ben geldim kapıyı açar mısın?" dedim. Biraz sonra kapı açıldı ve sevgiyi tanıyamadım. Gözleri kan çanağına dönmüştü. Ne olduğunu sorduğumda ailesinin "Boradan ayrılmazsan bu eve bir daha gelme" dediklerini söyledi. Sevgiyi azıcık olsa tanıyorsam Boradan hayatta ayrılmazdı fakat ailesini karşısına alır mıydı? Bilmiyorum açıkçası...