Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
OYLAMAYI UNUTMAYINIZ
Yıldızlar ve insanlar birbirine benzer. İnsan bir muamma. Eski bir yıldız olan kara delikler de öyle. İnsan parlaya da bilir, karanlıklardan bir parça da olabilir. Yani, neden yıldızlara imreneyim?
İnsanlar ve yıldızlar farklıdırlar yıldızlar olduğu gibi görünürler fakat insanlar göründükleri gibi olmazlar, bu yüzden yıldızlara imrenmeliyiz onlar olduğu gibi parlaklıkları gerçektir ama insanlar her zaman rol yapabilirler sen bile.
Gökyüzün de gördüğünüz bir yıldızın ışığı aslında yıllar öncesine aittir, bunu kim inkâr edebilir? Az evvel gülen bir insanın ağlaması, hırçın bir insanın sakinliğe bürünmesi. Benim için benzerdirler. Ama insanı en çok suya benzetmiş sofiler, buna katılıyor ve her dem yeniden şahit oluyorum.
Gerçekten Yıldızlar aynıydı ama biz insanlar her an değişe bilirdi. Az önce Çakır'a karşı kırgın olan Bir Kadındım ama Şuan benim ona sarılmamı istemesi. Hem garip Hemde vücudumda bütün organlarımda farklı bir his veriyordu.
Hafif bir şekilde gülümsedim, Karar vermeliydim. 2 seçeneğim vardı, iki yolum vardı.
Ya şuan Çakır'ın yanında kalacaktım ve Mutlu olmama sebep olan adam ile birlikte bir yol çizecektik.
Ya da şuan burayı terk edecektim ve Bir daha hayatıma Çakır diye biri girmemiş gibi davranacaktım.
Eğer Mutlu olmak için korkak olmak gerekiyorsa, Evet ben bir korkak olacaktım. Çünkü bir daha canımın böyle yanmasına katlanamazdım. Ben o Gün o hastane koridorlarında Çakır KARAŞAH'ın komda yatan kadına olan bakışlarını gördüm.
Aşık bir adam. Sevdiğine ihanet etmeyecek bir adam.
Kabul etmem gerekti.
Ben Efsun BARBAROS.
İlk kadın olmama rağmen her zaman İkinci kadın değeri gören o kadındım.
"Karaşah" dedim Tok bir ses ile. Çantamı sıkıca tuttum ve ayağa kalktım. Çok istiyordum ona sarılmak. Karadenizin Hırçın dalgaları gibi bütün dertlerimi götürmesini.
Korkuyordum. Çakır beni Bırakırsa Ben bir daha aynı Efsun'u görmek istemiyordum.
Ona sarılamazdım. İlk defa hem beynim Hemde Kalbim aynı şeyi düşüyordu.
Canını Yakacak.
Param parça olacaksın.
Tükeneceksin.
"Hayal Gücün Güzel işliyor KARŞAH"
Dediğimde birden oda ayağa kalktı. " Uzak dur benden " dedim tok bir ses ile. "Kendin zaten bir Ateşin içindesin. Beni de kendinle birlikte yakma." Dedim ve Derin bir nefes aldım. Ona konuşma hakkı tanımamıştım.
