රාජ් කියපු විදිහටම හවස් වෙන්නත් කලින් බෝලෙනාථ් බංගලාව අධි සුඛෝපභෝගී වාහනවලින් වහගද්දි පරිසරයෙත් තිබ්බේ අමුතු වෙනස් වීමක්..ඉර පායලා තිබ්බත් මුලු අහසෙම අදුරක් ගැබ් වෙලා තිබ්බේ හරි මූසල විදිහට..
රාජ් රෝහිත් වගේම කරන්ගේ ෆැමිලීස් වල වාහන බෝලෙනාථ් බංගලාව ඉස්සරහ නවත්තද්දි මුලු පලාතම දෙදරලා යන හඩකින් ඇහුනේ ඝන්ටාර නාදයක්..
කම්මැලි කමෙන් බංගලාව ඇතුලේ හිටපු කොල්ලෝ තුන් දෙනත් වාහනවල සද්දෙත් එක්ක එලියට එද්දි කලු පාට අධි සුඛෝපභෝගි වාහනේ දොර ඇරනවත් එක්කම එලියට තිබ්බ කලු පාට සපත්තුවෙන් වැහුන කකුල බංගලා බිමෙන් තියද්දිම චණ්ඩ හුලගක් ආවේ දූවිලි අවුස්සමින්..
තමන්ගේ අතෙන් ඇස් ආවරණය කරගෙන මලික් ආර්‍යසිං සම්පූර්ණයෙන් එලියට එද්දි මේ දිහා ඇස් යුගලක් බලන් හිටියේ වෛරය පිරුණ ඇස්වලින්..පලිගන්න බලාගෙන ඉන්න වියරු ඇස් මේ වාහනවලින් බහින අය දිහා මිටමෙලවුණ අත් එක්ක බලාගෙන හිටියේ කාටවත් නොපෙනෙන්න..
"රාජ්..මගෙ පුතේ.."
බ්‍රින්ධා..එහෙමත් නැත්තන් රාජ්ගේ අම්මා වාහනෙන් එලියට ආව ගමන් ඉස්සරහට දුවගෙන ගිහින් වැලදගත්තේ රාජ්ව..
"ඔහ් අම්මා..මාව ඉඹින්න එපා.."
රාජ්ධීර් කිවුවේ බ්‍රින්ධාව පිටිපස්සට කරලා එයාගේ මූන පුරා තියෙන ලිප්ස්ටික් පාරවල් මකන්න උත්සහ කරන ගමන් වෙද්දි අනිත් අයත් හිනාවෙවී ආවේ බංගලාව ඇතුලට..
"කිසි වෙනසක් වෙලා නෑ මලික්.."
ඇතුලට අඩිය තියද්දිම වටපිට බලන ගමන් රෝහිත්ගේ ඩෑඩ් උන අශෝක් කිවුවේ මුලු බංගලාව පුරාම අමුතු බැල්මක් දාලා..
"ඒත්..අපි මේ බංගලාව අතෑරලා තියෙන එක අපරාදයක්.."
කරන්ගේ ඩෑඩ් උන ශංකර් කිවුවෙත් බංගලාව වටේ ඇස් යවන ගමන් වෙද්දි මෙච්චර වෙලා එලියට ආවේ නැති මාතා එලියට ආවේ හිනාවකින් මූණ සරසගෙන..මාතා කියන්නෙත් බ්‍රින්ධගේ වයසේ වගේම කෙනෙක් උනත් පෙනුම ඊටවඩා වැඩි පාටක් ගත්තා..
"ලොකු මහත්තයා.."
"අහ්හ්..මාතා..ඉතිං ඉතිං..ගොඩ කාලෙකින්.."
