1990'lı yıllarda Adana'da geçen tutku dolu bir aşkın hikayesi.
°Argo, küfür ve yetişkin içerik barındırır!
°Yaş farkı bulunmaktadır!
°Gerçek kurumlarla alakası bulunmamaktadır.
°Her bir olay hayal gücümden ibarettir.
12.07.2023 ♧
Okunma sayımız gün geçtikçe artıyor. Hepinize sonsuz minnettarım.♡♡♡
İnstagram: nemesisrosee
Keyifli okumalar
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🔐
Herkesin hastane koridorunu terk ettiği vakitlerde, Kardelen oturduğu sandalyede kafasını duvara yaslamış ve düşüncelere dalmıştı. Gözlerini açıp kapatırken göz kapaklarında acı hissediyordu lakin bu, bugün yaşadıklarının yanında hiçbir şeydi. Aynı zamanda vaziyeti hiç iyi bir halde değildi, kötü koktuğunu hissediyordu. Bir süre Gamze’yi beklemeyi düşündü. Cesur’un da bu süre içerisinde sessiz ortamda dinlenmesi iyi olurdu.
‘Ya kaybetseydim, ya o artık benimle olmasaydı…’ düşüncesi aklının bir köşesine mıh gibi kazınmış duygu durumunu alabora etmişti. Göz pınarı bir an olsun kurumuyor aksine sürekli ıslanıyordu.
“Bir ihtiyacın var mıdır yenge?” koridorda bekleyen adamlardan bir tanesinin yanına yaklaşmasıyla yerinde dikleşerek kafasını olumsuzca salladı.
“Bir şey istemiyorum sağ olun.” Genç adamın aldığı yanıtla geri geri adımlamasını boş bakışlarla izledi.
Cesur’un kaldığı odanın kapısının gıcırtısıyla başını hızla kaldırdı. Cesur ağa kapının kulpuna tutunarak dışarı doğru adımını atıp Kardelen’e baktı. “Hatun?”
Kardelen Cesur’u ayakta görür görmez yerinden hızla kalkarak alelacele adımlarla yanına doğru ilerledi. Hemen kolundan tutarak destek olmaya çalıştı.
“Cesur! Neden kalktın yerinden? Dinlenmen gerekiyordu. Lütfen yatağına döner misin?” Kardelen, Cesur’un oldukça dikkatli bakışlarla yüzünü incelediğini fark edince usulca yutkundu.
“Kim ağlattı seni?” tok bir ses tonuyla sorarken yan gözle koridordaki adamları kontrol ediyordu.
“Kimse beni ağlatmadı.”
“Ben, gözlerindeki acı dinsin, yaş akmasın diye uğraşırken seni hep ağlarken buluyorum anasını satayım.” Dişlerini sıkarak konuşurken cümlesinin sonuna doğru sesini alçalttı.
“kimse beni ağlatmadı diyorum. Bugün olanlar benim kolay atlatabileceğim hadiseler değildi en nihayetinde. Bunun için de bir suçlu aramaya gerek yok.”
