ELVİN

3. GİZLİ İZLER

Orduları açamaz
Gönlümdeki düğümü.
Saraylarda süremem
Dağlarda sürdüğümü.
Bin cihana değişmem
Şu öksüz Türklüğümü...

-Hüseyin Nihal Atsız-

Oy ve yorumlarınızı eksik etmezseniz sevinirim. Keyifli okumalar!

_________________

3. GİZLİ İZLER

9 YIL ÖNCE / ŞIRNAK

Elvan, peşinden sürüklediği pembe valizi, gözünde güneş gözlükleri varken, uzun sokakta yürüyordu.

Kot pantolonunun cebinden, pembe kılıflı telefonunu çıkardı. Ablası üç kere aramıştı.

Ablası her zaman üç kere arar, daha fazla aramazdı.

Numarayı çevirdi ve telefonu kulağına koydu. Telefon dördüncü çalışında açılmıştı. "Abla?"

"Nerdesin?" Elvin, annesinden aldığı evin anahtarı ile kapıya çıktı ve ayakkabılarını giymeye başladı.

"Sağol ablacığım iyiyim, sen nasılsın?"

Netti Elvin. Şuan küçük kardeşini dinlemeyecekti. "Nerdesin?" aynı sorusunu yine yöneltti.

"Parka yaklaştım."

"Tamam. Yarım saate oradayım."

Elvan kaşlarını çattı ve yaklaşmak üzere olduğu parka boş bir bakış attı. Zihninde, ev-park arası bir yol belirdi. Ablası bu yolu en fazla on beş dakikada gelirdi. "Pardon da, on beş dakikada geleceğin yola neden iki katı fiyat biçiyorsun?" diye sordu.

"Alacaklarım var?" yine netti Elvin.

"Beni al, ondan sonra alırsın?"

Elvin derin bir nefes aldı. "Yolumun üstündeyken alacağım işte Elvan. Dönüşte alamam ters yönde kalıyor."

"Birşey olmaz ben sana yar-" ablası sözünü balla kesmişti.

"Eğer biraz daha konuşmaya devam edersen yarım saatlik yol, bir saate çıkar, ona göre. Kapat!" denileni hemen yaptı ve telefonu kapattı. Ablasını sinirlendirmek istemiyordu.

"Off ya!" dedi ve valizini sürüklemeye devam etti.

Dakikalar sonra parka geldiğinde, banka oturdu ve beklemeye başladı. Hava zaten sıcaktı, bir de yarım saat bekleyecekti.

Ablası ne kadar dediğim dedik biriydi.

Gözündeki güneş gözlüğünü gözünden çıkardı, yanına koydu. Beline kadar uzanan kumral saçlarını, bileğindeki siyah toka ile tepeden dağınık bir topuz yaptı. Ellerini yüzüne sallayarak rüzgar yaptıktan sonra yanına koyduğu gözlüğünü, saçlarının tepesine taktı. Gözlüğü unutmak istemezdi, lazım olacak gibi duruyordu.