katil

20.Bölüm (FİNAL)

Bu bölümü okurken Saturn şarkısını dinlemeniz tavsiye edilir.

Alaz bana hamileliğimde çok destek olmuştu. Her zaman yanımda durmuştu. Bana hem iyi bir eş, hemde iyi bir yoldaş olmuştu. Herşeyin üstesinden birlikte gelmiştik.

6 yıl sonra

Çaresizce otururken yanıma biri geldi, omzuma bir el uzandı. Bu Utkunun eliydi. Gözlerimi Utkuya çevirdim.

"Özlüyor musun onu?"

Derin nefes alıp Alazın mezarına baktım.

"Çok özlüyorum.."

Diyebildim sadece. Utku arkadan bana sarıldı.
O sırada gözümden bir kaç damla yaş düştü. En sonunda dayanamayıp ağlamaya başladım ve Utkuya dönüp sımsıkı sarıldım.

Alaz tam 5 sene önce bir silah çatışmasında öldü. Onun üstüne intihar etmeye çalıştım. Ama intihar etmeme Utku engel oldu. Utku, Alaz öldükten sonra tüm süreçlerimde yanımda oldu. O zamanlar kızım çok küçüktü. Alaz öldüğünde 3 yaşındaydı. Alaz daha babalığını tam olarak yaşayamadan ölmüştü. Kızıma babasının Utku olduğuna inandırdım sonradan üzülmesin diye. Utkuyla birlikteydim. Kızımın adı Efsa. Çok tatlı bir kızdı. Ve Nevinin kızı Hayal ile iyi arkadaştı. Hayal, Efsadan 1 yaş küçüktü ve o da çok tatlıydı.

"Daha iyi misin? Gidelim mi? Efsa bizi bekliyor"

"Gidelim"

Dedim Utkudan ayrılarak.
Son kez Alazın mezarına bakıp derin nefes aldım. Utkuya döndüm.

"Sen arabaya bin ben geleceğim birazdan"

"Tamam, çok bekleme hava soğuk"

Kafamı salladım.
Utku yanımdan ayrıldığında Alazın mezarına yaklaştım. Alazın topraklarına, mezarına sarıldım ve ayrılmaya başladım.

"Alaz seni özlüyorum. Yaşadığımız her şeyi özlüyorum. Neden bıraktın beni?"

Diyerek ağlamaya başladım. O sırada Alazın mezarına bir kuş kondu. Kuşa baktım. Kuş yanıma geldi. Sanki Alaz bu kuşun bedenine girmişti. Gülümsedim. Göz yaşlarımı elimle sildim. Mezarın başından kalktım ve arkama döndüm. Tam yürümeye başlayacağım sırada bir ses duydum.

"Gizem.."

Alazın sesiydi Alazın sesiydi!

Yavaşça arkama döndüm ve Alazla göz göze geldim.

"Alaz!"

Dedim bağırarak. Hemen Alazın yanına koştum.

"Alaz, sen buradasın.."

Dedim gözlerime inanamayarak. Her zaman ki yakışıklılığıyla karşımda duruyordu.

"Burada değilim ben Gizem. Ben öldüm. Senin kalbinde yaşıyorum sadece."

Ağlamaya başladım.

"Alaz.. seni çok özlüyorum"

"Bende seni özlüyorum. Ama hayat böyle. Kızımız iyi mi?"

"İyi.."

"Sen iyi misin?"

"Değilim! Sensiz olmuyor, yapamıyorum.."