"Bu bizim masalımız." dedi alnını alnıma yaslarken.
"Masalları sevmiyorum, hep kısa oluyorlar." dediğimde elim yanağına ilişti. Gözlerini kapatıp gülümsedi.
"Biz de destan yazarız o halde. Adı da Aslan ve Serçe olur."
Bir varmış, bir yokmuş...
Asla...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM MÜZİĞİ: Şebnem Ferah - Çakıl Taşları
9. Bölüm -Tehlike-
Zeyd, henüz duş alsa da soğuk suyla yüzünü iki kez yıkayıp aynadan kendine baktı. Yorgundu. Gözlerinin altı uykusuzluktan kızarmıştı ama buna rağmen uykusu yoktu. Tilki, tekrar onlara gitmeyi teklif ettiğinde uyuyacağını söylemişti halbuki.
Hazar hastanedeydi. Durumu çok şükür iyiydi. Şanslılardı çünkü kurşun biraz daha aşağıya isabet etseydi eğer kalbine denk gelecekti. Düşüncesi bile Zeyd'in tüm kanının çekilmesine yeterdi.
Üçü de her ne kadar belli etmese de birbirlerine çok değer veriyordu. Zaten hayatlarındaki tüm zorluklara beraber göğüs germişlerdi. En iyi günleri de en kötü günleri de birlikte geçmişti. Her şeyi yine birlikte tecrübe edinmişlerdi. Birinin eksikliği düşünülmeyecek kadar rahatsız ediciydi.
Zeyd yüzünü kuruladıktan sonra yatakhaneye doğru ilerledi. İçeride sadece Yusuf vardı. Çoktan uykuya dalmıştı. Ses çıkartmamaya özen gösterip ıslanmasın diye koluna sardığı poşeti çıkartarak düz, koyu gri bir tişörtü üzerine geçirdi. Sargısının ıslanmadığını görünce de sargıyı değiştirmedi.
Görevden döndükten hemen sonra hastaneye gitmişlerdi. Hazar'a dikiş atarlarken Zeyd'in yarasına dikiş gerekmemişti. Buna sevinmişti çünkü dikiş atılmasından nefret ediyordu. Hareketlerini kısıtlıyordu.
Ellerini cebine sokup bahçeye doğru yürüdü. Hemen kapının yanındaki banka oturup etrafı seyretti sadece.
Birazdan tekrar hastaneye Hazar'ın yanına gitmeyi düşünüyordu ama Eflal'in şimdi orada olduğunu düşünerek ikisine zaman tanımak istedi.
Görevden geldikleri an kızlara haber vermemişlerdi. Hazar'ın iyi olduğuna emin olduktan sonra Aras ve Mehmet eve gidip öyle durumu onlara söylemişti. Zeyd Yusuf'la tabura dönmüştü o yüzden Eflal ile karşılaşmasa da Eflal'in haberi alır almaz hastaneye uçtuğuna emindi.
Zeyd ikisinin arasındaki ilişkiden çok hoşlanmıştı. Her ne kadar bir şeyleri inkar etseler bile dışarıdan bir göz olarak ikiliyi incelediğinde daha farklı bir manzara görüyordu. İkisinin de zamana ihtiyacı olduğunu biliyordu.
Eflal ona göre iyi bir kızdı. Zaten Zeynep'in hiç kötü bir arkadaşı olmamıştı. Önceden sadece konuşmalarda adı geçse de artık Eflal'de hayatlarının bir parçasıydı. Ona karşı kötü bir şey hissetmiyordu. Zeynep'in başka tanıdıklarıyla da tanışmıştı ama Eflal onlar gibi içten pazarlıkçı, burnu havada biri değildi. En çok da bu yüzden onu sevmişti. Doğal davranıyordu.
Hazar ile Eflal'i bundan dolayı yakıştırıyordu çünkü Eflal Hazar'ı olduğu gibi sevecek birine benziyordu. Hazar ise ona misliyle karşılık verecek biriydi.
