"ဒီနေ့လည်း ဟင်းသီးဟင်းရွက်တွေကုန်အောင် စားနော် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့တည့်အောင်ပေါင်း သူများအနိုင်ကျင့်ရင်..."
"သားသိပါတယ်ဗျ ငြိမ်မခံဘူး ပြန်လုပ်မယ်"
"ဟာ~ချန်ချန်ကလည်း အတန်းပိုင်ဆရာနဲ့တိုင်ပြောရမှာလေ"
အဲ့တာမှ ပါပါးကို အတန်းပိုင်ဆရာကဖုန်းဆက်ပြီး ရုံးခန်းခေါ်မှာပေါ့။ ဖုန်းဆက်တာဆိုမှ မနေ့ကဆက်တဲ့ နံပါတ်က ဟန်ဘင်းဖုန်းနံပါတ်ဖြစ်မယ်ထင်တယ် ဟိဟိ ချန်ချန် ကလေးလေး လက်ကောက်ကိုများတမင်ဖျောက်လိုက်သလားပဲ...တအားတော်နေတာပါလား။ဖုန်းနံပါတ်က မတောင်းရသေးခင်ကို လက်ထဲရောက်လာတော့တာပဲ။
"လာပါဦး ပါပါးအာဘွားပေးချင်လို့ ကလေးလိမ္မာလေး"
*Mwah Mwah*
"ပါပါးကို ပြန်နမ်းလေ"
"ဟီးဟီး ပါပါး အာဘွား~~"
ဟာအို ကလေးလက်တွဲပြီး မူလတန်းကျောင်းသို့ လိုက်ပို့နေပေမဲ့ မျက်လုံးတွေကတော့ ဖုန်းပေါ်မှာ။ ကျွန်တော် ဖုန်းသုံးနေတာမဟုတ်ပါဘူး ဟန်ဘင်းရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို ဘယ်လိုမှတ်ထားရမလဲစဉ်းစားနေတာ...
အဲ့လိုတွေးနေရင်း ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်ရှေ့အဖြတ် ဆိုင်ထဲမှာဖွင့်ထားတဲ့ Meghan Trainor ရဲ့သီချင်းက ကျွန်တော်ကို ဉာဏ်အလင်းဖွင့်ပေးခဲ့တယ်လေ။
ချက်ချင်းဆိုသလို တဖက်ကကိုင်ထားတဲ့ ချန်ချန့်လက်ကိုဖြုတ်ပြီး လက်နှစ်ဖက်နဲ့အားရပါးရ contact name ထဲ ဟန်ဘင်းနာမည်ကို ရိုက်ထည့်လိုက်တယ် Dear Future Husband လို့ပေါ့။ ကျွန်တော် အဲ့လိုအရမ်းမှတ်ချင်လို့တော့မဟုတ်ပါဘူး ဘယ်လိုမှတ်ရမလဲ စဉ်းစားနေတဲ့အချိန် အဲ့သီချင်းကြီးကို တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ကြားလိုက်ရတာကို။
Contact name စီးသွားရင်ကောင်းမှာပဲ ဟီးဟီး။
"ပါပါး ကားတွေလာနေတာ သားလက်ကိုဖြုတ်မပစ်လိုက်နဲ့ တွဲထားလေဗျာ လမ်းသွားရင်းနဲ့လည်း ဖုန်းမသုံးရဘူးဆိုတာ မသိဘူးလား"
"ဟင် အေးအေး"
"သားသာ ပါပါးလက်ကို မတွဲထားပေးရင် အခုချိန်ပါပါးဆေးရုံရောက်နေလောက်ပြီ လမ်းသေချာလျှောက် မဟုတ်ရင် ချစ်သူရှိမရှိ မစုံစမ်းပေးဘဲနေမှာနော်"
