"ပါပါး! သားရဲ့ပါပါး~ ပါပါးလှလှလေး ဒီကိုကြည့်ပါဦးဗျာ~~"
ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ပြီး တီဗီကြည့်နေသော ဟာအို့ဘေး ချန်ချန်က လက်သီးလေးကို ဆုပ်လိုက်ဖြန့်လိုက်ဖြင့် သူ့အဖေဖြစ်သူ၏ အာရုံကိုရယူရန်ကြိုးစားနေ၏။
"ဘာလှလှလေးလဲ ငါက ကလေးတစ်ယောက်အဖေ လူအိုကြီးပါ လူအိုကြီး"
တီတီတို့ ပါပါးကသားကို တစ်နေ့လုံးလျှစ်လျူရှူထားတယ်ဗျာ~~ဒါပေမဲ့ကိစ္စမရှိပါဘူး သားမှာဝှက်ဖဲတွေအများကြီးပဲ ကြည့်နေလိုက်။
"ပါပါးသားကိုဆက်ပြီး စိတ်ကောက်မယ်ဆို ဒီနေ့ဆရာဟန်ဘင်း သားကိုဘာပြောလဲဆိုတာ မပြောပြတော့ဘူးနော်!"
ချန်ချန်စကားအဆုံးမှာတော့ တီဗီရီမုတ်ကိုင်ထားတဲ့ဟာအို့လက်ချောင်းလေးတွေ လှုပ်ရှားသွားတယ်လေ။ ပြီတီတီမျက်နှာနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ခေါင်းလှည့်လာပြီး မသိချင်သလိုပုံစံလေးနဲ့ မေးငေါ့ပြီး ဘာလဲဆိုတာ မေးရတော့တာပေါ့။
"ဘာ ဘာများလဲနော် ဟွန့်"
"ဟဲဟဲ ပါပါး သားကျောင်းက ပြန်လာပြီးထဲက အိမ်စာတွေလဲလုပ်ထားတာအကုန်ပြီးပြီ၊ ဒီနေ့စားရမဲ့အရွက်တွေလည်း အကုန်စားခဲ့တယ်၊ ပြီးတော့ ဆရာဟန်ဘင်းဆီကနေလည်း သတင်းအကြီးကြီးသယ်ခဲ့သေးတာနော် သားကိုဆုမချချင်ဘူးလား"
"ချစ်တီးလေး တအားစျေးကိုင်တာပဲ"
"လာပါ ပါပါးရယ် သားတို့အတူတူ ညဘက်လမ်းထွက်မလျှောက်ရတာကြာပြီလေ သားက လမ်းထိပ်နားက ရေခဲချောင်းစားချင်တာ~"
ဒီလိုနဲ့ ချန်ချန့်ပူဆာမှုကို လိုက်လျောပြီး ထူးထူးနဲ့မှခြားခြား အိမ်တွင်းအောင်းသားဖနှစ်ယောက် တိုက်အောက်ဆင်းကာ လမ်းထိပ်မှာရှိတဲ့ 24နာရီစတိုးဆီ ရေခဲချောင်းဆင်းဝယ်တော့တယ်။
"နှစ်ချောင်းစားမယ်နော် နော် ပါပါး"
"မကျွေးဘူးမင်းကို၊ ငါစားချင်လို့ထွက်လာတာ"
"မကျွေးရင် မပြောဘူး"
"ကျစ်! တစ်ချောင်းပဲရမယ် သတင်းအကြီးအသေးအပေါ်မူတည်ပြီး နောက်တစ်ချောင်းကျွေးသင့်မကျွေးသင့် ဆုံးဖြတ်မယ်ရပြီလား"
