5 နှစ်ကြာပြီးတဲ့အခါ လေးဖက်ထောက်သွားသော သေးသေးလေးနှစ်ယောက်ဟာ တတောက်တောက်နဲ့ ဟန်ဝေ့ချန်နောက် လိုက်တတ်နေပြီ။ ဆံပင်နှစ်ဖက်ခွဲစည်းထားတဲ့ ဟာနားနဲ့ ဒါဂျောင်ဟာ ဂါဝန်ပန်းရောင်လေး တကားကားနဲ့ သူတို့ကိုကိုနောက်ကိုလိုက်ပြီး အရုပ်လုဖို့ကြိုးစားနေတယ်။
"အားး ကိုက်တယ် ကိုက်တယ်"
ဘယ်လက်ရော ညာလက်မှာပါ သွားရာ အကွင်းနှစ်ခုနဲ့ ချန်ချန်ဟာ ကလေးမလေးနှစ်ယောက်ဆီမှာ အမြဲအကိုက်ခံနေရတုန်း။
"ကိုကို့ကို လွတ်ပေးပါ ညီမလေးတို့"
ထိုအခါမှာ ကြက်တောင်စည်းနဲ့ ကလေးမလေးနှစ်ယောက်က သွားသေးသေးလေးတွေနဲ့ သူတို့ကိုကိုအားရယ်ပြပြီး သိုးမွှေးထိုးနေတဲ့ ဟာအိုဆီပြေးသွားပါတော့တယ်။
"မား.. မား"
လှုပ်စိလှုပ်စိပြေးကာ ဆိုဖာပေါ်ကုန်းတက်နေပြီး သူ့တို့မားမားနား ကပ်ဖို့ကြိုးစားနေတာ။ ဒါပေမဲ့ ကျန်းဟာအိုကတော့ တီဗီပေါ်ရှိ နေ့ခင်းဒရမ်မာကိုသာ စိတ်ဝင်စားနေတုန်း။
"ပါပါး သူတို့ကဘာလို့ပါပါးကို မားမားလို့ခေါ်တာလဲနော်"
"မင်း ဒယ်ဒီ စနက်တွေပေါ့"
ကျန်းဟာအို ဆူပုတ်ပုတ်နဲ့ပြန်ဖြေပြီး ဆိုဖာပေါ်တက်မရဖြစ်နေတဲ့ ဒါဂျောင်ကို ဆွဲမတင်ပေးလိုက်တယ်။ အခုဆိုသူ အလုပ်ထွက်ပြီး အိမ်မှာပဲ သိုးမွှေးထိုးနေတာ ပြီးတော့ အင်တာနက်မှာ ကလေးများ ပြုစုပျိုးထောင်နည်းဆိုတဲ့ blog တစ်ခုဖွင့်ထားပြီး ကလေးနှစ်ယောက်ထိန်းကျောင်းရတဲ့ အတွေ့အကြုံတွေကို ဝေမျှပေးသေးတာ။
သူ့ blog က အိုမီဂါမိခင်တွေကြား အတော်လေးရေပန်းစားတာပါနော်။ နို့မှုန့်ကြော်ငြာတွေတောင် လက်ခံပေးရတဲ့အထိ။ ဒါက ကျန်းဟာအိုအရေးအသားကောင်းတာကြောင့်လည်း ပါမှာပေါ့။
"မားမား ပိုပို့"
ပါးလေးထိုးပေးလိုက်တော့ ဒါဂျောင်လေးက ဟာအိုမျက်နှာကို လက်သေးသေးလေးတွေနဲ့ကိုင်ပြီး အာဘွားပေးလာခဲ့ပါတယ်။ သူ့ကို ဆိုဖာပေါ်တင်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်တယ်ဆိုတဲ့သဘောနဲ့ပေါ့။ ဒီကလေးတွေက သူ့အဖေနဲ့တကယ်တူတာဗျ။ သူတို့က ပိုပို့ပေးရတာ အရမ်းကြိုက်တယ်လေ ဆောင်းဟန်ဘင်း အတိုင်းပဲ။
