ငါးရက်ကျော်လို့ ခြောက်ရက်မြောက်သည့်နေ့၌ ဟန်ဘင်းတစ်ယောက်ထဲ ယူဂျင်းကိုပြန်ခေါ်ဖို့ရန် မိဘတွေ အိမ်သို့ထွက်လာခဲ့တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ ယူဂျင်းမှာ သူ့အမေနဲ့ အဖေဖြစ်သူကြားထိုင်နေပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းသည့် အမူအရာလေးတွေ လုပ်ပြနေလို့။
ဆရာဟန်ဘင်းရဲ့မေမေအိမ်မှာနေရတာ သားဘဝအတွက်တော့ နိဗ္ဗာန်လိုပဲ! အိမ်ချက်ထမင်းဟင်းတွေအပြင် ဘွားဘွားက သရေစာမုန့်ချိုတွေလည်း လုပ်ကျွေးတယ်။ သစ်သီးဖျော်ရည်ဆိုလည်း မပြောလိုက်နဲ့ အရှေ့ရောက်ပြီးသား။ ကိတ်မုန့်လည်း စားရသေး။ သားနဲ့အတူတူဆော့ပေးတဲ့ တီတီလည်းရှိတယ်လေ!
ဒါကြောင့် ချန်ချန်တစ်ယောက် အိမ်မပြန်ရလည်း ကိစ္စမရှိဘူးဆိုပြီး ပျော်ရွှင်နေတာ။ ဒါပေမဲ့ ဟန်ဘင်းအိမ်ထဲဝင်လာတာ မြင်လိုက်ရတော့ ရုတ်တရက်ကြီး ပါပါးနဲ့ ဒယ်ဒီကိုသတိရသွားပြန်ပါတယ်။
"ဒယ်ဒီ!!!"
ယုန်ကလေးတစ်ကောင်လို ပြေးလာတဲ့ ကလေးလေးကိုပွေ့ချီလိုက်ပြီး မိဘနှစ်ပါးထံ နှုတ်ခွန်းဆက်လိုက်ပါရဲ့ ဟန်ဘင်းအမေဖြစ်သူက သားကိုယ်ရှိ Omega pheromone အနံ့ကြောင့် မျက်ခုံးပင့်လျက်။
"ထာဝရအမှတ်အသား?"
"ဒီလိုပဲဖြစ်သွားတယ်"
"မင်း ကလေးကိုအတင်းအကျပ်.."
"အိုမား ကိုယ့်သားကိုယ် အဲ့လိုမြင်နေပြီလား...?"
ဟန်ဘင်းအဖေကတော့ ဘေးကနေ သဘောကျစွာ 'ဒါမှငါ့သားကြီး'လုပ်နေရင်း မိန်းမဖြစ်သူထံမှအရိုက်ခံလိုက်ရပါသည်။
"ကောင်းတယ် ဖြစ်စရာရှိတာအကုန် ဖြစ်ပြီးသွားပြီ မေမေတို့ မင်္ဂလာကိစ္စစီစဉ်ပေးတာပေါ့"
Omega မေမေမှာ တက်ကြွလာပြီး ဖုန်းကိုထုတ်လို့ အမျိုးတွေဆီ ဖုန်းဆက်ကြွားဖို့ပြင်နေပြီ။
"အိုမား သားတို့ဘာသာသားတို့ စီစဉ်လိုက်ပါ့မယ် ပြီးရင် မေမေ့ကိုပြန်ဆက်သွယ်မယ်လေ.."
"မြန်မြန်တော့လုပ်ကွယ် မင်းတို့ကကြာတာ"
ဟန်ဘင်း လက်ထဲချီထားသည့် ယူဂျင်းကိုကြည့်လို့
