အခုတလော ပါပါးပြောင်းလဲနေတာတွေ သားမသိပဲဘယ်နေပါ့မလဲ တီတီတို့ရယ်။ မနက်မနက် ဆရာဟန်ဘင်းဆီ မနက်စာသွားစားမယ်ဆိုရင် နှုတ်ခမ်းနီလေးဆိုးရတာနဲ့၊ မှန်ရှေ့အခေါက် ၆၀ ဖြတ်လျှောက်ရတာနဲ့၊ အစကတော့ သားလည်းပါပါး ဒီလောက်အထိ သဘောကျမယ်မထင်ခဲ့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ အခုသားသိလိုက်ပါပြီ ပါပါး ချစ်တဲ့လူတစ်ယောက်ရှာတွေ့သွားပြီဆိုတာကိုပေါ့။ အဲ့တော့ သားလည်း သားသမီးဝတ္တရားကျေပွန်အောင် လုပ်စရာရှိတာ လုပ်ပေးရမှာပဲ။
"ဦးဦးထယ်ရယ်နဲ့ပဲ ဆော့ချင်တာသားက။ ပါပါးက ဒီလိုကစားစရာတွေ စီးရင် တအားအော်တာ သားနားအူတယ်၊ ဆရာပဲ ပါပါးနောက်လိုက်ပေးပါ၊ သားက ဦးဦးနဲ့ဆော့မှာ"
ပြောရင်း ဆရာဖြစ်သူကိုအရိုအသေပေးပြီး သားကောင်းရတနာလေးဟာ ထယ်ရယ်လက်ကိုဆွဲလို့ ကစားဖို့ထွက်သွားပြီ။ ကစားကွင်းရှေ့ ကျန်ခဲ့တာ ဆောင်းဟန်ဘင်းနဲ့ကျန်းဟောင့်။
"ဟာအို ဘာလုပ်ချင်လဲ?"
ပထမဆုံး ဒိတ်ဖြစ်တာကြောင့် ရင်ခုန်မိတာ အကြိမ်ကြိမ်။ ကလေးမရှိတော့တော့ ဟာအိုတစ်ယောက် လူပျိုလေးပြန်ဖြစ်သွားသလိုပဲ။ ဟင် နေပါဦး ငါ လူပျိူလေးပဲဟာကို!
"ဟို...ဟာလုပ်..."
ကစားစရာနဲ့ လက်ဆောင်ပစ္စည်းဆိုင်က ဘီးကုတ်လေးတွေကို ညွှန်ပြလိုက်တော့ ဟန်ဘင်းကရယ်လို့။ ဒီအမျိုးသားက ရယ်ရင် အရမ်းကြည့်ကောင်းတာပဲ...အနီးကပ်မမြင်ရတဲ့ လူတွေတော့ သနားစရာ ။ ဒီလိုယောကျာ်းနဲ့ ချိန်းတွေ့နေရတဲ့ကျွန်တော်က ဘုရားသခင် သားတော်လေးပြန်ဖြစ်သွားတာပဲနေမှာ...ဟင်းဟင်း
"ဟန်ဘင်းက ယုန်လေးတပ်ကြည့်"
ကျန်းဟာအိုတစ်ယောက် ခြေဖျားလေးထောက်ပြီး ဟန်ဘင်းခေါင်းပေါ် ယုန်နားရွက်ဘီးကုတ်လေး စွပ်ပေးလိုက်တယ်။ ခြေမခိုင်သူတစ်ယောက်ဖြစ်တာကြောင့် ခြေမခိုင်ကဒ်ကိုထုတ်သုံးပြီး ရင်ခွင်ထဲပြုတ်ကျဖို့လည်း သူမမေ့။
"အမယ်လေး..."
ဟန်ဘင်းက သူ့ခါးလေးကို ပြန်ဖက်ပြီးထိန်းပေးလိုက်တော့ ရင်ဘက်ထဲခေါင်းဝှက်ပြီး ရယ်ချင်စိတ်ကိုထိန်းရသေးတာ။ အခုပြုတ်ကျတာတော့ ကျွန်တော်ပေါ့ နောက်ကျ ကျွန်တော့်ဆီ deeply falling in love ဖြစ်လာမှာ ဆောင်းဟန်ဘင်း ဟိဟိ
