biliyorum biraz uzun zaman oldu fakat sebebi hem herkesin yoğun olması hem de kitaptaki olaylara değil de sırf yeni bölüm gelsin diye yapılançoklu yorumlar açıkçası biraz motivasyonumu düşürdü
zaten e.m'u herkesokumuyor, okuyanların çoğunu da görüyorum biliyorum. satırlarda tepkilerinizi ve düşüncelerinizi yazarak yorumlayıp okursanız daha sağlıklı devam edebiliriz🤍
iyi okumalar ballarım💫
▪︎
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Karanlık tüm sokakları hakimiyeti altına aldığı gibi ona da bulaştı, onun çocukluğu aydınlıktan çok uzaktı. Dört duvar arasındaki sessizliğe eşlik eden abajurdan yansıyan sarı ışık, yüzündeki pişman ifadeyi anlamama yardım ediyordu.
"Seni çok aradım." dedi sarı ceketine sarınmış bir şekilde rahatsızca otururken. Kız kardeşi Somi, şaşkın gözlerle az önce abisi olduğunu öğrendiği adama bakarken devam etti, "Neden saklandın?" diye sorgulamaya başladı arka planında kara lekelerin bulunduğu gerçekleri.
"Neden beni bulmaya çalışıyordun?" Jungkook daha agresif bir şekilde sorusuna soruyla karşılık verdiğinde bundan sonra olabilecek şeyler için endişe duyduğunu oldukça belli ediyordu. Belki de babasının bunu öğrenip başına bela olacağından, kız kardeşinin kendisi yüzünden zarar görebilme ihtimalinden korktuğu için sert davranıyordur.
"Neden mi?" Somi, gözlerini kaçırarak histerik bir kahkaha bıraktı salona, "Neden diye soruyorsun bir de öyle mi?" diye çıkıştığında aynı abisi gibi çabuk yükselebilen biri olduğu tahmininde bulunmak için erken değildi sanki. Kesinlikle bu konuda ona çok benziyordu.
"Seni eve bırakacağım. Babana bir şey söyleme." Jungkook, araba anahtarını, koyduğu orta sehpadan alacağı sırada Somi engel oldu. "Gitmeyeceğim..." diye gözlerine baktı, "Gitmeyeceğim."
