ဘဘုန်းပြန်ခွင့်ပြုသည်နှင့်ရဝေတို့လည်းဘဘုန်းကျောင်းမှပြန်လာခဲ့တော့သည်။သက်လွင်မှာတော့ညို့နောက်မှတစ်ကောက်ကောက်လိုက်လာေလသည်။
"မောင်သက်လှယ် .....ခုဏက ...မောင့်ကိုဘယ်လိုခေါ်လိုက်တာလဲဟင်"
"မောင်ကြားတာမှန်တယ်မလား"
"ဖြေပါအုန်းမောင့်သက်လှယ်ရယ်"ညိုတစ်ယောက်သက်လွင်အမေးကိုမဖြေပဲလစ်လျှူရှုလာသည်မှာအိမ်ထိပင်ရောက်နေလေပြီဖြစ်သည်။
"မောင့်သက်လှယ်.."
"မောင့်သက်လှယ်..."
"မောင်မေးတာဖြေပါအုံးသက်လှယ်ရဲ့"
"မင်းကခေါင်းမာနေတာကို အဲ့တော့မင်းနားထောင်အောင်ပြောရတာပေါ့..."
"မင်းဒီမှာခဏထိုင်နေအုံး..ငါဆေးပူသွားယူလိုက်အုံးမယ်"
"ဘာလုပ်မလို့လဲသက်လှယ်ရဲ့"
"မင်းကိုလိမ်းပေးမလို့"
"ရပါတယ် ဒီလောက်ကတော့မောင့်အတွက်ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
"သက်လွင် မင်းကလေလွှတ်ရှည်တာပဲ အခုမင်းခြေသလုံးတေကိုမင်းပြန်ကြည့်စမ်း အချိုးရာတေထပ်နေပြီ"
"ဘာလဲမောင့်သက်လှယ်က...မောင့်ကိုစိတ်ပူလို့လား"
"အင်း..."
သက်လွင်မှာတော့ညိုကမိမိကိုစိတ်ပူသည်ဟူသောအဖြေကြောင့်ကျေနပ်နေလေ၏။
"အဲ့တာမှန်းသိရင်မောင်အစထဲက ဘဘုန်းဆီမှာရိုက်ခံပါတယ်ကွာ"
"ဟာ...သက်လွင်ရာ...မင်းဒီလောက်ထိအရိုက်ခံထားရတာကို မင်းမကြောက်ဘူးလား"
"မကြောက်ပါဘူးမောင်ကပျော်တောင်ပျော်သေးတယ်"
"မောင်လေ...မောင့်သက်လှယ်ဆီက...အခုလိုမျိုးဂရုစိုက်မှုရဖို့ဆို သေရမယ်ဆိုရင်တောင် မောင်ကျေနပ်တယ်"
"သက်လွင်ရာ...မင်းဘာတေလျှောက်ပြောနေပြန်ပြီလဲ"
"ဟော...မောင့်အသက်ကမောင့်ကိုစိတ်ပူနေပြန်ပြီ"
"မင်းတိတ်တိတ်နေလိုက်တော့ မင်းေခြေထာက်ကိုငါ့ပေါင်ပေါ်တင်လိုက်ဆေးလိမ်းမယ်"
YOU ARE READING
မြတ်နိုးခြင်းနဲ့ဖွဲ့သီပါ့မယ်မောင့်သက်လှယ်(ongoing)
Romanceမြို့အုပ်မင်းဓိပ္ပလင်းမောင် seme သက်လွင် seme ဇင်ဦးညို uke
