Eda Onat, 23 yaşında genç bir kadın. Çocukluğundan beri ailesinin sırları ve gizemleriyle büyümüş, özellikle de annesinin trajik ölümü hakkındaki sır perdesiyle başa çıkmak zorunda kalmıştı.
Annesi bir kaza sonucu hayatını kaybetmişti, ancak babası...
Konuşmuyor, Anlatmıyor diye Hissetmiyor sanmayın. Kimisi içine atar çığlıklarını.
-Cemal Süreya
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Halas
"Kız nerede?" Halas'ın sesi oldukça sert ve düzdü. Tek isteği kızı bulmaktı kızı alıp buradan gidecekti. Yaşlı adamı sandalyeye bağlamış, konuşmasını bekliyordu. Halas'ın onu bulması zor olmuştu ama önce kızı bulmalıydı. Kızın ne bildiğini bilmiyordu, belki ondan daha fazla belki daha az.
Yaşlı adam hafifçe öksürdü ve kekeleyerek "B-bilmiyorum." Dedi. Halas adama inanmıyordu. Halas daha fazla uzatmadan yine aynı soruyu sordu "Sana son kez soruyorum. Kız nerede?" Yaşlı adam gözlerini Halas'ın siyaha çalan kahverengi gözlerine çevirdi. Yaşlı adamın gördüğü tek şey nefretti. Yaşlı adamın daha fazla zamanı kalmamıştı. Ölmek üzereydi.
Halas yaşlı adamın hâlâ konuşmadığını görünce belindeki silahı çıkarıp yaşlı adamın kafasına tuttu. "Safir'i bul. Safir Algın onu bulursan kızımı da bulursun" Yaşlı adamın başka çaresi kalmamıştı. Halas tiksintiyle yaşlı adama baktı. "O senin kızın değil!" Halas'ın sesi yaşlı adama öfke kusuyordu. O kıza acı yaşatıp üstüne ona kızım demesi Halas'ı sinirlendiriyordu.
Adamı şuan öldürebilirdi. Artık onunla işi kalmamıştı. Yaşlı adama son bir bakış atıp.
"Dua et ki Eda seni hâlâ seviyor. Yoksa burada kemiklerini bile bulamazlardı." Dedi ve yaşlı adamı arkasında bırakıp eski garajdan çıktı.
❀꫶̯͙ࣺ˖̑͡
Kimsin sen diyordu içimdeki ses, kimsin sen dedi içimdeki diğer ses. Ardından zihnim hiç susmayacakmış gibi kimsin sen diyordu susmuyordu, susmuyordu.
Ter içinde uyanmamla baş ucumda ki Safiri görmem bir oldu. Bana tedirgin şekilde bakıyordu. Dağılmış kıvırcık saçları ve şişen göz kapakları onunda yeni uyandığını gösteriyordu. Terden yüzüme yapışmış kızıl saç tutamlarımı çektim. Safir tekrar ona bakmam için hafif öksürdü ve "İyimisin?" Dediğinde iyi olup olmadığımı bile bilmiyordum. Gördüğüm kabus'un etkisindeydim, hâlâ zihnimdeki kimsin sen seslerini duyuyordum.
Safir'e başımı salladıktan sonra banyoya gittim. Soğuk bir duş alsam iyi olacaktı.
Duştan çıktıktan sonra hızlıca giyinip havluyla saçlarımı kuruttum.
Ben odama geldiğimde Safiri hâlâ aynı yerde oturuyorken görmeyi beklemiyordum. Beni görünce ayağa kalkıp "Eda bugün neyin var!" Sesi gerçekten merak eder gibi çıkmıştı.
Onun yeşil gözlerine bakmaktan kaçınarak "Bir şeyim yok!" Dedim. sesimin yüksek çıkmasını engelleyememiştim.
Çenemi eliyle hafifçe tutup ona bakmamı sağladı. Bense ona bakmaktan kaçınıyordum. Onun gözlerine bakmamaya çalıştığımı anlamış olacak ki "Gözlerime bakarmısın?" Diye nazik bir tınıyla konuştu.
