Elyse pov
It's been a 5 years for goodness sake pero hanggang ngayon ay napapanaginipan ko parin ang nangyari noong gabing iyon
Wala sa sariling bumangon ako and doing my morning routine. ito lang lagi ang ganap sa buhay ko. after sa work ay nasa club naman ako para lasingin ang sarili. baka nga puro alak na ang dumadaloy sa katawan ko.
I feel lost. I can't describe what it felt like. my heart is screamed in pain. there was complete silence, I died and yet, I live.
Ang pangyayari nong araw na iyon ay parang kahapon lang. I can still feel the pain. And blaming myself because I failed to protect her, I failed to protect my wife. and i will never forgive myself.
"Anak, kumain kana muna." Nakangiting salubong sa akin ni mommy
"I'm still full." I said at naglakad na
She's always trying to do her best para patawarin ko siya. kahit ni minsan ay hindi ko nakitang huminto siya sa pagkuha ng loob ko, I already forgive her but I still mad at her. hindi parin maalis sa isipan ko yung mga pinaranas niya sa akin noon
Pagak akong napatawa ng magbagsakan na naman ang mga luha ko. parang nawala sa akin lahat. pinagkait sa akin ang pagmamahal ng isang ina, bata palang ako ay namatay si dad. and lastly is luna. iniwan niya rin ako gaya ni dad.
I can't describe the pain that I felt. parang nakasanayan ko na rin ang sakit. parang normal nalang na tinutusok ng iilang libo ang puso ko. I hate this cruel world.
I really don't know why i'm still alive.
"Hi, my powkie bokie sweetie pie cousin." Masayang bungad ni Ariane.
May dala nanaman siyang foods. ganitong oras ay dinadalhan niya ako ng pagkain. she really know me. I think she's the only one knows what I feel. but not very well
"I'm busy." Sabi ko pero parang wala naman siyang narinig dahil inilapag lang ang mga pagkain sa table
"Sure ka ayaw mo kumain? adobo pa naman ito." Nakangising saad niya
Alam niyang hindi ako makakatanggi kapag iyan ang dala niya. actually hindi ko naman kinakain noon ang mga dala niyang pagkain. pero nong nalaman niyang kinain ko yung dinala niyang adobo ay kinareer na niya ang pagdadala ng adobo rito sa office ko.
"Get out." Taboy ko sa kanya
"Wala man lang salamat? haynako ang hirap talaga kapag walang dilig ang petchay." Sabi niya kaya kaagad kong binato sa kanya ang ballpen na hawak ko.
Nakasimangot itong nakahawak sa noo niyang tinamaan ng ballpen at padabog na lumabas ng office ko.
Tumayo ako at inilagay ang mga dala niyang pagkain sa paper bag. I want to eat with her kahit hindi niya ako nasasabayang kumain.
"Hi, baby. did you miss your beautiful wife?" I asked and chuckled "By the way. may dala akong pagkain for us. pero sayang dahil hindi moko masasabayan. your so slow kasi bumangon jan sa ilalim." Pagkausap ko sa lapida niya.
Pinunasan ko ang mga luha kong kusa na naman nagbagsakan. parang nauubos lahat ng lakas ko kapag na rito ako sa libingan niya at kinakausap siya na parang baliw. but what I can do? dito nalang ako sumasaya
"How's life with god? can you tell him na gusto ko rin siya makasama?"
Inihanda ko ang mga pagkaing dala ko at nagsimula na kumain. iniisip ko nalang na kasabay ko siyang kumain para mapilitan akong kumain kahit wala akong gana. sounds creepy right?
