KAHIT MINSAN LAMANG

CHAPTER TWENTY-ONE

Tumulo ang luha ni Lalie nang masilip sa maliit na siwang ng pinto ng pribadong silid ng Inay niya ang dalawang kuya na masayang nakikibalita sa ina. Kasama nila ang tingin niya'y nobya ng mga ito. Natukso siyang lumapit, pero binalaan siya ng kapitana na hwag nang tumuloy dahil baka raw makonek pa ng mga ito na may kinalaman siya sa paglipat sa marangyang silid ng kanyang inay.

"Hindi nga ako ang nagbayad, ang kulit n'yo!" asik niya sa kapitan.

"Gano'n na rin iyon. May tangka ka rin sana, eh."

"Hay, kapogi talaga ng mga kuya mo, Lalie. Ang swerte ng dalawang malalanding iyan. Pero----," at tumigil ito pansamantala at binalingan siya, "pinakagwapo pa rin si Danilo!" Kinilig pa si Perping. Itinirik ni Lalie ang kanyang mga mata.

Bigla niyang nailapat ang pinto nang makitang lumingon sa direksyon nila ang isa niyang kuya.

"Pambihira naman, Lalie, o! Mabibistahan ko na nang mabuti ang hitsura ni Nonoy eh! Ba't mo naman isinara?"

Dinikit ni Lalie ang tainga sa nakalapat na pintuan at wala pang ilang segundo ay hinablot na nito ang kaibigan para lumayo sila roon. Sinenyasan niya rin ang kapitana na bumuntot sa kanila.

"Ano ba? Wala naman kaming atraso sa pamilya mo, eh!" pagpupumiglas ni Perping. Kumawala nga ito at tumigil sa pasilyo saka patakbong bumalik sa pinanggalingan nila.

May narinig na boses-lalaki si Lalie na kausap ng kapitana. Hindi na niya kailangan pang lumingon para makilala kung kanino galing iyon. Sa Kuya Nonoy niya.

**********

Pinagmasdan ni Mauro sa hindi kalayuan ang madrasta habang nakikisilip sa isang pribadong silid. Napag-alaman niya sa isang madaldal na nurse ng ospital na doon pala nakaratay ang ina nito. Naawa siya. Hindi niya lubos maintindihan kung bakit ganoon na lang ang galit ng pamilya nito sa babae. Hindi raw nila nagustuhan ang pagpapakasal ng kanilang unica hija sa isang mayamang don. Iyon ang lumabas sa imbestigasyon ng nakuha niyang detective. Pero naniniwala si Mauro na may mas malalim pang dahilan bukod doon. Tila napapantastikuhan siya sa ganoong rason. Kadalasan kasi ang mga mahihirap kagaya ng kanyang madrasta ay tuwang-tuwa makatisod lamang ng isang napakayamang mapapangasawa.

"Sir, I checked the bill at the cashier's, wala na raw pong dapat bayaran. Fully paid na po ang bills ni Mrs. Masangkay."

Napa-double take si Mauro sa assistant. "Are you sure? That's impossible. Pinaharang ko ang tseke ni Lalie at pina-freeze ko na rin ang checking account niya. Paanong nangyari iyon? Saka ang savings account niya sa bangko ay fully-monitored. Wala siyang nawiwidrong pera na close to fifty thousand pesos so far. Saan siya kumuha ng pambayad eh mahigit nang kalahating milyon ang nagastos ng kanyang ina sa lahat ng procedures na ginawa para sa kanya pati na rin sa nilipatan nitong silid?"

"Sir, hindi ko rin alam." Kakamot-kamot sa ulo ang assistant.

"Tawagan mo nga si Attorney. Baka siya na naman ang may pakana nito!" At tinalikuran niya ang assistant habang abala ito sa pagtawag sa abogado.

Ibinalik ni Mauro ang sunglasses sa mga mata at pasimpleng sinundan si Lalie. Para hindi mahalata nito na siya ang pakay doon ay kumuha siya ng isang brochure sa nadaanan niyang counter. Baka kasi biglang lumingon na lang ang kanyang madrasta at masita siya kung bakit siya nandoon.

"Mauro? Hoy! Ano'ng ginagawa mo rito?"

Sinasabi na nga ba niya! Napalingon ang kanyang madrasta at nakita siya gayong ang layo-layo pa niya. Nakalimutan niyang 20-20 nga pala ang vision nito. Utak lang ang mapurol pero matalas ang mga mata.

Nagkunwari siyang hindi niya ito naririnig dahil abala siya sa binubuklat niyang brochure. From the corner of his eye, nakikita na niya itong todo nakapamaywang na at nakaharang sa kanyang daraanan. No'n lamang siya umangat ng mukha at kunwari'y gulat na gulat na makita ito roon.