KAHIT MINSAN LAMANG

CHAPTER TWO

Alam ni Lalie na wala siyang kasalanan sa pagkamatay ng don, pero sa pinapakita sa kanya ni Mauro at sa mga parinig ng mga inggiterang matrona na nag-ambisyon din noong pakitaan ng interes ng matanda, parang gusto na niyang maniwala na baka nga may kontribusyon din siya rito. Ang hirap ng sitwasyon niya dahil ni hindi niya naiintindihan minsan ang mga pinagsasabi ng nag-iisang anak ng yumao niyang asawa. Tulad ngayon. Sumisigaw ito kung bakit hindi na nagtatrabaho roon ang dati nitong yaya na si Yaya Puring. Aba, malay ba naman niya? Umalis ito pagkadating na pagkadating niya sa mansion.

"Attorney, who else left when I was away?" Medyo kalmado na ang boses ni Mauro.

"As far as I know, your former yaya, the former mayordoma, two maids related to the latter saka ang inyong labandera."

"Jesus Christ! They were all hired by Mom!"

Narindi si Lalie sa boses ni Mauro. Kanina pa kasi nakakalkal ang tutule niya sa mga sigaw nito. Hindi na siya nakatiis at napatayo siya sa harapan ng dalawa at pinamaywangan ang galit na galit na si Mauro.

"Hindi ka ba nakakapagsalita nang mahinahon? Akala ko'y pinalaki ka nang maayos ng iyong mga magulang? Aba'y mahihiya ang magbabalot sa iyo!"

Binalingan siya ni Mauro. Naniningkit ang mga mata nito.

"Don't you dare say that to me! Don't you dare!"

"Ano'ng der-der ka riyan? Manahimik ka! Ka-lalaki mong tao, putak ka nang putak na parang inahin! Yuck! Kadiri! Bakla ka ba?"

Napanganga si Mauro sa tinuran ni Lalie. Tila hindi ito makapaniwala na may magsabi sa kanya ng ganoon. Lalo itong nagalit at mag-aalsa na naman sana ng boses kung hindi dahil kay Attorney Zamora na sumaway dito.

Hinawakan ng matanda ang tuhod ng binata para pakalmahin. Nakinig naman si Mauro. Kung sa bagay, naisip nito, walang kahihinatnan ang usapan nila kung papatulan pa niya ang mal-edukadang madrasta. Imbes na sagutin ang babae, sinamaan na lamang nito ng tingin at nagpatuloy sa pakikipag-usap sa abogado.

Matapos ang pagpupulong nilang tatlo, umalis agad ng bahay si Mauro. Mas nauna pa ito kay Attorney Zamora. Mukhang labis-labis ang galit nito dahil sinabihan ng huli na wala na itong magagawa sa last will and testament ng ama. Mahigpit kasi ang bilin ng don na ibigay kay Lalie ang nararapat ayon sa napagkasunduan nila diumano ng babae.

"Atorni, sa prangkahang salita, pinaglihi ba sa dragon ang lalaking iyon?"

Natawa ang abogado, pero agad din itong nalungkot. "Pagpasensyahan mo na si Mauro, Lalie. Mabait namang bata iyon. Nagkataon lang na---"

"Mabait?! Atorni naman! Kitang-kita n'yo naman ang sama ng ugali! Kapag iyon ay mabait, aba'y wala nang masamang tao sa mundo!" Napaismid pa at napahalukipkip si Lalie. Pinilig-pilig nito ang ulo, dahilan para umugoy ang kanyang dangling earrings na kahugis ng lampara. Umagaw iyon sa tingin ng abogado. Makikitang napangiti ang huli sa kanyang nasaksihan. He seemed amused. Bilang sanay sa pagkilatis ng mamahaling bato dahil dating alahero bago naging abogado, ikinatuwa nitong makita na sobrang proud si Lalie sa mumurahin niyang hikaw.

"Bueno, iha, kailangan ko na ring umalis. Basta tandaan mong nasa iyong pangalan na ang karapat-dapat ay mapunta sa iyo kung kaya h'wag mo na lang pansinin si Mauro."

Kumibot-kibot ang mga labi ni Lalie ngunit hindi naman nito isinatinig ang inis. Tumawa na naman ang abogado at napailing-iling.

**********

Mag-uumaga na nang umuwi sa mansion si Mauro. Amoy-alak ito. Hindi sinasadyang nakasalubong ito ni Lalie nang bumaba siya ng kusina para kumuha ng gatas gaya ng nakagawian sa tuwing hindi makatulog.