Lost {NIET AF}

Hoofdstuk 14

Feyenne POV

"Ik zei het toch? Je verspilt mijn tijd en mijn lunchtijd." Ik merk dat Harry het onmogelijk kan zijn en ik probeer op te staan. Met moeite gebeurt dit. Ik heb hoofdpijn doordat het lijkt alsof ik al dagen niet meer heb gedronken.. Ik bedoel dan juist het drinken waar géén alcohol inzit.

Ik loop naar de deur. het maakt mij niet uit of Harry nog slaapt of niet. Volgens mij wel. Ook zijn lichaam ligt er levenloos bij. Wanneer ik bij de deur ben kijk ik in Tyler's ogen. "Fay, ohmygod." Hij rent op mij af en trekt mij in een knuffel. Op dit moment voel ik mij echt een frans frietje, zo'n dun patatje die geen tot amper vet heeft. Nu ik erover nadenk, ik heb verschrikkelijk veel honger.

"Je zat hier anderhalve week!" Gilt hij. Meteen denk ik na, de tijd gaat te snel. Je hebt hier geen klok en amper licht van buiten. Hoe de lampen het doen is nog steeds een raadsel. Maar ik heb nooit gemerkt dat we er al zo lang zitten. "Kom, we gaan weg hier." Hij loopt naar de deur en probeert mij te ondersteunen. Al hoewel ik prima zelf kan lopen.

"Wacht," stotter ik. "Harry." Ik loop terug naar de gymzaal en ik zie dat Harry hier nog ligt te slapen.

"Leeft hij nog?" Vraagt Tyler geschrokken.

"Ty, er heeft hier geen aanslag plaatsgevonden. Natuurlijk leeft hij." Zeg ik schor. Mijn keel is helemaal uitgedroogd waardoor ik slecht kan praten. Met al mijn kracht die ik nog heb beweeg ik mij voort naar het levenloze lichaam van Harry. "Harry?" Vraag ik voorzichtig.

Kreunend draait de jongen zich om. "Wat?" Ik begin te grinniken en ik merk dat er meteen een grote glimlach dansend op mijn gezicht verschijnt. Misschien komt het stiekem toch doordat ik dacht dat hem iets ergs zou zijn overkomen. Wat zou mij dat eigenlijk uit maken? Harry is de player, hij zou nooit iets voelen voor een meisje. Ik kan niet voor deze player vallen, al denkt mijn hart er anders over.

"We zijn verlost," ik doe moeite om niet te gaan gillen. Zo enthousiast ben ik erover. Ik merk dat Harry lacht.

"Bullshit, Fay." Er fladderen vlinders in mijn buik rond wanneer ik hem lachend mijn bijnaam hoor zeggen. Dit is een van de eerste keren dat hij mij bij mijn bijnaam noemt en gek genoeg vond ik dit niet vervelend. Ik vond het eerlijk gezegd geen probleem om nog één dag langer in deze omstandigheden te zitten. Dat betekend dan ook meteen dat ik een dag langer met Harry opgescheept zat. Misschien kwam ik dan nòg wel meer van hem te weten.

"Kom je nog?" Hoor ik Tyler achter mij roepen. Ik draai mij om waardoor ik hem zie staan. Ik merk dat Harry ook meteen naar hem kijkt. Zijn blik slaat meteen over naar verbaast.

"Is dit echt?" Harry's donker groene ogen kijken in de mijne. Het is de prachtigste kleur die ik ooit heb gezien. Het gras en de kleur van de bladeren van bomen zijn er vergeleken niets bij. Oké, nu overdrijf ik.

"Erm, ja," zucht ik. Ik draai mij om naar Tyler. "Ik kom." Ik wandel weer rustig naar hem toe en ik loop met hem naar boven. De man die mee is gelopen met Tyler blijft Harry opwachten, ik heb wel gemerkt dat hij er niet blij mee is. Het is echt een - oude -brombeer.

Nog geen uur later heeft Tyler mij meteen meegesleurd naar een klein restaurantje in de stad. Aandachtig kijkt hij mij aan terwijl we samen op de bestelling staan te wachten. "En?" Zijn handen liggen gevouwen over elkaar heen. "Hoe was het om opgesloten te zitten met dé Harry Styles?"

Ik frons mijn wenkbrauw terwijl ik de jongen grinnikend aan kijk. "Serieus?" Lach ik. "Ik zat in een kelder met een jongen en het eerste wat je vraagt is hoe het was om met hem opgesloten te zitten?"

"Ja.." Lacht Tyler. "Harry is echt geen verkeerde keuze, alleen is hij een soort type dat wel erg snel onder een player wordt gezien."

"Hij is een player." En ik voel misschien wel wat voor hem, maar dat gaat jou echt niet aan je neus hangen.

"Jullie hebben niet.. e-eh.. Het gymmatje samen gedeeld?" Vragend kijk ik Tyler aan. Op het eerste moment had ik geen idee wat deze jongen bedoeld met 'gymmatje' maar al snel wist ik dat je dit woord kunt vervangen met 'bed'. Al heb je geen bed in de gymzaal van de school.

"Iel, nee Ty. Waarom denk je dat?" Beledigend kijk ik hem aan.

Ondertussen merk ik dat er een ober naar ons toe komt. Hij zet twee borden voor ons neer. Ik kijk naar het eten alsof ik een roofdier ben. Ik heb ontzettend veel honger en dus kan ik het eten echt wel op. In onze studentenkamer heb ik ook wel wat gegeten. Dit moest van Tyler omdat ik volgens hem écht wat moest eten.

"Nou, op het feest.." Stottert hij. "Op het feest had je ook opeens alcohol op. Je bent opeens veranderd, Fay.. En ik.." Hij maakt zijn zin niet af. En ik plaats boos een hand op de tafel.

"Dus wanneer een of andere debiel mij een glas 'water' geeft, wat vervolgens wodka blijkt te zijn, betekend het meteen dat ik veranderd ben? Wanneer iemand jou een stomp voor je harses geeft betekend het toch niet meteen dat de derde wereldoorlog is begonnen?" Ik merk dat Tyler zwijgend naar zijn eten kijkt.

"Wees jij maar blij dat ik je verlost heb," hoor ik hem mompelen. Ik ga er niet op in. Al had ik dat wel gewild.