Lost {NIET AF}

Hoofdstuk 18

'Hoe lang ga je weg? Een jaar? Twee jaar?' Grinnikt Caya die haar ogen gericht heeft op mijn tas. 'Kom, de rest is er al.' Tyler en ik lopen naar een busje en we stoppen hier al onze spullen in. Ik maak kennis met Niall, Leon en Sophie.

'Ik had gewild dat ik ook mee kon.' Zegt Leon terwijl hij een pruillip maakt. Ik kijk naar het blonde meisje wat naast hem staat.

'Tja, ik ook. Maar dat kan niet wanneer ze opeens beseffen dat er nog een homo mee moet.' Het meisje veegt een pluk haar achter haar oor en kijkt Tyler arrogant aan.

'Pardon?' Ik stap op haar af maar ik word tegen gehouden wanneer iemand met zijn handen mijn pols vastpakt.

'Het is oke.' Zegt Tyler terwijl hij mij een glimlach geeft.

'Waar is Liam eigenlijk?' Vraagt de blonde jongen. Hij loopt naar de weg om te kijken of hij komt en inderdaad arriveert er nog geen minuut later nog een volkswagenbusje.

'Sophie, Leon.. Jullie kunnen mee!' Zegt een jongen die erin rijdt. Één van de schuifdeuren staat open en Tyler en ik maken al snel kennis met Liam. Natuurlijk hebben we deze jongens eerder ontmoet op het feest maar we kennen ze niet goed.

'Oké, de bus indeling.' Caya pakt een wit papiertje en houdt het ding voor haar neus. 'In bus 1 komen: Ik, Niall en Tyler. En in bus twee komen: Feyenne, Liam, Leon en Sophie.' Als ik eerlijk ben vind ik het geen leuke indeling. Ik zit liever bij Tyler in.

We stappen in en ik neem plaats voorin naast Liam. Sophie en Leon zitten achterin. Het is drie uur rijden vanaf hier naar New York.

In het eerste uur ben ik erachter gekomen dat Sophie erg rustig is. Ze is misschien geen bitch op hoe ze zich eerst voor deed. Leon is best aardig en hetzelfde geld voor Liam. Ik merk hoe hij een cd in de dvd speler doet.

'Als het herrie is gooi ik je cd het raam uit.' Zeurde Sophie. Ik moest grinniken en luister aandachtig naar de muziek die kwam.

Wanneer de eerste klanken door de boxen heen galmen begon ik samen met Liam mee te zingen. 'Hey now call it a splitt 'cause I know that you would. And you bite your friend like chocolate.'

'Herrie!' Sophie plaatst haar handen voor haar oren. Ze leunt over mijn stoelleuning heen om de cd uit de dvd speler te halen en om het vervolgens weg te gooien. Ik had eerlijk verwacht dat ze het als grapje had bedoeld maar dat was dus niet het geval. Meteen duw ik haar terug.

'Voorzichtig! Liam rijdt!' Gil ik.

'Chauffeur Payne heeft alles onder controle.' Grinnikt hij. Ik kan ik de zijspiegels zien dat Sophie erg boos op mij is.

'For crying out loud, settle down! You know I can't be found with you, you. We get back to my house, you're lungs, my mouth.' Met het Britse accent van Liam en het Amerikaanse accent van mij klinkt dit voor geen meter, maar dat maakt ons weinig uit.

'If I go crazy then will you still call me superman. If I'm alive and well, will you be there holding my hand. I'll keep you by my side with my superhuman might. Kryptonite.' (A/N: ik hou van dit lied, ja ik ben raar)

'Jezus, stelletje debielen.'

In het tweede uur heeft Sophie het voor elkaar gekregen om een plaats te krijgen in the guiness book of records als: zeikerd. Letterlijk en figuurlijk. Om de minuut keek ze smekend naar de klok omdat ze wist dat ze nog twee/een half/een uur in de auto moet zitten.

'Ik moet naar de wc.' Zeurde ze. Waarop Leon zei: 'Babe, even volhouden. We zijn er bijna.' 'Jij hebt makkelijk praten.. Jij bent een man.'

Vervolgens ging ze verder: 'Zet die auto stil. Ik moet gewoon. Hoe lang duurt het nog? Kunnen we niet even stoppen? Ik moet gewoon. Ik ben een vrouw, willen jullie dat ik het hier doe?'

Uiteindelijk moest ik het regelen en heb ik het voor elkaar gekregen om samen met bus 1 te stoppen omdat de één anders sneller aankomt dan de andere. Ik loop snel naar Tyler heen om met hem te praten, maar ik merk al snel dat hij in gesprek is met Caya. 'Wist je nog toen we naar Frankrijk gingen?' Vroeg de één. Waarop de andere zei: 'Ha, ja! Toen ging jij zandhappen.'

'Die twee zijn non-stop aan het praten.' Verteld Niall mij. Een zucht verlaat zijn mond. 'Wist jij dat de twee elkaar kenden?'

'Nee.'

'Ik ook niet.'

De derde en meteen ook het laatste uur verliep eerst soepel. Sophie sliep op de een of andere manier, ik had drie blikjes energie opgedronken - maar ik moest nog steeds niet naar de wc - en Liam en Leon bleven rustig zitten. Liam stuurde nog steeds, hij vond het wel prima en ik had gemerkt dat niemand er problemen mee had. Hij reed keurig door, in een goed tempo.

Opeens ging mijn telefoon. 'Met Fayh.'

'Fayh, waar ben je?' Ik hoor de stem van Maddie.

'Op de snelweg, tussen Boston en New York.' Vertel ik haar.

'Keer om, keer om! Telug komen.'

'Waarom?'

'Tessa is dronken, tis glappig. Ik hou een feest en.. GA VERDOMME NIET OP MIJN BANK STAAN! ..het is echt leuk.'

Ik schud mijn hoofd. 'Veel plezier, Mad.' Meteen merk ik dat Sophie wakker wordt.

'Met wie bel je? Met die hoer van een Madelon?' Hoor ik Sophie voorzichtig zeggen.

'Ben je met Sophie? Jezus, Fayh. Wat doe je? Ik had je beter ingeschat.' Komt er vanuit mijn telefoon.

'Pardon Sophie?' Zeg ik boos. Leon kijkt mij vragend aan en probeert de mond van Sophie te snoeren.

Wanneer ik mijn telefoon dichter tegen mijn oor houdt merk ik dat Maddie heeft opgehangen. Lekker dan.

'Kon je je niet één keer inhouden met je debiele opmerkingen?' Ik kijk naar barbie die haar gezicht op onweer heeft staan. Ze wilt haar mond open trekken maar ze sluit hem gauw weer.

Liam laat het busje tot stilstand komen en we staan al snel in de grote stad. 'New York it is!'

BITCHFIGHT BITCHFIGHT BITCHFIGHT