Lost {NIET AF}

Hoofdstuk 3

"Fay! Blijf even oke? Harry meende dat niet en ik weet dat je snel boos bent, vooral nu omdat je ongesteld bent maar.. Fu-" Ik merk dat Rosa achter mij aan loopt. Ik kijk niet om en ik loop door. Ik weet vast wel zelf de weg naar de universiteit. Zo ver kan het niet zijn. "Blijf!"

Boos draai ik mijzelf om. "Nee, ik ben je hond niet. Het is leuk zonder mij, ik word toch snel boos." Snauw ik. Ik versnel mijn pas maar hoor toch de voetstappen van Rosa achter mij. "Niet waar!" Schreeuwt ze.

"Jawel, anders zei je het niet. Ga jij maar terug." Zeg ik voorzichtig, het is nog steeds hoorbaar. Ik heb geen zin in Rosa, vooral nu niet. "Best."

De voetstappen verminderen en ik merk dat Rosa niet meer achter mij aan loopt. In plaats hiervan word ik gestalkt door een auto. "Hoi, uhm Fay.. Ik moest je stalken en ik-ik weet niet h-hoe ik dit.." Ik kijk naast mij en ik zie dat er een knappe eikel achter mij aanrijdt. Ik merk aan zijn uitspraak dat hij stottert. "Fuck.. Weet je? Ik ga wel terug, ik ken je niet en ik heb hier geen zin in. Maar ik meende het niet. Ik ga terug het is mijn feest, ik heb gezegd wat ik moest zeggen en ik ga nu weer. Doei."

"Eikel," mompel ik. Ik heb geen idee waarom ik dat zeg, het zouden mijn stomme hermonen wel zijn omdat ik ongesteld ben. Hier kan ik ook echt weinig aan doen. Maar ik heb geen zin meer in het feestje. En ik vraag mij echt af waarom die Harry zo nodig achter mij aan moest komen, hij zou vast gestuurd zijn door Tyler.

Na twee kilometer rond te hebben gelopen kom ik aan op de universiteit. "Waar was je?" Sander rent op mij af. Hij kijkt mij aan en zijn blik wijkt snel af. "Ik zag je tijdens dat feest en ik zag hoe je boos weg ging. Ik wou je achterna gaan maar," hij stopt en hij kijkt naar zijn voeten. Het lijkt erop dat zijn vertrapte Nikes opeens wel heel erg interessant zijn.

"Maar wat?" Vraag ik.

"Tyler hield mij tegen, en Rosa en Harry gingen je achterna, dus ging ik hier heen." Legt hij uit.

Ik begin te zuchten. "Sorry maar je kan best terug gaan naar dat feest. Ik vind het aardig van je dat je mij ging stalken, al is het erg creepy. Ma-"

"Nee, ik ga niet terug. Zullen we samen een film kijken?" Vraagt hij voorzichtig.

"Ik.. Eh," ik heb geen idee of ik hier wel zo zin in heb. "Ik ben liever alleen, sorry Sander." Ik loop voorzichtig bij hem vandaag en maak mijn weg naar mijn eigen studentenkamer. Stiekem hoop ik dat Tyler er is. Dat hij eerder terug is gekomen voor mij en dat ik samen met hem een film kan kijken. Sander is ook geweldig, alleen vind ik het niet zo geweldig om met hem een film te kijken. Sander is gewoon een vriend terwijl Tyler mij echt begrijpt.

Maar natuurlijk is Tyler niet thuis. Hij maakt zich nog druk over welke nieuwe, hotte dude er in het studentenhuis woont terwijl ik hier all by myself een John Green boek lees. Zucht. Ik leg het boek neer en ik laat mij als een papzak op het bed vallen, ik heb hier geen zin meer in. Ik denk er morgen wel over na..

~

"Yes, yes yes!" Gil ik op de maandagochtend. Ik hijs mijn onderbroek en broek op, was mijn handen en ik ren naar de keuken. "YES!" Gil ik nog maals. Ik pak een van de pannen die zich in een van de lades bevonden en zet het op het fornuis neer. Ik wil al mijn kookspullen pakken wanneer ik erachter kom dat ik helemaal niet kan koken. Maar goed, voor alles is er een eerste keer toch?

"Wat is er?" Een vragende Tyler opent de deur van zijn slaapkamer. "Wat doe je?" Ongelovig kijkt hij mij en mijn pan aan. Het lijkt erop alsof hij denkt dat ik een moordwapen in mijn hand heb. Of misschien is hij erg verbaast over het feit dat ik een keer ga koken.

"Ik ben niet meer ongesteld en ik ga koken," zeg ik grinnikend. Opnieuw kijkt Tyler mij verbaast aan.

"Thankgod! Oke, je weet waar de brandblusser ligt, right?" Ik knik en hij draait zich om en loopt naar zijn slaapkamer toe. Ik pak de boter en doe het in de pan, ik sta er van versteld dat het tot nu toe nog goed gaat. Ik pak één van de eieren die ik op het aanrecht heb neergezet en ik doe het in de pan, klaar om een spiegelei te maken. Gek genoeg gebeurt er niks. Misschien komt dat nog?

Ik pak mijn telefoon en ik ga naar mijn muziek, ik druk op shuffle en merk al snel dat 'Settle Down' van 'The 1975' wordt afgespeeld. "For crying oud loud, settle down. You know I can't be found with you."

"Wat is dit voor herrie?" Rosa stampt de appartement in. Ik schrik maar besluit mijn aandacht bij de ei te houden. Deze ei ligt nog steeds alleen in de pan. Rosa kijkt hier ook naar toe. "Fay," zucht ze. "Ben je niet iets vergeten?"

Vragend kijk ik haar aan en zie ik hoe ze de pan van het fornuis afhaalt. "Je moet hem eerst aan doen." Ze draait aan een grote knop en gaat er vervolgens met een aansteker langs. "Zo," zegt ze simpel. "Ik kwam hier voor Tyler, is hij er nog?" Ik knik voorzichtig, voordat ze boos wordt op mij door wat er gisteravond is gebeurd. Ik zie hoe ze naar Tyler's kamer heen loopt.

Tevreden kijk ik naar mijn ei en zie ik hoe het bakt. Het is elf uur, wat betekend dat ik over een uur mijn eerste les heb. Ik heb het best makkelijk op een maandag, ik moet laat beginnen en dat vind ik alleen maar fijn.

"Lukt het Fay?" Hoor ik Rosa schreeuwen vanuit Tyler's kamer.

"Ja, hoezo?"

"Ik wil niet dat jullie studentenkamer afbrand."

Ik rol met mijn ogen en ik begin te zuchten. "Het gaat goed." Wanneer het eitje klaar is draai ik de grote knop helemaal naar de andere kant, wat betekend dat hij uit staat. Het eitje leg ik op een bord en ik laat het even staan op mijn aanrecht zodat ik ergens de zout vandaan kan toveren.

"Dankjewel!" Ik zie hoe Tyler de bord pakt en ermee vandoor gaat.

"Nee, Tyler! Die was van mij!" Jammer ik. Ik vind het niet leuk dat Tyler er nu met mijn meesterwerk van door gaat. Ik ben er echt trots op.

"Dan maak je een nieuwe Fay, je weet dat ik niet kan koken." Ik begin te zuchten. Nu sta ik weer bij begins af aan.