Your Heart Tells | Sunghoon Centric | Completed

Part 7

මගේ මූණට පොඩි උණුසුමක් දැනුනා..

එක අතකට ස්පර්ශයකුත් අනෙක් අතට හිරිවැටීමකුත් දැනෙමින් තිබුණා..

මගෙ මූණත් යමකින් තද වෙලා තිබුණ නිසා ඒ ඔක්සිජන් මාස්ක් එක වෙන්න ඇති කියලා මම අනුමාන කළා..

දුරින්දෝ ළඟින්දෝ කියලා හිතාගන්න බැරිවුණත්, පුරුදු කටහඬවල් ඇහුණෙ මං තනිවෙලා නෑ කියලා සංඥාවක් දෙන්න වගේ..

"ඇස් අරින්න චොන්ග්හා...ඔම්මයි අප්පයි ලඟින්ම ඉන්නවා.."ඇඬුම් අතරින් කතා කළේ ඔම්මා..

"මගෙ දූ..නැගිටින්න පැටියෝ..මගෙ චොන්ග්-හා අපි එක්ක ඉන්න ඕනෙ හැමදාම..මගේ පණ දීලා හරි මං මගෙ කෙල්ලව බේරගන්නවා..."හැමදාම නොසෙල්වෙන අප්පාගෙ ගැඹුරු ගාම්භීර කටහඬ විඩාපත් වෙලා..
තවත් කොහොමද මම ඔම්මාටයි අප්පාටයි දුකක් දෙන්නෙ?

කොච්චර උත්සහ කළත් ඇලිලා ගිය ඇසිපිය විවර කරගන්න එක ලේසි වුණේ නෑ..

ඇස් අරින්න මම මං එක්කම සටන් කළා..

සෑහෙන වෙලාවක ස්වයං සටනකට පස්සෙ මම ඇස් ඇරගත්තා..

අඩවල් වුණ ඇස් දෙකෙන් මම වටපිට බැලුවා..

ඔම්මාව වැලඳගෙන හඬා වැටෙන අප්පා..
ඇරුණු ජනේලයෙන් කඩාපාත්වෙලා මගේ මූණ වහගත්ත ඉර එළියත්..
මගෙ අත සිදුරු කරලා නහර එක්ක බැඳුණ සේලයින් කටුවත් මගෙ ඇස්වලට අහුවුණා..

බිම බලාගෙන ඉකිබිඳින ඔම්මාවත් අප්පාවත් මගේ ඇස් ඇරුණ බව දැක්කෙ නෑ..

ඔම්මා..
අප්පා...
මම නැගිට්ටා..
ආයෙත් වතාවක්...

මොකක් හරි චලනයක් කරන්න පුළුවන්ද කියලා උත්සහ කළත්..මට පුළුවන්කම තිබුණෙ එක ඇඟිල්ලක් හොලවගන්න විතරයි..

ඒත් මේ වතාවෙදි ඔම්මා මාව දැක්කා..

"චොන්ග් හා...මගෙ දෙවියනේ ඔයා නැගිටලා.."ඔම්මා මගෙ මූනට එබිලා ඔළුව අතගාන්න පටන් ගත්තා..

"මං ඩොක්ටර්ට කතා කරන්නම්.."කියපු අප්පා කාමරෙන් එළියට දිව්වා..

"මාව ඇහෙනවද චොන්ග් හා..මාව පේනවද?" මම කළේ ඔව් කියන්න ඔළුව වනපු එක..

"ඇයි මගෙ දරුවෝ අපිව මෙහෙම බය කරන්නෙ?ඔයා නැගිටින්නෙ නැතිවෙයි කියලා අපි හරියට බය වුණා.."ඔම්මා කිව්වෙ බයත් ශෝකයත් එකට මුහු වුණ ස්වරයකින්...