He wants Me, not?

HWMN : 22

CHAPTER  22
 
 
LEVANA ASIA
 
 
 
                      I GUESS, some things are better left unsaid. Somehow, it won't give you peace of mind and might cause you to overthink about it. But I guess, it is way better than knowing the truth, having more questions inside your head, and then adding them to your thoughts.
 
 
 
I left Klaus' building katulad ng gusto niya. I went home. Hindi ko mapigilan ang sarili ko sa pag-iyak habang nasa taxi. Mabuti na lang ata hindi nag-usisa ang driver.
 
 
 
Umuwi ako ng condo para kumuha ng gamit ko. Klaus and I are having a rough time. Masyado na ring mabigat ang loob ko. Nagpapatong patong na lahat.
 
 
 
Yung nakita kong picture niya at yung mga sinabi niya sakin kanina. Hindi ko na alam.
 
 
 
Mabuti na lang at hindi ko pa naayos ang gamit kong dala mula Batangas. Napa-wash and dry ko na rin ang mga ito bago umuwi.
 
 
 
I can't stay here tonight. Hindi ko kayang harapin si Klaus at alam kong gano'n din siya.
 
 
 
Dala dala ang maleta ko, umupo ako sa shop ko. Gusto ko sanang umuwi kina Lola pero ayaw kong mag-alala siya sakin. Bukas na lang ako uuwi ro'n.
 
"Uy, Asia! Long time, no see? Tagal mong nawala, ah? Ano, titinta ka ba ngayon?" salubong sakin ni Drew, my co-artist.
 
"Hindi..."
 
I can't even look at them dahil namumugto ang mga mata ko!
 
"Pahinga muna ako, Drew," 
 
Hindi ko na hinintay ang sagot niya. Pumasok agad ako sa kwarto ko. Itinabi ko lang muna ang maleta ko dahil hindi ko rin kayang asikasuhin 'yon ngayon.
 
Nakahiga ako sa kama ko at tulala sa kung saan. Pumasok muli sa isip ko yung mga sinabi ni Klaus kanina.
 
He finds so much peace in my absence? Sobrang relax siya nang wala ako sa paligid niya? At dapat nanatili na lang ako sa Batangas?
 
I can feel my tears falling. Hindi ko inalis 'yon o ano. I just let them fall... 
 
Kung gano'n naman pala ang nararamdaman niya sa tuwing wala ako, then why bother continuing this relationship? Bakit hindi na lang niya ako hiwalayan?
 
Ayaw kong maghiwalay kami, oo. Pero kung 'yon talaga ang gusto niya, wala na 'kong magagawa. He can break up with me. Gusto kong siya ang tumapos samin dahil ayokong gawin 'yon. I can't.
 
I don't understand him. Bakit gano'n na lang ang galit niya? Wala naman akong ginawa sakanyang mali. Siya nga itong dapat nagmamakaawa sakin dahil sa ginawa niya!
 
Or maybe inaaway niya ako dahil gusto niyang tumigil na kami? Naghahanap siya ng rason para awayin ako? At para makipag hiwalay ako sakanya.
 
Kung gusto niyang tapusin ito, dapat ay diretsyuhin niya na! Hindi yung pinapahirapan niya pa ako!
 
Hindi na ako nakapag dinner noong gabing 'yon. Sinubukan akong katukin ng mga kasamahan ko pero sinabi kong huwag na muna nila ako istorbohin.
 
Never nila akong nakitang nagkaganito! And I still don't want them to see me like this! 
 
The next morning, wala akong pasok. Imbes na magmukmok sa loob ng kwarto, halos ako na ang umako sa lahat ng trabaho sa shop para lang hindi ko maisip ang mga sinabi ni Klaus sakin!
 
Wala akong natanggap na text or call sakanya. Okay lang. Siguro nga gusto niya lang talagang hiwalayan ako. Kung ito talaga ang gusto niya, dapat sanayin ko na ang sarili ko na walang natatanggap na kahit ano mula sakanya.
 
"Kayo na muna ulit ang bahala sa shop, ha? Super busy na kasi sa school, e. Bibisita naman ako kapag may extra time," sambit ko sakanila.
 
I'm leaving. Uuwi ako kay Lola. Medyo malayo ang school ko ro'n pero kaya ko naman. Gusto ko lang talagang mag-stay kay Lola.
 
Natulog ako buong byahe dahil ayokong maisip si Klaus! Tatlong araw na mula nang mag-away kami at hanggang ngayon, wala pa ring nagbababa samin ng pride.
 
I don't understand him. Ayaw niya na. Alam ko at ramdam ko. Ayaw niya na kaya bakit kailangan niya pang pahirapan ang mga sarili namin? Bakit hindi na lang niya ako hiwalayan?
 
"Levana!" ngiti ni Lola nang makita akong umuwi. Ngumiti rin ako at niyakap si Lola. "Na-miss kita, apo!"
 
Humigpit ang yakap ko kay Lola. I want to cry, but I must not. Ayaw kong isipin niyang sinasaktan ako ni Klaus. Hindi ko kayang maging pangit ang tingin nila rito kahit na hindi naman kami okay.
 
"Na-miss ko rin po kayo, Lola,"
 
Lola cooked for me. Pinagluto niya 'ko ng favorite kong pagkain. Mabuti na lang at wala ang anak niyang si Auria rito at nasa probinsya raw dahil may kailangang asikasuhin. Mabuti na lang pala at naisipan kong umuwi rito dahil wala pa lang kasama si Lola.
 
"Napadalaw ka, apo? Bakit hindi mo kasama ang nobyo mo?" tanong ni Lola habang sabay kaming kumakain.
 
"Na-miss ko lang po kayo... n-nasa out of town din po kasi si Klaus kaya naisipan kong umuwi," I lied.
 
Tumango naman ito at mukhang naniwala naman.
 
Kinwentuhan niya ako nang kinwentuhan. Hindi ko mapigilan ang tawa ko sa mga nakakatawa niyang kwento. Madalas na rin daw tumawag sakanya ang tatay ko. Mabuti naman.
 
"Baka umuwi ang tatay mo, Levana. Pumarito ka, ha?"
 
I tried to smile. Kumpara kay Mama, mas okay naman ako sa tatay ko. Tumango na lang ako kay Lola.
 
"Isama mo si Klaus," pahabol pa nito.
 
Parang may nagbara sa lalamunan ko sa sinabi niya. Hindi ko alam kung anong isasagot ko dahil hindi ko na nga alam kung kami pa ba ni Klaus o hindi na.
 
Tipid lang akong ngumiti kay Lola.
 
Mas nalibang nga ako nang pumunta ako kay Lola. Hindi na rin kailangan umuwi agad ni Tita Auria para kay Lola dahil nandito naman ako. Mabuti na 'yon dahil ayaw ko siyang makita. For sure ay mag aaway lang kaming dalawa.
 
"Lola, lulutuan kita," mayabang kong sabi kay Lola.
 
Her chinky eyes widened, and she chuckled. "Marunong kang maluto?" halakhak niya.
 
Mahina akong tumawa. "Natuto na po..."
 
She nodded while still laughing. "Sige nga. Maganda pa lang nakipag live in ka sa nobyo mo, hija. Tignan mo at natuto ka. Kailan ang kasal niyo? May plano na ba kayo?"
 
Nasamid ako sa tinanong nito. Hindi ko alam kung tatawa ako o ano sa sinabi nito. Kasal? Halos isang linggo na kaming walang communication. Siguro nga hiwalay na kami.
 
"Nag-aaral pa po ako, 'La," tawa ko.
 
Humalakhak lang din ito at hindi na nagtanong pa.
 
Nagustuhan ni Lola ang niluto ko. Mabuti naman! I need her feedbacks dahil natatakot akong hindi na 'ko marunong magluto.
 
Busy sa school at medyo late na 'kong nakakauwi pero ayos lang. Mas nakakahinga ako rito kay Lola. Ibang iba kapag nasa shop ako.
 
"Maaga akong matutulog ngayon, anak. Maaga kasi akong nagising kanina,"
 
Tumayo si Lola. Nanulis ang nguso ko. Nanonood pa kami rito sa living room pero mukhang inaantok na nga siya kaya... okay! Hindi ko na pipigilan si Lola.
 
"Okay po. Good night, 'La," I kissed her.
 
Naiwan naman akong nanonood sa living room habang kumakain ng popcorn na binili ko pa kanina.
 
Hindi na 'ko umiiyak... I'm happy about it. Mabuti na lang talaga at hindi na at kumalma na rin ako. Ang tagal na naman kasi!
 
Kung ayaw talagang iklaro ni Klaus itong amin, hindi ko na problema 'yon. Hindi ako ang gagawa ng effort para maayos namin ito.
 
For once naman, magpakalalaki siya.
 
Tinapos ko ang movie na pinapanood ko. I decided to wash the dishes bago ako pumunta sa kwarto.
 
Well, my kitchen isn't creepy. Modern style na rin kasi itong bahay dahil 'yon naman talaga ang gusto ko.
 
Madilim na sa living room at sa kitchen na lang may ilaw para tipid sa kuryente.
 
Tapos na 'kong maghugas nang marinig kong nagsisitahulan ang mga aso ng kapitbahay. I got so freaking curious kung anong meron dahil paano na lang kung may magnanakaw?
 
Lumabas ako ng bahay para makita kung anong meron.
 
I guess, that was my biggest mistake for today. Sana hindi ko na lang pinairal ang pagiging chismosa ko.
 
Natanaw ko si Klaus na nasa labas ng bahay ko. Nasa tapat siya! 
 
Ilang beses akong kumurap para malaman kung totoo ba itong nakikita ko o nagiging delusional na ako o hindi kaya ay nababaliw na!
 
Is he really here? Pero late na! Anong ginagawa niya rito? Anong kailangan niya sakin?
 
Isang linggo pa lang kaming hindi nagkikita pero marami na agad ng nagbago sakanya. He looks stressed! Hindi siya mukhang fresh! What happened to him?
 
"K-klaus? What are you doing here?"
 
Kumirot ang dibdib ko. Bakit pa siya nandito? Mas bumibigat ang pakiramdam ko, e!
 
He didn't bother answering me. Nakatitig lang sakin ang madilim niyang mga mata.
 
He looks like a beast. Madilim sa tapat ng bahay namin dahil pinatay ko rin ang ilaw sa labas. To see Klaus in the darkness with that aura, halos kilabutan ako. 
 
He's tall and masculine. Pakiramdam ko ay kaya niya akong pisatin ano mang oras na gusto niya.
 
"Did you come here to stare at me? Umuwi ka na kung—"
 
"You really have no plan to go home, huh? Is this really what you want? Yung sinusundo ka pa?"
 
Natigilan ako sa sinabi niya. He's unbelievable. He's not going to apologize?
 
"What are you trying to say, Klaus? Hindi ko naman sinabing sunduin mo 'ko rito. You went here by yourself. And... why would I go home? Isn't this what you want? Sinabi mong ayaw mo 'kong makita, hindi ba? I did you a favor. Why are you mad now?"
 
He chuckled sarcastically. Uminit ang ulo ko sa pag tawa niya. I don't know what's fucking funny!
 
"You're unbelievable. Ikaw pa ang nagsasabi niyan sakin?" naningkit ang mga mata niya.
 
I gritted my teeth. "That was supposed to be my line. You're unbelievable, Klaus. Hindi ba't ikaw ang may atraso sakin?"
 
Narinig ko ang malalim niyang buntong hininga. What? Naiinis siya sakin?! Edi mainis siya!
 
He sighed again. "Forget it... I'm bringing you home now. But it looks like you're still mad... but I can do something about it,"
 
Hindi pa ako nakakakilos nang inisang hakbang niya ang pagitan namin at masuyo akong hinalikan! My eyes widened because of his actions!
 
"Klaus, what the hell—" 
 
He cut my words short by kissing me again. Hinila niya ako papasok sa bahay! Pakiramdam ko ay nasa clouds ako dahil nagpapadala lang ako sa kung saan niya man ako hilahin!
 
"Klaus, ano bang–"
 
I just saw myself sitting on the island counter while he's in between my legs. Patay na rin ang ilaw sa kitchen. Hindi ko alam kung paano niya nagawa 'yon nang gano'n kabilis!
 
Klaus attacked my lips! Mariin akong napapikit nang maramdaman ko ang labi niya. He can still see me kahit na ganito kadilim?
 
I felt his hand under the skirt of my dress. I shivered when I felt his fingers on that part. Hinawakan ko ang kamay niya ro'n. I half-heartedly tried to remove it, but hindi niya 'yon pinansin.
 
"Klaus–"
 
"I missed you. Fuck... I can't believe I'm saying this, but I really missed you, Levana..."
 
Hindi ako nakakilos sa sinabi niya.
 
What?
 
My eyes softened. Maniniwala ba ako? Kung talagang miss niya ako, bakit ngayon lang niya ito ginawa? Bakit pinatagal niya pa?
 
"I-I thought you wanted me gone..." mahinang sabi ko.
 
He kissed my lips hungrily again. He pulled down my underwear and touched my breast. I was wearing my night gown kaya mas madali sakanyang gawin ito.
 
Everything happened so fast. I just saw myself accepting his thrusts and trying my best to stay quiet.
 
His hand was covering my mouth. He knew I'd scream kapag hindi niya ginawa 'yon. I can feel him throbbing inside me. He's panting and groaning on my ear. He's near! I bit my lower lip so freaking hard when I felt my own release.
 
He followed. Agad siyang nanghina. He's still moving back and forth, but slowly this time.
 
His forehead was resting on my shoulder. He's still panting. Ramdam ko pa ang panginginig ng mga hita ko dahil sa nangyari.
 
He slowly looked up to me. His eyes were sleepy.
 
"Let's end this nonsense argument, Asia. Let's go home,"
 
Natigilan ako sa sinabi niya. What does it mean? And... nonsense? He's calling this nonsense? Kung para sakanya ay nonsense ito, well, ibang iba sakin! 
 
And he wants us to go home? Nang hindi man lang humihingi ng tawad sakin?!
 
Kung pagbibigyan ko ulit siya ngayon, kung palalagpasin ko ulit ito ngayon... iisipin niyang okay lang na magkaro'n siya sakin ng kasalanan dahil tatanggapin ko naman siya lagi kahit hindi siya humingi ng tawad sakin!
 
Don't do this to yourself, Levana.
 
I pushed Klaus away. Tsaka lang nahugot ang kanya mula sa akin. Bumaba ako sa island counter. I'm sore and sticky, but I don't care. Ang mahalaga sakin ay mapaalis ko siya.
 
"You won't say sorry? Gano'n gano'n na lang ba 'yon, Klaus? Dahil ba paulit ulit kitang tinatanggap? Dahil paulit ulit kong pinapalagpas ang lahat? Do you think everything will be alright dahil lang pinuntahan mo 'ko rito? Klaus, aside from your presence, I also need your apologies. Sobrang hirap bang ibigay 'yon?"

 
His brows furrowed. "Levana–"
 

"If you can't say sorry to me, umalis ka na lang. Bumalik ka kapag kaya mo nang ibaba ang pride mo para sakin. If you're going to say sorry to me now because you knew that it is what I want, huwag na. I don't need half-hearted apologies. I want you to apologize because you're sorry, Klaus. But it looks like you're not, so it would be better if you just leave and go home. Umalis ka na, Klaus."
 

LESSURSTORIES