Nie jestem jak ojciec (Historia na bardzo złe dni)

VI. Niepokój

Po pracy pani Carter odwiozła Franka do domu. Nim chłopak zdążył wejść do mieszkania, usłyszał głośną muzykę dobiegającą ze środka. Dwukrotnie nacisnął dzwonek, a po dłuższej chwili otworzył mu Scott.

— Jest impreza — oznajmił, uśmiechając się szeroko.

Wyglądał na zadowolonego i całkiem rozluźnionego. Gdy Frank zdjął buty, nie oddalił się od razu w głąb mieszkania, ale patrzył na brata wyczekująco, tak, jakby na coś czekał. Rivers wyciągnął z plecaka paczkę przeterminowanych, owsianych ciastek, a następnie podał je Baldwinowi.

— Co to za impreza?

Wokół niskiego stolika zgromadziło się osiem osób. Część z nich zajmowało kanapę, a inni siedzieli na dywanie. W większości byli to mężczyźni w wieku Gary'ego lub starsi, ale obok Caitlyn siedziała stosunkowo młoda kobieta o przymglonym spojrzeniu.

— Wyobrażasz sobie, że towar wyprzedał się do 20? Wszystko to, co było przewidziane na weekend, poszło jak woda. Tata jest w bardzo dobrym humorze. Wpadli znajomi. Chodź, napijesz się ze mną piwa. Nie chcę sam z nimi gadać.

Francis był mocno skonsternowany. Zazwyczaj, gdy Gary zapraszał gości, on przesiadywał sam w swoim prowizorycznym pokoju. Teraz atmosfera była inna. W tle grała wesoła muzyka, matka śmiała się, żywo gestykulując i opowiadając coś drugiej kobiecie, a Baldwin z przejęciem słuchał tego, co miało mu do powiedzenia dwóch mężczyzn.

— Na pewno jestem mile widziany? — zapytał Frank i oparł plecak o ścianę w przedpokoju.

— Spokojnie, Bambi. Ojciec jest wyluzowany. Nie ma powodów, aby się czepiać. Ach, i mam te komiksy. Postawiłem karton przy twoim materacu.

Frank nie był do końca przekonany. Wiedział, że Gary miewał niespodziewane napady agresji i wolał, aby jego obecność nie dawała mu powodów do jednego z nich. Ostatecznie postanowił jednak zaufać bratu. Był przemęczony po pracy i bardzo potrzebował relaksu. Wizja urodzin Bobbiego również była dla niego miłą odmianą, chociaż nie mógł sobie wyobrazić, jacy będą ci jego "koledzy ze szkoły". Carter był specyficzny i momentami drażniący. Z drugiej strony był też chodzącym zaprzeczeniem agresji.

— A masz już prezent dla Lydii? — zapytał Frank, kierując się za bratem do kuchni.

Scott wyciągnął z lodówki dwie butelki piwa i podał jedną Riversowi. Była przyjemnie zimna. Następnie sięgnął po cudzą prawie pełną paczkę papierosów. Leżała na parapecie taka samotna, że aż szkoda było nie skorzystać. Wziął jednego szluga, ukrył kilka w tylnej kieszeni spodni, a następnie podał paczkę bratu. Frank poczęstował się bez namysłu. Scott końcem zapalniczki otworzył butelki, najpierw swoją, a potem Riversa. Kapsle zabrzęczały głośno, upadając na kuchenny blat.

— Tak mam. Ukręciłem trochę kasy z proszków, ale obawiałem się, że to nie wystarczyło, aby ją zadowolić. Wiesz, jaka jest. Sprzedałem więc w lombardzie stare kolczyki matki. Były złote, a sama i tak pewnie nie pamięta, że je miała.

Rivers słuchał Scotta uważnie, mocno zaciągając się szlugiem. Gdyby to Bob sprzedał kolczyki własnej matki, aby zarobić na zbytki, z pewnością by tego nie poparł. W ich rodzinie obowiązywały jednak inne zasady i ani przez sekundę nie było mu szkoda Caitlyn. W zasadzie to miał ochotę pogratulować Baldwinowi niezłego pomysłu. Już wcześniej mogli to zrobić, gdy brakowało im na żarcie albo przybory do szkoły. Z drugiej strony powątpiewał, czy Lydia była warta takich poświęceń ze strony Baldwina. Oczywiście, że jej sympatia odbijała się pozytywnie na jego reputacji i dawała Scottowi złudne poczucie normalności, ale McKellar była też niebezpieczna. W odróżnieniu od durnowatej świty Harrisa potrafiła knuć i owijać sobie innych wokół palca.