Gözlerinde farklı bir mavilik vardı..Bu gözler benim tanıdığım şekilde bakmıyordu,emindim.Sonsuz bir uçurum gibi,dibi görünmeyen bir kuyu gibi esrarlıydı...Çok şey saklıydı bu gözlerde.Kimsenin bilmediği bir adres,kimsenin duymadığı bir ses...Kendi karanlığında kaybolmuş bir çift göz ve elleri bomboş kalmış buruk bir kalp...
"Nasılsın Bahar?" diye sorarkenki ses tonu binlerce soru doluydu..
"İyiyim" dediğimde gözlerim onun gözlerine istemsizce bakıyordu.Gözlerinde saklanan kelimeleri anlamak için mi yoksa gözlerinden kaçamadığım için mi bakıyordum bilmiyorum.Ben Hakan'a bakmaya devam ederken hafiften gülümsedi.
"İyi olmana sevindim." dedikten sonra cebinden bir sigara paketi aldı ve yanımdan uzaklaştı.Hakan gittikten sonra yerimden doğrulmaya çalıştım.Ayağa kalkmak için yatağa tutundum ve ayağa kalktım.
Yerdeki ayakkabılarımı yavaş bir şekilde giydikten sonra kolumdaki serumu çıkararak bulunduğum odanın dışına çıktım.
Dışarıya çıkınca Emre'nin benim odamın yakınındaki bir oturma yerinde bir kitap okuduğunu gördüm.Yanına yaklaşınca kafasını kaldırıp bana baktı ve elindeki kitabı oturduğu yere bırakarak ayağa kalktı.
"Kendini nasıl hissediyorsun ?" diye sordu.
"İyiyim.Sadece eve gitmek istiyorum"dedim.
"Baban az nce buradaydı.Bayıldığını duyunca hemen geldi.Ailene ciddi birşey varsa haber veririz diye ısrar ettim ama maalesef durduramadım." dedi.
"Peki ya annem?" diye sorduğumda sesim çok buruk çıkmıştı.
"İlk önce babanı aradılar ve baban bize annene haber vermememizi söyledi. " dediğinde sevinmiştim.Bildiği halde gelmemesi beni çok üzerdi.Ve ayrıca annem soğukkanlı biri değildi.Ona haber verseydiler çok telaş yapardı.
"İyi.Bu hastaneden hemen çıkmak istiyorum.Babamı aramam gerek." dedim.
Babamı aramam gerek dedikten sonra Emre bana telefonunu uzattı.
"Benim telefonumla arayabilirsin." dedi.
Telefonu aldıktan sonra minnettarlığımı belli eden bakışlarımla ona bakarak "Teşekkür ederim." dedim.
Telefonu açar açmaz "Alo,baba!" dedim.
"Kızım yanındaydım ama çıkmam gerekti.Nasılsın ? Beni çok endişelendirdin" dediğinde beni fazlasıyla önemsiyor olduğunu bir kere daha hatırlamıştım.
"Gayet iyiyim.Hastaneden çıkınca haber veririm.Şimdi kapatmam gerek.Görüşürüz babacığım. " dedikten sonra telefonu kapatıp Emre'ye uzattım.
"Doktorla konuşup bir an önce çıkmak istiyorum" dedim.
"Ben o işi hallederim " dedikten sonra Emre koşar adımlarla yanımdan uzaklaştı.Daha birşey bile soramadan gitmişti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SİYAH
Teen Fiction"Belki hayatım değildi siyahlarla dolu olan.. Belki de siyahın ta kendisi bendim."
