SİYAH

17)KAYIP

Üşüyordum.
Üşüdüğümü hissetmek iyi geliyordu çünkü üşüyorsanız hala hayattasınızdır.

Gözlerimi ilk açtığımda net bir görüntü görememiştim.Bir süre sonra tekrar bakınca hastanede olduğumu gördüm.Beni nasıl bulmuşlardı?

Etrafa baktığımda pencereden dışarıya bakan biri olduğunu gördüm.Bu Emre'ydi.

Yine en çok ihtiyacım olduğu zaman yardımıma yetişmişti.Çok garip bir durum.Bir zamanlar bir insanın sizi kaçırıp sonradan da hayatta kalmanız için uğraşması...

Emre garip biriydi ve sanırım onu hiçbir zaman anlamayacaktım.

Arkasını döndüğünde göz göze geldik.Ani bir şekilde yanıma geldi ve bir süre duraksadıktan sonra konuşmaya başladı.

"Bahar sen...Bu nasıl oldu Bahar ?" diye sordu.

Gözlerindeki endişeyi görünce bi an cevap verememiştim.Sadece bakmakla yetindim.O ise hala cevap bekler bi şekilde bana bakıyordu.

"Konuşur musun? Lütfen." dedi.

Yüzündeki ifadeyi görünce daha fazla sessiz kalamayarak konuşmaya başladım.

"Emre başım belada." dedim.Bunu dedikten sonra yüz ifadesinin birden değiştiğini gördüm.

"Nasıl belada noluyor?" diye sordu.

"Hakan'ın kardeşi de hapishanede." dedim.

"Hapishanedeyse ne olur yani?" diye sordu.

"Onun arkadaşları benim olduğum yerde kalıyorlar.İçlerinden biri beni şişledi." dedim.

Bunu dediğim an gözlerindeki öfkeyi gördüm.Ama bu öfke sanırım sadece Hakan'aydı.Onu ben öldürmediğim halde cezaevinde kalıyordum,üstüne kardeşinin arkadaşları beni öldürmeye çalışıyordu...

Oraya geri dönmek istemiyordum ama eğer çıkarsam da bu suçluluk duygusuyla yaşayamazdım.Gözlerimi her kapattığımda aklımda o sahne beliriveriyordu.

Hakan'ın elindeki silahı sıktığı o an...

O anı hafızamdan nasıl sileceğimi,o günü nasıl unutacağımı hiç bilmiyordum.

Ben kendi kendime bunları düşünürken Emre konuşmaya başladı.

"Hayır Bahar sen orada daha fazla kalamazsın olmaz.Orada kalırsan seni yaşatmazlar.Artık gerçekleri söyle.Onu sen öldürmedin" dedi.

"Ama benim yüzümden öldü.Beni sevmiyor olsaydı ve ben o son buluşmaya gitmeseydim belki Hakan ha..." diyemeden Emre araya girdi.