Kardeşinin saraydan kaçması ile insan diyarına giden Elvis orada kardeşinin tıpa tıp aynısı ile karşılaşır. Kardeşi ile değil. Bu kızı ikna ederek kendi diyarına götürür. Onları orada akıl almaz şeyler bekler. Ve en önemlisi geçmiş... Gerçekler can...
Hayat güzellikleri ondan hep kaçırmıştı. Şimdi kendisi kaçıyordu, güzellikleri kovalamak adına.
Çocukluğunu yaşayamamış bir kız çocuğuydu Emily, yaşıtları bebekle oynarken kendisi insanların bebeği oluyordu. En çok da kendi annesi ve babasının...
Hayat onun için zordu. Evet hayat herkes için zordu ama Emily'nin çocukluğu elinden alınmıştı. Ağabey-abla şefkati hariç sıcak bir duygu tatmamıştı. Çocukken yemekte kuralları bilmediği için öğrenene kadar odasında, tek başına yemişti yemeklerini. Çizgi film izleyeceği esnada babası gelir, kuralları bilmezse neler olacağından bahsederdi, ardından odasına çıkması için ona bağırırdı. Bu yaşadığı yerde, yaşamını devam ettirmiyor, kendini ölüme mahkum ediyordu...
Ve bir gün kendine bir söz vermişti. Kaçacaktı. Arkasında bıraktıklarını umursamadan, yarınları düşünmeden kaçacaktı ve yıllar önce düşündüğü şey şuan gerçekleşiyordu.
Odasının camından bahçeye kısa bir bakış attı. Birkaç muhafız bekliyordu. Yaklaşık on beş dakika sonra değişim olacaktı. Her gece oluyordu. Yıllardır takip ediyordu bu döngüyü. Aşağıya inmek için belli bir aralıklarla çıkıntıları olan saray duvarını kullanacaktı. İlk önce hazırladığı çantayı çimenlerin üzerine attı. Çimenlerin tam üzerine düştüğü için ses çıkmamıştı. Ama muhafızların bakışları hızla etrafı taradı. Neyse ki çimenler onlardan tarafa değildi. Emily heyecanlıydı. Yeni bir yaşam onu bekliyordu... Belki sevilirdi gittiği bu yerde kim bilir belki başka duygular tatardı. Belki hayatının aşkını bulurdu. Belki...Belki...
Yaklaşık on beş dakika sonra etrafa tekrar bir bakış attı Emily. Askerler değişiklik için yerlerinden ayrılmıştı. Kaçmak için sadece iki dakikası vardı.
Ya tarih yazacaktı, ya da tarih olacaktı...
Hızla kendini penceresinden aşağıya bıraktı. Sarayın duvarlarında ki çıkıntılara teker teker bastı. tam en sonuncusuna gelmişti ki ayağı kaydı. Dengesini kaybetti. Hızla geri toparlanmıştı lakin. Aşağıya kendini hızla bıraktı biraz yüksek olduğu için sendeledi. Yavaş adımlarla çimene gidip attığı çantasını aldı. Son saniyeleri kalmıştı. Çıkış yakın değildi ama kimsenin bilmediği arka duvar herkesin kullandığı çıkıştan daha işe yarardı. En azından şu anlık.
Hızla kapıya koştu arkasına yandan bir bakış attı muhafızların birinin öne attığı siyah çizmelerini görünce, adımları hızlandı. Yakalanmadan arka duvara gelebilmişti. Daha fazla vakit kaybetmeden çantasını arkaya gönderdi. Kendisini de iki eliyle yardım alarak duvarın üst kısmına oturdu. Vakit kaybetmeden kendisini aşağıya bıraktı. Ayağı acımıştı ama umursamadı. Hızlı hareketlerle çantasını aldı ve koşarak kendini ormanda ağaçların dallarına sakladı...
