De Game

Lief Dagboek (Het begin) Gaby's versie

Gisteren was de eerste dag van het nieuwe schooljaar. En het was een dag die ik nooit zal vergeten. Ook vandaag was best bijzonder, maar ik begin maar bij het begin. Dit jaar zit Cindy weer bij mij in de klas. Voor het vierde jaar op rij. Ik kan haar niet uitstaan. Ze doet er alles aan om mijn leven zuur te maken. Altijd zet zij mij voor gek of verzint leugens over mij. Haar vader zit in de gemeenteraad en is erg rijk.

Mijn moeder probeerde zoals gewoonlijk mij op te vrolijken, helaas lukte dat niet echt. Tot over maat van ramp stootte ik ook al het eten dat mijn moeder had bereid van het aanrecht. Ik ben echt een klungel, maar ze werd totaal niet boos. Mijn moeder is altijd zo geduldig met mij. Ze geeft mij een doosje met macarons om uit te delen op school. Nadat ik mijn ouders gedag had gezegd, rende ik naar school. Natuurlijk was ik weer te laat.

Onderweg zag ik een oude man die de weg overstak. Ik rende snel naar hem toe en hielp hem naar de overkant, want de auto's kwamen van alle kanten aan gescheurd. Helaas liet ik de doos met macarons vallen en werden de meesten vertrapt. Ik kon er nog een paar redden en bood er eentje aan, aan de oude man. Hij keek mij aan met een glimlach. Snel liet ik de man weer achter en rende naar school. Toen ik de klas binnen kwam, was de juf net aan het bepalen waar iedereen moest gaan zitten. Ze zei tegen een jongen met donker haar dat hij van plaatst moest ruilen. Ik liep naar het bankje waar hij net weg van liep en ging zitten. Ik zat altijd op die plek, maar ja natuurlijk moest Cindy weer haar zin hebben en wou op mijn plek zitten om dat ze achter Timothy wou zitten. Geen idee op dat moment wie hij was, maar daar kom ik later op terug. Ik had de moed op dat moment niet om tegen haar in te gaan en zuchtte. Snel liep ik naar een ander bankje, maar struikelde onderweg over mijn eigen voeten en liet een aantal macarons vallen. Ik ging zitten op het bankje vooraan in de klas naast een meisje met lang rood haar. Even keek ik naar haar en vroeg of zij wist wie die Timothy was, maar ze haalde haar schouders op. Ik stelde mijzelf voor en deelde mijn laatste macaron met haar. Ze heet Amanda. Ik dacht even na. Komt er ooit een dag dat ik het tegen Cindy durf op te nemen en te staan voor wat ik wil, zei ik iets harder dan ik wou en Amanda keek mij even aan.

Na school liep ik snel naar huis. Toen ik in mijn kamer kwam zag ik ineens een raar doosje op mijn bureau. Ik opende het en vond een game voor een gameconsole met een koptelefoon erin. Ik besloot om het spel in mijn gameconsole te doen en de koptelefoon op te zetten. Meteen toen ik dat deed hoorde ik een stemmetje in mijn oren. Ik schrok mij een ongeluk, maar het stemmetje legde de situatie uit. Blijkbaar was het een virtueel realiteit spel en was ik de enigste die de vijand kon verslaan. Ik zuchtte, ik kan geen vijanden verslaan. Ik kan wel gamen maar zoiets als dit had ik nog nooit gedaan. Maar het stemmetje bleef volhouden dat ik was uitgekozen. Om mijn pols zat een horloge, mijn aandacht werd getrokken naar een bepaalde knop en voorzichtig drukte in er op. Ineens veranderde mijn kleren. Een strak blauw bodysuite vormde zich om mijn lichaam. Gele strepen met roze zaten aan de zijkant en een masker gleed over mijn ogen. Mijn haar ging strak naar achteren en toen de transformatie klaar was, riep ik de stem weer, maar ik hoorde niks.

Ik schrok op van het nieuws op de televisie en ik zag beelden van een groot stenen monster dat door de stad liep gefilmd door Amanda. Dit spel is wel erg realistisch. Snel ging ik naar het dak van ons huis en drukte weer op een knopje van het horloge. Een soort touw verscheen en ik gooide het naar voren, meteen slingerde het touw mij mee, maar doordat ik zo klungelig ben zag ik de jongen op het dak niet en knalde recht tegen hem op. Het touw wikkelde zich om ons heen en trok ons strak tegen elkaar aan. Ik keek geschrokken op. De jongen had net als ik een masker op, maar zijn kleuren waren groen roze en geel. Het pak wat hij aan had leek precies op dat van mij alleen waar mijne blauw was, was de zijne groen. Ik trok aan het touw en het wikkelde zich weer terug waardoor wij elkaar weer los lieten. De jongen wreef even over zijn hoofd. Ik bood mijn excuses aan, hij legde uit dat hij mij al verwachtte, omdat hem verteld was dat hij de vijand samen met iemand moest verslaan. Even rolde ik geïrriteerd met mijn ogen, dat was mij niet verteld. Hij reikte zijn hand naar mij uit en stelde zich voor als TJ, ik probeer hetzelfde te doen, maar onhandig als ik ben blabber ik er wat anders uit. Hij keek mij vreemd aan maar vergaf mij voor de hele situatie. Tj had een staf in zijn handen en sprong met de staf naar voren richting het stenen monster. Ik volgde hem met tegen zin.

Tj viel het monster aan, maar zonder succes. Ik keek op een afstand toe. Ineens vroeg Amanda aan mij "waar wacht je op". Ik schrok, want ik had helemaal niet eens gezien dat ze daar stond te filmen. Op mijn horloge knipperde weer een knopje, ik drukte er op en er kwam ineens een voorwerp uit. Met dat voorwerp moest ik het monster verslaan, maar ik snapte niet hoe. Snel keek ik rond en zag ineens de oplossing. Ik moest er voor zorgen dat het monster zijn vuist open deed, dus met behulp van het voorwerp sprong ik op het monster af. Hij had in zijn andere vuist inmiddels TJ gevangen dus hij kon niks anders dan zijn andere vuist open te doen. Het plan lukte, het stenen monster deed zijn vuist open en een stuk papier viel op de grond. TJ wurmde zichzelf los en rende op het papier af. Met een krachtige vuist sloeg hij erop en het monster verdween ineens. Amanda rende op mij af en begon mij van alles te vragen, waaronder mijn naam. Snel beantwoorde ik die met Geo en keek even om naar TJ. Mijn horloge begon daarna als een gek te knipperen. Wat het betekende snapte ik niet meteen, maar ik besloot om terug te gaan naar mijn huis. In mijn kamer werd de transformatie weer verbroken en hoorde ik de stem weer. Ze vertelde nog meer over het spel, maar na een tijdje werd ik moe en zet het spel uit.

De volgende dag ging iets beter. Ik stootte niks om, viel niet over mijn voeten, maar was wel weer te laat op school. Ik liep de klas in en zie een blonde jongen over mijn bankje leunen. Het leek wel of hij kauwgom er op plakte. Ik liep naar het bankje en schreeuwde tegen hem dat hij moest weg gaan. Snel legde ik er een zakdoekje op en ging zitten. Amanda kwam naast mij zitten. Ze vroeg wat er met mij was en ik legde uit wat er was gebeurd. En dan realiseerde we ons wie die nieuwe jongen was. Hij is de zoon van de beroemde regisseur waar ik al een hele tijd fan van ben. Hij speelt in die films, nooit gedacht dat hij zo gemeen was, maar dat is wel duidelijk als je vrienden bent met Cindy.

Later op de dag stond ik buiten op de trap onder de boog van school te kijken naar de regen. Ik was mijn paraplu vergeten en het was nog een erg lang stuk naar huis. Timothy stond ineens naast mij, hij keek even opzij en legde uit dat Cindy de kauwgom op mijn bankje had geplakt. Eerst geloofde ik hem niet, maar toen ik keek is zijn groene ogen die kleurde als een emerald in de zon veranderde ik van gedachte. Hij lachte en gaf mij zijn paraplu. Vanaf dat moment viel ik hopeloos verloren voor hem, ik kon er niks aan doen. Lichtjes raakte hij mijn hand aan toen hij de paraplu gaf en ik voelde een schok in mijn buik. Meteen begon ik te blozen en te stotteren. Hij glimlachte en groette mij vaarwel. Hij liep naar een grote auto en keek nog even om. Op dat moment sloot de paraplu om mij heen. Snel deed ik hem weer open en zag Timothy lachen. Ik begon ook te lachen en liep met zijn paraplu boven mij naar huis te dagdromen. Dit heb ik nog nooit gevoelt in mijn hele leven en ik wil echt alles van Timothy weten.

Sorry voor de typfouten, soms typ ik te snel en vergeet ik woorden. Hoop dat het te lezen was. Laat een reactie achter.