Πόλεμος Και Ειρήνη

Μάνη

Ο Αντρέι είχε ανάψει άλλο ενα τσιγάρο καθώς διάβαζε ξανά το γράμμα της Θεοφανως,το γράμμα που από λάθος της Χαριτινης είχε φτάσει στα χέρια του.

"Δεν έπρεπε ποτέ να την πάρω από τη Μάνη"

Έλεγε και ξαναλεγε

"Αδελφέ μου,σ'αγαπουσε ήδη.Φαντασου να μάθαινε από εκεί για τον πόλεμο.Στο λέω να παίρνε κάνα μπρίκι της φαμίλιας της και θα πήγαινε η ίδια στη Γαλλία να περιμένει να κάνει τον Ναπολέων κοκορατσο"

"Κοκορέτσι"

"Αυτό!"

Τα λόγια του Λεβ του πρόσφεραν παρηγοριά μα δεν εξαφάνισαν τον πόνο του

"Η Νατάλια?Πως αντέχει?"

"Όπως και η Θεοφανώ.Αντρει,το ήξεραν και ξέραμε όταν διαλέξαμε τις στολες και τα σπαθιά,ότι η πατρίδα θα μας πήγαινε όπου ήθελε.Ολοι εδώ το ξέραμε και σαν τρελοί ήρθαμε στην υπηρεσία της.Για αυτό άντεξε, γιατί εσύ ήσουν ο δυνατός που μου τα λέγες αυτά,άντε πονάω και γω"

~Μαρτιος~

Η Θεοφανώ προσπαθούσε να διαβάσει ένα μεγαλύτερο βιβλίο,έχοντας δίπλα της το λεξικό για τυχόν άγνωστες λέξεις

"Κυρά,κάποιος ήρθε να σας δει?"

"Ποιος?"

"Θειά"

Η Θεοφανώ σήκωσε το κεφάλι της και ένα τεράστιο χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη της

"Θράσο"

Η Θεοφανώ άφησε το βιβλίο και έτρεξε στην αγκαλιά του ανηψιού της

"Θράσο μου,καλέ μου Θράσο"

"Εγώ δεν έχω αγκαλιά?"

Η Θεοφανώ άφησε την αγκαλιά του Θράσου και έπεσε στου Σπήλιου

"Αδελφέ μου,πόσο μου λείψες"

Το γέλιο είχε συνοδευτεί με κλάμα.
Ο Σπήλιος τρόμαξε βλέποντας την αδελφή του να σπαραζει στην αγκαλιά του

"Αδελφή, είσαι καλά?"

Η Θεοφανώ έκανε πίσω και σκούπισε τα δάκρυα της

"Καλά είμαι,απλά είχα τόσο καιρό να σας δω"

"Θειά, είσαι σίγουρα καλά?"

"Ναι "

Η Θεοφανώ πήγε και έκλεισε τα βιβλία και τους συνόδευσε στο καθιστικό

"Ωραία είστε δω"

"Ήταν της μητέρας του "

"Ήταν?Τα κακαρωσε η συμπεθέρα?"