Πόλεμος Και Ειρήνη

Φαμίλια

Η Θεοφανώ κρατούσε την Άννα στην αγκαλιά της και κοιτούσε έξω

"Πως είστε?"

Ρώτησε ο Αντρέι

"Καλά είμαστε.Πλυθηκαμε,φάγαμε και τώρα κοιμόμαστε"

"Μπράβο τα κορίτσια μου"

Η Θεοφανώ την έφερε στην αγκαλιά του

"Ήρθε ο μπαμπάς,ο μπαμπάς ζωή μου"

Τα χεράκια της ανοιγόκλειναν ενώ τα μάτια της κλειστά την οδηγούσαν σε κόσμους παραμυθένιους

"Χεράκια μου,αχ τα χεράκια της μονάκριβης μου"

Ο Αντρέι φίλησε το χεράκι της και γέλασε

"Τρελενομαι μωρέ,αχ αχ"

Η Θεοφανώ γελασε

"Τι δε μπορώ να καμαρώσω την κόρη μου?"

"Όσο θες"

Η Θεοφανώ έλιωνε που τους έβλεπε μαζί.Ο Αντρέι της θύμιζε κι εκείνος παιδί,ένα μικρό παιδί με στολή υψηλόβαθμου αξιωματικού

"Να την βάλω στη νιακα της"

"Θα τη βάλω εγώ"

Ο Αντρέι με προσοχή την ακούμπησε στη σκαλιστή με το οικόσημο τους νιακα της

"Η μικρή Λασκαρίνα"

"Μήπως να τη βγάλουμε Λασκαρίνα? Περισσότερο τη φωνάζουμε έτσι"

Είπε η Θεοφανώ

"Λασκαρίνα Λάσκαρη?Άννα Λασκαρίνα Λάσκαρη "

"Αντρέι "

"Δε σου αρέσει?"

"Πολύ,αλλά"

"Αυτό είναι αρκετό"

Είπε ο Αντρέι και φίλησε το μέτωπο της

"Θέλω να βαφτίσει στη Μάνη,εκεί με τους δικούς μας"

"Ας τη βαφτίσουμε εδώ και ας πάμε μετά στην Μάνη,προς την άνοιξη,να χει μεγαλώσει λίγο"

Η Θεοφανώ ήθελε να βαφτίσει στην Μάνη μαζί με όλη τη φαμίλια μα ήξερε πως ο Αντρέι είχε δίκιο και δεν ήταν διατεθειμένη να βάλει το σπλάχνο της σε κίνδυνο

~~~

"Βαφτίζεται η δούλη του Θεού,Άννα Λασκαρίνα"

Είπε ο παπάς

Η Θεοφανώ χαμογελούσε καθώς η κόρη σε αντίθεση με τα ανήψια της δεν έδειχνε ιδιαίτερη ενόχληση στην αρχή,μόνο στην τελευταία φορά που την έβγαλε από την κολυμπήθρα άρχισε να κλαίει

"Να σου ζήσει, αδελφή.Καλοφωτιστη"

Είπε ο Σπήλιος και την αγκάλιασε