Πόλεμος Και Ειρήνη

Αγαπημένε μου

"Γιατί Σπήλιο?Γιατί?"

"Αφού διάβασες το γράμμα,τι ρωτάς?"

"Έπρεπε να μου το πεις"

"Γιατί Θεοφανώ?Θα μενες μόνη στην Οδησσό?Ο άντρας σου ζήτησε να γυρίσεις πίσω,τι δεν καταλαβαίνεις?"

"Γιατί φοβόταν όταν αρρώστησα?Θα του εξηγούσα.Τωρα έχει να λάβει νέα μου τόσους μήνες"

"Μην ανησυχείς ξέρει πως είσαι καλά"

Η Θεοφανώ κάθισε στην καρέκλα

"Φυσικά και του στέλνεις πιο συχνά από ότι εγώ"

"Θεοφανώ,θα σε ρωτήσω και βάλε τον εγωισμό σου στην πάντα.Εκανε λάθος?Έκανε λάθος που μου πε να ρθω να σε πάρω?"

"Έκανε λάθος που μου το κρύψε όπως και συ"

"Αν το ξέρες ζθα ρχοσουν?"

"Δε ξέρω"

"Δε θα ρχοσουν ή αν ερχόσουν,σε δύο μέρες θα γύρισες κολυμπώντας.Αυτο φοβήθηκε ο δόλιος!"

"Τόσους μήνες.."

"Γύρισες θεοχλωμη και με μια μούρη ως το πάτωμα, τρόμαξα!Δε το πίστευα και μη μου πεις πως ήταν από την αρρώστια...άντε!"

Η Θεοφανώ ξεροκαταπιε καθώς ο Σπήλιος έκανε το παν να μη βρίσει

"Εγειανες,γέλασες"

Η Θεοφανώ ένιωθε ένοχη, ντρεπόταν που γελούσε δίχως εκείνον,που είχε χορέψει και τραγουδήσει.

"Δε στο πω για να στεναχωρεθεις,καλά έκανες,δεν είσαι χήρα.Θεοφανω,για αυτό ακριβώς σε έστειλε πίσω"

Η Θεοφανώ αναστεναξε

"Δε μου λες για να χουμε καλό ερώτημα? Εσύ πως έμαθες για το γράμμα?"

Η Θεοφανώ τον κοίταξε ταραγμένη

"Μίλα ντε!Ο Θράσος το μαρτύρησε ή η Γερακίνα?"

"Κανείς τους"

"Τότε?"

Ο Σπήλιος την κοιτούσε με καχυποψία

"Είδα όραμα, Σπήλιο"

"Τι λες πανάθεμα την κεφαλή σου?"

"Είδα όραμα Σπήλιο"

"Πως..εσύ?"

Ο Σπήλιος σωριάστηκε στην καρέκλα του

"Πρώτη φορά ήταν πληγώθηκε ο Αντρέι, τον Αύγουστο.Ειδα κάτι θολό μα άκουσα το φίλο του Αντρέι να φωνάζει,άκουσα το κουμπούρι ως και τον ήχο που έκανε όταν διαπέρασε τη σάρκα του"