Chapter(5)💛💛

305 15 2
                                    

နန်းဆက်ကသက်တန့်ဆီသို့ ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။

"မနက်ဖြန်ကျရင်မင်းကိုလာခေါ်မယ်။ကိုယ့်ရဲ့အိမ်မှာ မင်းအတွက်အလုပ်လုပ်ဖို့ ပြင်ဆင်ပေးထားတယ်။လာဖို့ကြိုးစားပေးနိုင်မလား"

"အင်း....သက်တန့် ကြိုးစားကြည့်မယ်လေ"

"မနက်ဖြန်မှာတွေ့ကြတာပေါ့ ကလေးမ"

နောက်နေ့ရောက်သောအခါ နန်းဆက်ကသူမရဲ့အိမ်သို့ သက်တန့်ကို ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့သည်။သက်တန့်က ဘယ်သူမှမရှိပဲ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသော နန်းဆက်ရဲ့အိမ်ကိုကြည့်ရင်းမေးမြန်းလိုက်သည်။

"ရှင်က တစ်ယောက်ထဲနေတာလား။မိသားစုမရှိဘူးလား"

"ဘယ်သူ့ကိုမှ မင်းမတွေ့ဘူးမဟုတ်လား။ဒါဆိုတစ်ယောက်ထဲပေါ့။မင်းက သိပ်စပ်စုတာပဲ"

နန်းဆက်၏လေသံက အနည်းငယ်မာနေသဖြင့် သက်တန့်ပခုံးတွန့်လိုက်မိသည်။ဘယ်လိုမိန်းမလဲမသိဘူးဟုလည်းတွေးမိသည်။

"သက်တန့်က ဒီအတိုင်းမေးလိုက်တာပါ။ရှင်မကြိုက်ရင် စိတ်မကောင်းပါဘူး”

နန်းဆက်ကသက်တန့်၏စကားကိုမည်သည့်မှတ်ချက်မှမပြုခဲ့ပါ။သူမက အလုပ်ကိစ္စကိုသာပြောလေ၏။

"အလုပ်လုပ်ဖို့စီစဉ်ထားတဲ့အခန်းကိုသွားကြရအောင်။မင်းရဲ့စိတ်ကူးတွေကိုလက်တွေ့ကြိုးစားကြည့်ကြတာပေါ့"

ဤသို့ဖြင့် သက်တန့်ရဲ့စိတ်ကူးထဲမှပုံရိပ်များကိုကြိုးစားရေးဆွဲနေမိသည်။တစ်နေကုန်အမျိုးမျိုး ကြိုးစားရေးဆွဲနေသော်လည်း စိတ်တိုင်းကျလောက်သည့်ပုံတစ်ခုတစ်လေမှမရရှိခဲ့ပါ။သက်တန့်၏စိတ်အာရုံတွေမှာ ထွေပြားနေခဲ့၏။အလုပ်ကိုအာရုံမစိုက်နိုင်ခြင်းသည် ဘယ်လိုအရာကြောင့်လဲ.....‌။

သက်တန့်ရေးဆွဲချင်သည့်ပုံရိပ်များမှာကြောက်စရာကောင်းသောစုန်းမတစ်ချို့၏ပုံရိပ်များဖြစ်သည်။အဲ့ဒါက ဘဝတစ်လျှောက်လုံးအိမ်မက်ဆိုးများအဖြစ် သက်တန့်ကိုခြောက်လှန့်နေခဲ့သောဖြစ်စဉ်တစ်ခုဖြစ်သည်။ထို့ကြောင့် စာရွက်ပေါ်တွင်ရေးဆွဲလိုက်တိုင်း အသက်ဝင်နေတတ်သည်ကို သက်တန့် ကောင်းကောင်းသိသည်။

သက်တန့်မျှော်စင်💛Where stories live. Discover now